De albergue in Alvaiazere
Blijf op de hoogte en volg akke
29 September 2014 | Portugal, Lissabon
Ik moet een biertje, maar alle cafes zijn dicht.
Er is wel een kale kantine. Ik haal er een take away biertje en ga terug naar mijn albergue.
Mijn albergue.
Bijna had ik een albergue gehad. In dat geval zou ik gelijk besluiten pelgrims een biertje aan te bieden. Ze komen nogal uitgedroogd aan.
Ik kwam uitgedroogd aan. Als ik nu, op dit moment, in een cafe gezeten had, had ik er nog een genomen. Daar dacht ik niet aan toen ik in de kantine dat biertje kocht. (Slager cerveja)
Mijn albergue in Alvaiazere. Als een verdroogde en dodelijk vermoeide pelgrim wil ik aanbellen bij Albergue Pinheiro. Er is een trap. Nog es klimmen is het eerste wat ik denk. Strompelend zet ik mijn voeten voor elkaar en omhoog.
Maar bovenaan staat op een papier: - ring the bell at the bottom of the stairs. Thank you -
Ik moet dus weer naar beneden om op een bel te drukken. En daar word ik voor bedankt. Geen keus. Mooi is dat. Snapt de beheerder van het pelgrimshostel niet dat een trap op en af niet meer te doen is? Ik vind het vreselijk om de trap op en af te moeten voor nix. Na een dag vol lopen en kilometers in de benen.
Kilometers in de benen. Ik zie ze letterlijk zitten, als ik naar mijn benen kijk. Spieren en kilometers, inmiddels meer dan honderd. Mijn voeten waren er vreselijk aan toe. Even meende ik dat mijn schoenen te klein waren, maar vandaag krijg ik mijn horloge ook niet meer over mijn hand omhooggeschoven. Ik zet helemaal uit. Niet van te veel eten. Ik eet minder dan thuis. Voor eten is nauwelijks tijd. Hier wordt gelopen. En de tijd die overblijft gaat als eerste naar een biertje. Dat staat voor brood met beleg, weet ik nog.
Het is de hitte, de warmte, het asfalt en het lopen die mijn lijf uitzet. En mijn verstand ontzet. Brrr. een trapje is al teveel. 't Is een pact van lichaam en geest in de strijd tegen proportioneel denken.
Ik verzamel moed en loop uiteindelijk de trap af en druk op de bel. Na een poosje steekt een man zijn hoofd uit een naburig raampje. 'Momento,' roept hij. Vijf minuten later staat hij ook onder aan de trap. Het is de beheerder.
We lopen de trap weer op. (brrr.. ) Ik ben zijn eerste gast voor vandaag en dat schept privileges. Ik krijg een kamer alleen, met een bed, schilderij, kapstokjes en een brandblusser.
Uiteindelijk zit ik in bad en weer later ga ik uit bad. Ik was mijn sokken, t shirt en onderbroek. Dat is het vaste pelgrimsritueel. Voorraden sleep ik niet mee in mijn rugzak, vandaar al die dagelijkse huishoudelijke werkjes.
Ik doe alles op mijn gemak. De beheerder is vertrokken, ik ben alleen in het hostel. Na alle klusjes ga ik een beetje op onderzoek uit in het gebouw en dan gaat de bel.
Het is Cor die op de bel drukt. De bel beneden ;) Cor was vandaag mijn loopmaat tot voor Quinta do Tojal, een paar uurtjes terug. Daar haakte hij af en en ik haakte door. Nu open ik de deur van de albergue. 'Kom binnen Cor. Ik verhuur kamers. Gelijk betalen ;)'
Het is duidelijk dat ik weer helemaal gereset ben. Ik zie weer humor en kansen. Het verschil is dun.
En inmiddels heb ik dus een albergue. Ook dat gaat snel. Soms moet je je kans grijpen, soms moet je dat niet. Als ik even later bij zinnen kom zie ik er toch maar vanaf.
De dag startte prachtig. Cor is een Nederlandse pelgrim uit Alkmaar en hij deed samen met mij het ontbijt van half zeven in Tomar. We liepen ook samen om 7 uur. De route ging eens niet over asfalt maar over smalle paadjes door bos en veld. De voorspelling was regen, donder en bliksem. We hadden echter een bewolkte dag, zonder overdadige hitte of raining as hel. Het kon niet beter. We liepen prachtige stukken. Klimmen en dalen.
Maar het laatste deel was weer ontzettend heftig. Echt ontzettend. Slepend en slopend. Asfalt, hitte en de hele reutemeteut. Ik kon er niet eens meer van denken.
Maar als de tocht gelopen is, is het leed geleden.
En ik ben trots. Op mezelf.
Yes!
Zondag, 28 september 2014
Er is wel een kale kantine. Ik haal er een take away biertje en ga terug naar mijn albergue.
Mijn albergue.
Bijna had ik een albergue gehad. In dat geval zou ik gelijk besluiten pelgrims een biertje aan te bieden. Ze komen nogal uitgedroogd aan.
Ik kwam uitgedroogd aan. Als ik nu, op dit moment, in een cafe gezeten had, had ik er nog een genomen. Daar dacht ik niet aan toen ik in de kantine dat biertje kocht. (Slager cerveja)
Mijn albergue in Alvaiazere. Als een verdroogde en dodelijk vermoeide pelgrim wil ik aanbellen bij Albergue Pinheiro. Er is een trap. Nog es klimmen is het eerste wat ik denk. Strompelend zet ik mijn voeten voor elkaar en omhoog.
