Geluk, hulp, nonchalance en pepperspray
Blijf op de hoogte en volg akke
14 Oktober 2014 | Portugal, Lissabon
Da's mijn zakje.. en in dat zakje zit mijn ipad..
Oeps... Ik had hem nog niet gemist!
De schatten! Ze hebben zich gehaast en brengen hem mij achterna!
Ik denk aan de keer dat ik achtervolgd werd op het station. Het was vanwege mijn portemonnee. Ik had hem verloren en een jongen bracht hem terug.
Nonchalance, geluk en hulp. Wat ben ik blij dat ik ze heb ingepakt. Die komen iedere x goed van pas.
Claire uit Nieuw Zeeland zei dat ik een engeltje op mijn schouder had. Ik liet haar een stukje schuimplastic zien die ik achter onder mijn rugzak stopte. Mijn rugzak sneed mijn rug in toen ik door het bos liep en ik zocht iets zachts om er tussen te leggen. Maar nog voor ik zocht, lag daar een stukje schuimplastic. Gewoon in het bos. Precies geschikt om tussen mijn rug en rugzak te leggen. 'You have an angel on your shoulder,' zei ze.
Vanmorgen zijn de fransen mijn engelen. Ik ben echt heel blij! Wat moet ik zonder mijn ipad?
Later kom ik ze weer tegen. Het zijn oudere pelgrims die alleen Frans praten. Ik probeer wat Frans op te diepen en zo hebben we contact. Een beetje moeizaam, maar contact is meer dan praten. Dat wordt weer duidelijk.
Vandaag wil ik naar Convento de Herbon, bij Padron. Het is een Franciscaans klooster en dat spreekt me direct aan.
Franciscus van Assisi. Vorig jaar liep ik in zijn voetsporen door Italië.
Onderweg hoorde ik goeie verhalen over het klooster. Het lijkt op een community. Samen eten en samen naar de mis in het klooster. Het is een kleine omweg, maar dat heb ik er graag voor over.
Echter een kilometer of 8 voor het eindpunt krijg ik steeds meer last van mijn voet. Gister was hij al wat opgezet. Een nachtje rust deed wonderen. Ik ging vanmorgen met enthousiasme van start, maar langzamerhand lijk ik steeds meer op een strompelaar. Als ik bij een waterstroom kom steek ik mijn voet in het koude water. De voet is wat dikker dan normaal. Het koude water voelt lekker. Als ik later weer loop, duurt het echter maar even of ik strompel weer.
Het laatste stuk wordt heftig. Er zit weinig tempo in mijn pas. Ik moet nog een smal glibberig paadje langs de rivier. Een prachtige route. Af en toe sta ik gewoon even stil. Het gaat steeds harder regenen. Ik word koud.
Ontberen en pelgrimeren, een oeroude combi.
Uiteindelijk beland ik bij de franciscanen. Broeder Felix staat me bij de deur op te wachten. En het is er heerlijk. Ik krijg een stoel voor mijn billen en een stoel voor mijn voet. Samen met arnicazalf, thee en koekjes. Naast broeder Felix is broeder Juan Jose de hospitalero. Het zijn aardige, gastvrije mannen. Felix legt iedere keer een hand op mijn schouder als het over mijn voet gaat. Dat doet hij ook bij andere pelgrims als die hun moeiten bij hem neerleggen.
Halverwege de middag valt de stroom uit. Later gebeurt dat nog es. En verder is het koud in het klooster. Felix haal een deken voor mij. Die sla ik om en word warm.
De broeders koken. En speciaal vanwege mij wordt het een vegetarisch maal. We eten bij kaarslicht, de stroom valt weer uit. Dat gebeurt vaak vertellen de broeders. Als dessert krijgen we grappa. Dat is een gewoonte die ik nog ken van de franciscanen uit Italië. Maar volgens Juan Jose stamt die gewoonte uit Catalonië. Hij is van de geesten. Er zweeft hier een, maar het klooster is goed begeest, zegt hij.
Volgens mij zit de geest vooral in de fles.
In ieder geval is het vreselijk gezellig.
En zo hoort het.
Ik denk aan geluk, hulp en nonchalance.
Nonchalance. Zonder luchtigheid en zorgeloosheid is het leven zwaar. Die filosofie lijkt naadloos binnen deze Camino te passen.
En zonder geluk en hulp? Geen idee in welke goot ik beland zou zijn..
Blij dat ik ze heb ingepakt. Ze gebeuren echt!
En de pepperspray?
..die ben ik kwijtgeraakt..
-
14 Oktober 2014 - 10:41
Grietje:
Zo de laatste loodjes wegen het zwaarst dat zie maar weer, je voeten werken kennelijk niet erg meer mee, ik hoop voor jou dat het inmiddels weer wat beter gaat nu je zo goed verzorg bent bij de broeders.
Jij hebt inderdaad veel geluk met jou vergeten spulletjes, Clair heeft denk ik gelijk dat je een engeltje op je schouder mee draagt ( gelukkig wel ). Maar jij bent een optimist en ziet de humor er ook nog van, blijf lekker zo, maar wees wel een beetje voorzichtig , liefs Geert en Grietje.
-
14 Oktober 2014 - 13:16
Hilda:
Lieve zusje,
Erg vervelend die pijnlijke voet zeg!
Hoop dat het gauw beter wordt.
Toch geen ontsteking, al die beestjes en andere onregelmatigheden daar -:)
Gaaf klinkt dat zeg daar in het klosster en je laten verzorgen door mannen broeders wat wil je nog meer!
Goede reis nog en voorzichtig!
Liefs!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley