Het Gandhi museum

Dr. Saburabibi spreekt me aan. Ze zit achter een tafel in het museum. Eerst denk ik dat ze mijn bewijs wil zien, in zoek in mijn broekzak, maar ze wuift met haar hand. 'Wat vind je van het museum?' vraagt ze.

Ik ben in het Gandhi museum.
Aan de muren hangt info over de geschiedenis van India.
Ik lees over de kolonisering door de Engelsen. Het gaat over onderdrukking uitbuiting, minachting en slavernij door the East India Company. In reactie daarop verkopen of vernietigen de boeren hun land. Uit onmacht, staat er. Daardoor vermindert de landbouw en vermeerdert de honger.
Ik lees over hoge belastingen die de mensen uit India moeten afdragen.
Boeren moeten indigo verbouwen op straffe van marteling of dood.
Katoen, een belangrijk product in India, wordt verscheept naar Engeland om terug te keren in de vorm van exclusieve kleren. Om hun goederen in India te verkopen, vernietigen de Engelsen de Indische industrieën. De plundering van India maakt Engeland rijk.
De Engelsen nemen het bestuur in India over. Ze handelen corrupt en zijn uit op eigen belang. Indiërs kunnen wreed gedood worden om een futiliteit of om nix, in de gevangenis geworpen zonder vorm van proces.
De landbouw wordt geruïneerd, de industrie vernietigd, kunst en cultuur genegeerd, de godsdienst bedreigd.
Een trieste waslijst van misdaden die leidt tot een toenemende ontworteling van de Indische cultuur.

Malcolm Lewins: 'We hebben alles vernietigd wat hen tot sociale menselijke wezens maakt, we hebben het kastensysteem gesetteld. We braken hun wetten en overleveringen af. We hebben het land ontwricht...'

Langzamerhand ontstaat er verzet onder de Indiërs. Engelsen reageren er bruut en wreed Op. Ook de Indiërs kennen geen genade.

Gaandeweg mijn gang door het museum raak ik diep onder de indruk van de trieste geschiedenis van het land. Ik krijg een beetje zicht op de wereld waarin ik mij hier en nu mij begeef. De achtergrond van een land waarin verschillen groot zijn. Schrijnende tegenstellingen.
Ik denk aan de steden. Het vuil op straat. De slechte hygiene. De armen, bedelaars, gehandicapten. Ik kom ze overal tegen. Magere schrale mensen. Stokken, krukken. Handeltjes waar je geen droog brood mee verdient. Ik zie grote luxe auto's. Welvarende mensen. Dik is hier rijk. Mooie kleren, gouden sieraden. Arm is hier mager, klein, vies, tandeloos.

Gandhi introduceerde geweldloos verzet: 'Satyagraha', een nieuwe manier om te reageren op de overheersers, hij had het meegenomen uit Zuid-Afrika.
'Een Satyagrahi is iemand die altijd probeert het kwade te overwinnen door het goede. Haat door liefde, leugen door waarheid, geweld door geweldloosheid.'
'Ik twijfel er niet aan dat de Britse regering een machtige regering is; maar ik weet zeker dat Satyagraha een van de krachtigste manieren is om te reageren op het kwaad en niet op de bedrijver van het kwaad.' Aldus sprak de profeet van de geweldloosheid. Het was een nieuwe taal.

Overal hangen uitspraken die mij raken.
'Come up, o lions and shake off the delusion (false idea) that you are sheep; you are souls, immortal, spirits free, blest and eternal.' (Swami Vivekananda)
'Als ik gereïncarneerd zou worden zou ik geboren willen worden als onaanraakbare, zo dat ik mag delen in hun zorgen, verdriet en lijden, om samen een front te vormen en het miserabele bestaan te ontstijgen.' (Gandhi)
'Met onderwijs bedoel ik een all-round scholing om het beste in een kind, in een mens naar boven te halen. Naar lichaam, geest en ziel.' (Gandhi)
'Voor mij zijn vrouwen niet het zwakke geslacht, ze zijn de wijste van beide geslachten. De belichaming van het heilige. Het stille lijden, de menselijkheid, het weten.' (Gandhi)

Dr Saburabibi wijst me op een brief die Gandhi in 1939 aan Hitler schreef.
Als aanhef schrijft hij : 'Dear friend'. Gandhi pleit in de brief voor menselijkheid.

Na borden met beschrijvingen van daden van geweldloos verzet, van heel veel doden, massaslachtingen, ellende, pijn en verdriet lees ik: 'Op 15 augustus 1947: INDIA BECAME FREE. Het is het einde van een lange donkere nacht en het begin van een nieuw glorieus tijdperk.'

Ik praat erover met dr. Saburabibi. Ze wijst op een stoel, wil dat ik bij haar kom zitten. Ze is naast manager van het museum sociaal werker. Ze kent de nood van Zuid-India.
'Wat Gandhi deed voor het volk van India is bijzonder indrukwekkend,' zeg ik 'maar in de straten van dorpen en steden zie ik veel nood. Ik zie heel veel trieste situaties. .....het nieuwe glorieuze tijdperk...... ? Het werk van Gandhi is niet klaar.'


Madurai
8 februari 2016