Smerige verhalen
Blijf op de hoogte en volg akke
08 Maart 2014 | Cuba, Havana
Wat sommige dingen betreft heb ik een hoge dunk van mezelf. Bijvoorbeeld dat ik nergens voor terugschrik.
Ik geef een kleine bloemlezing van wat ik allemaal glimlachend onderga.
- De smerigste toiletten belemmeren mij niet. Met een lachje voeg ik ze toe aan mijn verzameling toiletverhalen. Daarin zit bijvoorbeeld een bezoek aan het urinoir. Dat verhaal heb ik nooit beschreven, maar het is de moeite waard en vandaag kan ik de verleiding niet weerstaan. Hier volgt het urinoir-verhaal.
Het was ergens in Cambodja en zonder het te weten kwam ik in het urinoir. Ik moest nodig, dus besteeg ik het gereedstaande glibberige plastic stoeltje. Een beetje wankel liet ik mijn broek zakken, stak mijn kont naar achteren tot boven het urinoir en deed waarvoor ik kwam. Daarna voorzichtig afstijgen, de vloer was glad en stroperig. Pas op mijn broek, niet laten slepen. Na afloop had ik weer een verhaal.
- De houten doos met gat in de bovenplank. Ken je die nog? Ik heb hem onlangs weer toegevoegd. Ergens op het platteland van Cuba. Vroeger hadden wij thuis net zo'n doos. In mijn vroege jeugd. Binnenin stond een emmer die opving wat opgevangen moest worden. Wekelijks werd de emmer geleegd in de strontkar die langs de huizen reed. Dat was in die tijd heel gewoon. In Cuba bestaat die doos nog. Ik heb het zelf gezien en ervaren. Pure nostalgie.
- Het toilet dat niet door wil spoelen en volledig volgescheten toch gebruikt moet worden, want de nood is hoog. Het ging bijna te ver, maar ik draaide er niet voor om.
Naast toiletten en soortgelijke noodvoorzieningen schrik ik ook niet terug voor:
- Bedden met beesten, ik schrijf er graag over.
- Maagproblemen die ik oplos door de dag te starten met cola en bananen om daarna over te gaan op bier en chips. Een beproefde backpackersremedie.
- Omgaan met opdringerige mannen valt ook in de categorie smerige ;) verhalen. Ik schrik niet meer van ze. Inmiddels weet ik ze redelijk te hanteren.
Toch gebeurde er iets waardoor mijn eigendunk wat betreft smerige zaken een deukje kreeg. Met vertrokken gezicht probeer ik het te beschrijven.
Het tafelkleedje in het restaurant.
In Maria La Gorda werd ik er voor het eerst mee geconfronteerd. Aan het gezellig gebloemde tafelkleedje kon ik het menu van de week aflezen. Rijst, vis, larven, soep en tomatenpitten. De hele verzameling had zit op het textiel vastgezet. Een lichte schuiering schoof de grootste stukken in een blik voor hergebruik. De soep van de dag.
Vandaag schoof ik moe, hongerig en uitgeblust in een naburig restaurant in Havana aan tafel. Op afstand zagen de tafeltjes er gezellig uit. Een wit onderkleed en schuin daarop een lichtblauw overkleedje. Fraai. Van dichtbij zag ik plekjes en restanten. Het kleed lag er vol mee. Het was zo'n tafel waar je vrijwillig niet aan wil schuiven.
Ik schoof aan. De voorlaatste maaltijd was even geleden. Ik had er zin in. De ober pakte stoffer en blik en wiste kort en weifelend. Dat begreep ik, waar moest hij beginnen. Zelf zag de ober er smetteloos uit in zwart en wit. Even wilde ik dat hij op tafel lag, maar ik begreep direct dat dat een rare gedachte was.
Even later serveerde de ober een bord met 3 stukjes koude vette aardappel, een druipend gebakken ei en een hapje rijst. Het kleed plakte zich vast aan het bord. Met moeite wrikte ik een vork los. Een stukje textiel lijmde zich met resten kleefpasta aan de vork. De ober zette een roestig olie en azijnstel op tafel. Stofwolkjes roest kriebelden in mijn keel. Ik probeerde contact met het kleed te mijden. Mijn been streek langs een plakkerige tafelpoot. Het kriebelde.
Ik schoof een paar rijstkorrels naar binnen. Vorkte een stukje van de koude bruin uitgeslagen aardappel. Toen ik in het ei prikte spoot het eigeel in mijn oog.
