Donder en bliksem
Blijf op de hoogte en volg akke
06 Oktober 2013 | Italië, Firenze
Midden in de nacht word ik wakker.
Ik lig op de berg boven het dorp Poreta. Alleen in een tweepersoonsbed naast de kapel en een ruïne.
Het weer raast. Water knalt in bakken uit de hemel. Spoelt de berg af en spoelt mijn vertrek binnen, door het raam.
Als ik uit bed stap sta ik in een waterplas. Ik doe het raam verder open en voel de regen tikken op mijn huid. Het knalt ook. En het flitst.
Donder en bliksem.
Het weer is losgeslagen. Lichtflitsen zetten het donker te kijk. Als een vuurslang van boven naar beneden. Bekroond met een knetterende ontlading. Ik word er helder van en een beetje wild. Zo indrukwekkend.
De weergoden zetten hun spel voort. Ook als ik weer in bed lig.
Zal ik morgen maar in bed blijven? Geen tocht over zeiknatte bergpaden? Glibberen en glijden in mijn eentje?
Ik zie het wel. Het bed is groot en ligt lekker. Ik kan dwars links en dwars rechts.
Het tikt, knettert en knalt op de berg en om mij heen. Geruststellende geluiden.
Ik val in slaap.
's Morgens tikt het nog steeds. Op slippers loop ik door de plassen naar mijn ontbijt. Super de luxe en mega uitgebreid. Lekker en veel.
Dat moet ik er wel weer aflopen.
En dat ga ik doen! Het wordt droger en droog. Om 10 uur loop ik. De bomen zijn nat. Het gras is nat. Het pad is nat. En alles lukt. Ik glibber niet. Vallen lukt ook vandaag niet.
Nu ik alleen loop, stop ik niet voor een siësta. Het is overal nat en de franciscaanse gewoonte om te pauzeren verslijt. Even een bankje en een zakje verkruimelde toast. Slokje water. En dan lopen maar weer.
Uiteindelijk beland ik uitgeput in de voorwijken van Spoleto. Ik zijg neer op een stoep. Moet nog minstens een uur en dat lukt echt niet.
Bekaf, uitgeblust, afgepeigerd, doodmoe. Ik kan zo ter plekke op de stoep in slaap vallen.
Uiteindelijk sta ik weer. Loop weer.
En dan mis ik mijn stokken. Help! Daar kan ik niet zonder. Bergen beklimmen en afdalen zonder stokken? Het kan, ik weet het. De katholieke predikante deed het. Het innemende katholieke vrouwtje met vingerhoed kon het.
Ik niet. Terug. Naar de stoep.
Uiteindelijk komt het goed.
Na de beklimming van de stad -meer dan duizend treden omhoog- kom ik bij het informatiecentrum.
Er is een monasterium. Di Sint Angelo. Een bed bij de nonnetjes.
Spoleto is mooi. Oud.
Ik heb nog energie om rond te kijken.
De kathedraal. Oude stenen, straatjes van vroeger. De romeinse tijd.
Bier met chips en nootjes: een echte Italiaanse combi.
Dat is welhaast een must. Mijn uitgebreide ontbijt is allang verteert. De toastkruimels zijn ook niet terug te vinden. Eten kan vanaf 8 uur 's avonds.
Zonder bier met chips en nootjes leg ik het loodje.
Proost!
Ik lig op de berg boven het dorp Poreta. Alleen in een tweepersoonsbed naast de kapel en een ruïne.
Het weer raast. Water knalt in bakken uit de hemel. Spoelt de berg af en spoelt mijn vertrek binnen, door het raam.
Als ik uit bed stap sta ik in een waterplas. Ik doe het raam verder open en voel de regen tikken op mijn huid. Het knalt ook. En het flitst.
Donder en bliksem.
Het weer is losgeslagen. Lichtflitsen zetten het donker te kijk. Als een vuurslang van boven naar beneden. Bekroond met een knetterende ontlading. Ik word er helder van en een beetje wild. Zo indrukwekkend.
De weergoden zetten hun spel voort. Ook als ik weer in bed lig.
Zal ik morgen maar in bed blijven? Geen tocht over zeiknatte bergpaden? Glibberen en glijden in mijn eentje?
