Juffrouw Angelita

Als ik vraag naar de albergue beginnen de mensen van het dorp over 'de oude vrouw Angelita'. Zo staat ze ook beschreven in de Rother wandelgids: 'Albergue in de oude school. Sleutel bij Senora Angelita. Het huis van de oudere dame ligt op de route naar de herberg. Kleine kookgelegenheid, wasmachine. Ruim.'

Ik was ontzettend uitgeblust en total loss na een prachtige tocht langs het strand, over rotsen en door bossen. Ik liep mijn eigen weg. Verdwaalde. Geen ander mens te bekennen. Met blote voeten door het water van de zee. Ik klom over rotsen en liep uiteindelijk vast in doornen en struikgewas.
Ik moest terug. Eindeloos terug.
Uiteindelijk liep ik weer vooruit. Door velden, door bergen, door dalen. Prachtig, maar ik raakte op, de fut was eruit.
Toen ik in het dorp kwam, wilde ik een plek om te slapen en verder geen gezeur, maar ik moest eerst bij Angelita langs.
Angelita was onvindbaar. Als ik ergens vroeg, praatte men in rap Spaans. Ik verstond er nix van. Daarna wees men en zwaaide met de armen omhoog en opzij. Ik was moe. Het lukt niet.

Uiteindelijk zat ik voor het huis van Angelita. Aan een tafel. Ze had een boek waarin ik allemaal informatie moest schrijven. Al die dingen werden in het Spaans gevraagd. Het lukte, maar met moeite. Angelita zat me op de vingers te kijken. Als ik iets oversloeg omdat ik het niet begreep wees ze met haar vinger. Een dunne pinnige vinger. Geen ontkomen aan. Ik vulde maar wat in en dan ze was tevreden.
Ik vermoedde dat ze schooljuffrouw geweest was op het schooltje waar nu pelgrims slapen.
Ze was klein, mager en rimpelig, had grijs haar en nog slechts een paar bruine tanden. Ze droeg een donkerblauwe jurk met witte ruitjes, had blote benen met rode en blauwe kronkels. Haar ogen keken helder en scherp naar mij en ook een beetje streng, alsof er met haar niet te spotten viel. Vroeger niet als juf en nog steeds niet als pelgrimsjuf.
Juffrouw Angelita.

Ze wees me de route naar de school. Ze zwaaide net als de dorpelingen met haar armen en ik begreep het niet. Ik ging op weg en vroeg onderweg nog een paar x en daar was de school.
Vol pelgrims. Wat mij betreft veel te veel. Een klaslokaal stond vol stapelbedden. Overal stonden en lagen pelgrims. Spullen van pelgrims slingerden in het rond. Ik koos een bed, ging douchen, sokken, onderbroek en t-shirt wassen en aan een waslijntje hangen. Het standaard ritueel. Ik sla het (bijna) nooit over.
Alle dekens waren al ingerekend door andere pelgrims en sommigen hadden 2. Ik had er geen. Ook geen slaapzak, dus pakte ik 1 van iemand die 2 had. (zonder vragen)
In de buurtsuper scoorde ik een blikje linzen, warmde het in de magnetron en at op een bank in het keukenlokaal.

Ik was nog steeds ontzettend moe en toen kwam juffrouw Angelita op inspectie. Samen met een andere juffrouw. Juffrouw Angelita droeg een grijs gebreid vest met motiefjes over haar jurk. De andere juffrouw droeg een donkerrood vest en een grijze broek. Ze inspecteerden de slaapzaal, de keuken en de douches. Juffrouw Angelita kwam bij mijn bank staan en praatte in rap Spaans. Ze wilde weten hoe laat ik morgenvroeg vertrekken zou. 'Acht uur,' zei ik en ze knikte.
Uiteindelijk vertrokken de juffrouwen en ik ging naar bed.

Halverwege de nacht werd ik wakker en ging naar de wc. Toen zag ik dat het matras boven mij er niet meer lag. Ik keek tegen loze latten aan.
Ik sliep verder en toen ik tegen 7 uur wakker werd lag het matras er weer.
Geen idee.
Wat gebeurde er 's nachts?
Ik sprak Renate.
'Het was een beestenboel vannacht,' zei ze. 'Geen oog dicht gedaan.'