Ooit, vroeger, heb ik een trauma opgelopen door het zien en ruiken van zachtgekookt eigeel. Nu kokhalsde ik en werd verblind. Ik pakte een tipje van het witte onderkleed, wiste mijn gezicht en snoot mijn neus.
Ik probeerde op te staan om er vandoor te gaan. De stoel kleefde aan mijn broek en viel daarna ter aarde. Het kleed vergreep zich aan mij en trok maaltijd, bestek en de doorroestte olie en azijnvaten mee om zich op de langslopende ober te stortten.
Ik vluchtte naar buiten. Zwaaide en wiekte met mijn armen om restanten en dampen af te schudden.
Ik rende naar mijn casa. Nam terstond een douche met kleren en schoenen en een blikje cola om mijn ingewanden te zuiveren.
Morgen neem ik een reinigingskuur.
Een dagje vasten met bier, chips, bananen en cola.
Ik geef een kleine bloemlezing van wat ik allemaal glimlachend onderga.
- De smerigste toiletten belemmeren mij niet. Met een lachje voeg ik ze toe aan mijn verzameling toiletverhalen. Daarin zit bijvoorbeeld een bezoek aan het urinoir. Dat verhaal heb ik nooit beschreven, maar het is de moeite waard en vandaag kan ik de verleiding niet weerstaan. Hier volgt het urinoir-verhaal.
Het was ergens in Cambodja en zonder het te weten kwam ik in het urinoir. Ik moest nodig, dus besteeg ik het gereedstaande glibberige plastic stoeltje. Een beetje wankel liet ik mijn broek zakken, stak mijn kont naar achteren tot boven het urinoir en deed waarvoor ik kwam. Daarna voorzichtig afstijgen, de vloer was glad en stroperig. Pas op mijn broek, niet laten slepen. Na afloop had ik weer een verhaal.
- De houten doos met gat in de bovenplank. Ken je die nog? Ik heb hem onlangs weer toegevoegd. Ergens op het platteland van Cuba. Vroeger hadden wij thuis net zo'n doos. In mijn vroege jeugd. Binnenin stond een emmer die opving wat opgevangen moest worden. Wekelijks werd de emmer geleegd in de strontkar die langs de huizen reed. Dat was in die tijd heel gewoon. In Cuba bestaat die doos nog. Ik heb het zelf gezien en ervaren. Pure nostalgie.
- Het toilet dat niet door wil spoelen en volledig volgescheten toch gebruikt moet worden, want de nood is hoog. Het ging bijna te ver, maar ik draaide er niet voor om.
Naast toiletten en soortgelijke noodvoorzieningen schrik ik ook niet terug voor:
- Bedden met beesten, ik schrijf er graag over.
- Maagproblemen die ik oplos door de dag te starten met cola en bananen om daarna over te gaan op bier en chips. Een beproefde backpackersremedie.
- Omgaan met opdringerige mannen valt ook in de categorie smerige ;) verhalen. Ik schrik niet meer van ze. Inmiddels weet ik ze redelijk te hanteren.
Toch gebeurde er iets waardoor mijn eigendunk wat betreft smerige zaken een deukje kreeg. Met vertrokken gezicht probeer ik het te beschrijven.
Het tafelkleedje in het restaurant.
In Maria La Gorda werd ik er voor het eerst mee geconfronteerd. Aan het gezellig gebloemde tafelkleedje kon ik het menu van de week aflezen. Rijst, vis, larven, soep en tomatenpitten. De hele verzameling had zit op het textiel vastgezet. Een lichte schuiering schoof de grootste stukken in een blik voor hergebruik. De soep van de dag.
Vandaag schoof ik moe, hongerig en uitgeblust in een naburig restaurant in Havana aan tafel. Op afstand zagen de tafeltjes er gezellig uit. Een wit onderkleed en schuin daarop een lichtblauw overkleedje. Fraai. Van dichtbij zag ik plekjes en restanten. Het kleed lag er vol mee. Het was zo'n tafel waar je vrijwillig niet aan wil schuiven.
Ik schoof aan. De voorlaatste maaltijd was even geleden. Ik had er zin in. De ober pakte stoffer en blik en wiste kort en weifelend. Dat begreep ik, waar moest hij beginnen. Zelf zag de ober er smetteloos uit in zwart en wit. Even wilde ik dat hij op tafel lag, maar ik begreep direct dat dat een rare gedachte was.