Ik zie het wel. Het bed is groot en ligt lekker. Ik kan dwars links en dwars rechts.
Het tikt, knettert en knalt op de berg en om mij heen. Geruststellende geluiden.
Ik val in slaap.
's Morgens tikt het nog steeds. Op slippers loop ik door de plassen naar mijn ontbijt. Super de luxe en mega uitgebreid. Lekker en veel.
Dat moet ik er wel weer aflopen.
En dat ga ik doen! Het wordt droger en droog. Om 10 uur loop ik. De bomen zijn nat. Het gras is nat. Het pad is nat. En alles lukt. Ik glibber niet. Vallen lukt ook vandaag niet.
Nu ik alleen loop, stop ik niet voor een siësta. Het is overal nat en de franciscaanse gewoonte om te pauzeren verslijt. Even een bankje en een zakje verkruimelde toast. Slokje water. En dan lopen maar weer.
Uiteindelijk beland ik uitgeput in de voorwijken van Spoleto. Ik zijg neer op een stoep. Moet nog minstens een uur en dat lukt echt niet.
Bekaf, uitgeblust, afgepeigerd, doodmoe. Ik kan zo ter plekke op de stoep in slaap vallen.
Uiteindelijk sta ik weer. Loop weer.
En dan mis ik mijn stokken. Help! Daar kan ik niet zonder. Bergen beklimmen en afdalen zonder stokken? Het kan, ik weet het. De katholieke predikante deed het. Het innemende katholieke vrouwtje met vingerhoed kon het.
Ik niet. Terug. Naar de stoep.
Uiteindelijk komt het goed.
Na de beklimming van de stad -meer dan duizend treden omhoog- kom ik bij het informatiecentrum.
Er is een monasterium. Di Sint Angelo. Een bed bij de nonnetjes.
Spoleto is mooi. Oud.
Ik heb nog energie om rond te kijken.
De kathedraal. Oude stenen, straatjes van vroeger. De romeinse tijd.
Bier met chips en nootjes: een echte Italiaanse combi.
Dat is welhaast een must. Mijn uitgebreide ontbijt is allang verteert. De toastkruimels zijn ook niet terug te vinden. Eten kan vanaf 8 uur 's avonds.
Zonder bier met chips en nootjes leg ik het loodje.
Proost!
-
06 Oktober 2013 - 19:13
Hilda:
Lieve Akke,
Mooie dingen beleef jij donder en bliksem gelukkig in de nacht!
Af en toe afzien maar ja dat hoort erbij net zoals stokken vergeten!
Eet ze en een goede reis verder!
Lfs!-xxx- -
06 Oktober 2013 - 21:37
Akke Kuipers:
De familie Bertolli! Lekker eten.
En beleven. Zusje!
Xxx -
06 Oktober 2013 - 22:14
Janny Westerhof:
Akke wat ben ik onder indruk van jou verhalen heb af en toe het gevoel
Dat ik een spannend boek aan lezen ben kijk elke uit naar nomade7.
Nog een hele goede laatste week groet, -
06 Oktober 2013 - 23:10
Karen:
lieve akke, wat fijn dat het bij jou ook weer droog is geworden. hier niet, het regent hier maar door, nu al 2 dagen. gelukkig kan ik genieten van je verhalen die zowel grappig als mooi zijn. geniet van de komende wandeldagen! ik geniet op afstand mee. groetjes van de gevallen vrouw!! -
07 Oktober 2013 - 12:19
De Protestantse Geestelijk Verzorger:
Hé pelgrim!!!
Geweldig te lezen hoe je gaat en gaat .... en waar je komt en bent.
Beetje jaloers wel ....
Ik wens je hele mooie laatste dagen op weg naar Rome!
In Nederland schijnt de zon en ruikt het naar de herfst.
Liefs! -
07 Oktober 2013 - 18:19
Akke Kuipers:
@janny! mooi, dankje leuk om te horen. er komen nog een paar verhalen -
07 Oktober 2013 - 18:24
Akke Kuipers:
@karen. is die regen in Nederland of in Italië? s nachts regent het hier overdag droog. en met die glibberige paadjes ben je gevallen vrouw voor je het weet! xxx
@de protestantse geestelijk verzorger: Rome ligt dichtbij. nog even dan ben ik weer in Nederland xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