Maar bovenaan staat op een papier: - ring the bell at the bottom of the stairs. Thank you -
Ik moet dus weer naar beneden om op een bel te drukken. En daar word ik voor bedankt. Geen keus. Mooi is dat. Snapt de beheerder van het pelgrimshostel niet dat een trap op en af niet meer te doen is? Ik vind het vreselijk om de trap op en af te moeten voor nix. Na een dag vol lopen en kilometers in de benen.
Kilometers in de benen. Ik zie ze letterlijk zitten, als ik naar mijn benen kijk. Spieren en kilometers, inmiddels meer dan honderd. Mijn voeten waren er vreselijk aan toe. Even meende ik dat mijn schoenen te klein waren, maar vandaag krijg ik mijn horloge ook niet meer over mijn hand omhooggeschoven. Ik zet helemaal uit. Niet van te veel eten. Ik eet minder dan thuis. Voor eten is nauwelijks tijd. Hier wordt gelopen. En de tijd die overblijft gaat als eerste naar een biertje. Dat staat voor brood met beleg, weet ik nog.
Het is de hitte, de warmte, het asfalt en het lopen die mijn lijf uitzet. En mijn verstand ontzet. Brrr. een trapje is al teveel. 't Is een pact van lichaam en geest in de strijd tegen proportioneel denken.
Ik verzamel moed en loop uiteindelijk de trap af en druk op de bel. Na een poosje steekt een man zijn hoofd uit een naburig raampje. 'Momento,' roept hij. Vijf minuten later staat hij ook onder aan de trap. Het is de beheerder.
We lopen de trap weer op. (brrr.. ) Ik ben zijn eerste gast voor vandaag en dat schept privileges. Ik krijg een kamer alleen, met een bed, schilderij, kapstokjes en een brandblusser.
Uiteindelijk zit ik in bad en weer later ga ik uit bad. Ik was mijn sokken, t shirt en onderbroek. Dat is het vaste pelgrimsritueel. Voorraden sleep ik niet mee in mijn rugzak, vandaar al die dagelijkse huishoudelijke werkjes.
Ik doe alles op mijn gemak. De beheerder is vertrokken, ik ben alleen in het hostel. Na alle klusjes ga ik een beetje op onderzoek uit in het gebouw en dan gaat de bel.
Het is Cor die op de bel drukt. De bel beneden ;) Cor was vandaag mijn loopmaat tot voor Quinta do Tojal, een paar uurtjes terug. Daar haakte hij af en en ik haakte door. Nu open ik de deur van de albergue. 'Kom binnen Cor. Ik verhuur kamers. Gelijk betalen ;)'
Het is duidelijk dat ik weer helemaal gereset ben. Ik zie weer humor en kansen. Het verschil is dun.
En inmiddels heb ik dus een albergue. Ook dat gaat snel. Soms moet je je kans grijpen, soms moet je dat niet. Als ik even later bij zinnen kom zie ik er toch maar vanaf.
De dag startte prachtig. Cor is een Nederlandse pelgrim uit Alkmaar en hij deed samen met mij het ontbijt van half zeven in Tomar. We liepen ook samen om 7 uur. De route ging eens niet over asfalt maar over smalle paadjes door bos en veld. De voorspelling was regen, donder en bliksem. We hadden echter een bewolkte dag, zonder overdadige hitte of raining as hel. Het kon niet beter. We liepen prachtige stukken. Klimmen en dalen.
Maar het laatste deel was weer ontzettend heftig. Echt ontzettend. Slepend en slopend. Asfalt, hitte en de hele reutemeteut. Ik kon er niet eens meer van denken.
Maar als de tocht gelopen is, is het leed geleden.
En ik ben trots. Op mezelf.
Yes!
Zondag, 28 september 2014
-
29 September 2014 - 14:39
Hilda:
Lieve Akke,
Pffffff dat je na zo'n eind lopen nog zin hebt om een verslag te schrijven begrijp ik niet!
Wat heavy zeg! Je bent wel een bikkel hoor.
En dan met een uitgezet lichaam, wel voldoende WATER drinken hoor zo belangrijk!
Maar je bent op avontuur hoort bij jou, wens je mooie wandelingen en weinig blaren=niet plezierig!
Dikke hug! -xxx- -
29 September 2014 - 16:30
Akke Kuipers:
Nou... uitgezet lichaam, niet overdrijven hoor...
Dat doe ik zelf wel ;) ik zuip me het lazarus, dus dat komt helemaal goed ;)
Dank voor je hugs en je bikkel-award.
Hvj zusje!
-
29 September 2014 - 17:22
Ellen:
En ik ben ook trots op jou. Mooi zoals je het beschrijft; het verschil is dun.... Het lijkt wel een prachtige metafoor voor real life ;-). Is dit trouwens meer het pad van de " stoere mannen" of tref je ook wel ( leuke) dames op je pad? Tja ik moet je voetsporen toch weer eens gaan volgen hè :) Warme hug and Enjoy the ride! xxx -
29 September 2014 - 18:30
Akke Kuipers:
aah... ellen ik struikel over de metaforen. alles en overal kom ik ze tegen.
en ik kom vooral stoere pelgrims tegen. maar wat is stoer? dat begrip kun je ook van alle kanten belichten ;) ik kwam 3 leuke deense meiden (dames als je wilt) tegen. Ze waren op de fiets. En verder? kom ik vooral mezelf tegen.
of het een aanrader wordt? de kans zit erin. maar dat is nog te vroeg.
XXX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