Even later serveerde de ober een bord met 3 stukjes koude vette aardappel, een druipend gebakken ei en een hapje rijst. Het kleed plakte zich vast aan het bord. Met moeite wrikte ik een vork los. Een stukje textiel lijmde zich met resten kleefpasta aan de vork. De ober zette een roestig olie en azijnstel op tafel. Stofwolkjes roest kriebelden in mijn keel. Ik probeerde contact met het kleed te mijden. Mijn been streek langs een plakkerige tafelpoot. Het kriebelde.
Ik schoof een paar rijstkorrels naar binnen. Vorkte een stukje van de koude bruin uitgeslagen aardappel. Toen ik in het ei prikte spoot het eigeel in mijn oog.
Ooit, vroeger, heb ik een trauma opgelopen door het zien en ruiken van zachtgekookt eigeel. Nu kokhalsde ik en werd verblind. Ik pakte een tipje van het witte onderkleed, wiste mijn gezicht en snoot mijn neus.
Ik probeerde op te staan om er vandoor te gaan. De stoel kleefde aan mijn broek en viel daarna ter aarde. Het kleed vergreep zich aan mij en trok maaltijd, bestek en de doorroestte olie en azijnvaten mee om zich op de langslopende ober te stortten.
Ik vluchtte naar buiten. Zwaaide en wiekte met mijn armen om restanten en dampen af te schudden.
Ik rende naar mijn casa. Nam terstond een douche met kleren en schoenen en een blikje cola om mijn ingewanden te zuiveren.
Morgen neem ik een reinigingskuur.
Een dagje vasten met bier, chips, bananen en cola.
-
08 Maart 2014 - 11:49
Frank:
Heerlijk verhaal, Akkie -
niet om datgene wat een deukje sloeg in jouw eigendunk in re: smerige zaken. Tuurlijk niet.
Maar je hebt schrijftalent, en je hebt het uiterst plastisch voor onze ogen (en magen) neergetikt. Alweer: alsof we er zelf bij zijn.
Het lijkt warempel wel slapstick, met een uitgekiende choreografie.
Excuseer me: weet je zeker dat je dit niet alleen maar gedroomd hebt? Het is zó filmisch en ook wel surrealistisch... maar wie ben ik om aan je te twijfelen...
Blijf ons op de hoogte houden!
Liefs, Frank. -
08 Maart 2014 - 12:09
Hilde :
Hahahaha, vooral die zin:"even wilde ik dat hij op tafel lag..." Ik hoop van harte dat de helft vh verhaal aangekoek...eu dikt ;-) is! Voorzichtig maar daar! liefs, k
nuffel voor jou! En vergeet niet fotos te maken he?! Hilde met een E ;-) -
08 Maart 2014 - 17:00
Hilda:
Ja dit verhaal past helemaal bij jou!
Zie het inderdaad visueel voor me!
Zit net aan een cracker met kaas maar het smaakt nog prima hoor, ben per slot van rekening een zus van je hé -;)
Geniet van Havana prachtige stad!
-xxx- -
08 Maart 2014 - 19:36
Ellen:
Zo lieve Akke; misschien tijd om naar huis te komen en je verhalen te delen op n leuk terras ... -
09 Maart 2014 - 10:36
Aart:
Je bent tóch een verwende, kieskeurige rijke westerling geworden?
Ik begin juist trek te krijgen. Vooral bij koffie met gekookte melk :)
Liefs, Aart -
09 Maart 2014 - 14:49
Akke Kuipers:
@frank: een surrealistische droom, dat zou zomaar kunnen
@hildE: verdikte aankoeksels je begrijpt hrt helemaal. Wil je echt een foto?
@hildA: eet smakelijk
@ellen: lekker een leuk terras!!!
@aart: ik wentel me in rijkdom en kieskeurigheid. Voel me verwend met alle smerigheid. Gekookte melk kan er nog wel bij X -
09 Maart 2014 - 21:52
Erik En Mandy:
Hahaha wat een verhaal! We zullen die smaakpolities uit Nederland eens doorsturen naar Cuba. Big business voor hun daar :) -
10 Maart 2014 - 01:12
Akke Kuipers:
@ erik en mandy: ik weet niet of de smaakpolitie dat overleefd... -
10 Maart 2014 - 08:48
Frank:
@Akkie, Erik, Mandy -
haha... moest lachen om die smaakpolitie. Want ik zag twee weken geleden op het ontbijtnieuws van de BBC een reportage over een Chinees restaurant dat van de overheid dicht moest. Want een controleur was er, na klachten, geweest, en het was naar normale maatstaven een afschuwelijke troep. De baas kreeg een hoge boete, en mocht voor lange tijd geen eetgelegenheid meer beheren.
Maar Akkies beschrijving (fantasie? droom?) is vele malen erger...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
