Bethel Agricultural Fellowship

Inmiddels ben ik in Madurai, in het West Tower Hotel met uitzicht op de Meenaksi Tempel. Vanuit mijn kamer hoor ik toeteren. Als ik buiten ben hoor ik hard toeteren. Auto's, tuktuks, brommers, fietsen, handkarren, mensen en koeien. De straat is ongeplaveid, zand, gruis, stenen en afval. De straat beweegt, de stad beweegt, reclame schreeuwt, overal is rood, geel, roze en oranje. Groen en blauw. Alles gaat door elkaar.

Als ik zo vanuit Madurai terugkijk op mijn dagen in Bethel Agricultural Fellowship, denk ik aan de oase van rust.
Het enige lawaai daar bestaat uit kinderstemmen, er zijn een paar auto's van mensen die er wonen. Geen getoeter, geen afval, geen mensenmassa, wel veel groen en bomen. Verspreid staan huizen, de school, gebouwen voor de kinderen, het babyhuis, een gastenverblijf, een eetzaal en een kapel. Er is een hospitaal en een boerderij. Een groen gebouw voor watervoorziening.
De laatste dag zat ik in het gastenverblijf op het balkon. Ik keek uit op een zanderige speelplaats omringt door bomen. De kinderen waren naar school. Het was rustig, vredig, stil. Een oase van rust...
Ik wist toen dat ik dadelijk vertrekken zou.... naar de drukke stad...

Het begon donderdagmorgen 4 februari. Jeba en ik kwamen vers uit de slaaptrein in Salem aan, om vervolgens met een klaarstaande auto naar Bethel te gaan.
Van dat ontvangst herinner ik me Titus, de manager en Pauline zijn vrouw, medewerker van Save a Child of India. Er waren meer leden van de community. Na het ontvangst gingen we gelijk door naar de eetzaal voor een ontbijt. Indiase aardappelstukjes, chappati's, mijn eerste loose jacket (een sinaasappel in een los jasje) gebakken eieren.

Jeba en ik hebben een strak programma. Een bezoek aan de school op het terrein. Soorya bezoeken, het babyhuis, Jevanantham, Pennagaram, het hospitaal, de boerderij.

Titus vertelt dat Bethel Agricurural Fellowship een campus is. Kinderen wonen er en gaan er naar school. Die morgen bezoek ik de school, een klas met kinderen van een jaar of 15. Ze dragen een uniform, zitten in banken. Boeken in het engels. Jongens aan de ene kant van het lokaal, meisjes aan de andere kant. Een meisje gaat staan. Ze heeft zwarte vlechten in een lus vastgezet. Dat hebben alle meisjes. Het zijn nepvlechten, ze horen bij de schooldracht.
Het meisje vertelt dat ze Kousalya heet. Ze heeft een bordje op haar uniform: 'leader'. Ze is de leider van de school. Later die dag ontmoet ik haar op het terrein. Ze is belangstellend, vraagt wie ik ben, mijn land. De reis. Ze wil later dokter worden.

In het babyhuis ontmoet ik Kousalya weer, op papier, haar binnenkomst als baby. De manager ontvangt me op het kantoor van het babyhuis. Hij heeft een stapel papieren. Een kaart van elke baby met een foto en een verhaal over de binnenkomst, het eerste contact. De meeste kinderen zijn vondeling, afgestaan, weggedaan. Ik mag de kaarten bekijken, ontdek de kaart van Kousalya. Een foto van een baby in een plastic boodschappentas. In de beschrijving staat: 'In de stromende regen om 5 uur in de morgen....'
De meeste kinderen van het babyhuis worden geadopteerd, vertelt Titus. Sommige blijven. Kousalya is gebleven. Pauline vertelt dat ze de kinderen die blijven pas vertellen over hun afkomst als ze daar zelf naar vragen. Kousalya kent haar verhaal inmiddels.
'De kinderen die geadopteerd worden gaan meestal naar ouders in India. Een enkel keertje gaan ze naar het buitenland. Er is nu ook een klein meisje dat geadopteerd zal worden naar Amerika.' Titus laat me een dik pak papier zien met info die nodig is voor adoptie naar het buitenland.
'Dit zijn belangrijke papieren,' zegt hij, 'als dit kwijtraakt gaat het niet door.'

Mijn laatste morgen in Bethel loop ik met Pauline naar het hospitaal aan de andere kant van het terrein. Het is een groot terrein en we moeten een eind lopen.
In het hospitaal ontmoet ik een tandarts. Een tandartsassistente. Een doktersassistente. Er zitten mensen in een wachtruimte. Er is een laboratorium, er is een apotheek.
Het hospitaal is een groot gebouw met ziekenzalen en een bovenverdieping met ziekenzalen, een intensive care, een operatiekamer.
maar....bijna alles staat leeg....
kale lege matrassen, lege bedden.
'Er zijn nauwelijks dokters die hier willen werken,' zegt Pauline. 'De meesten vragen teveel geld. Dat geld is er niet. Vroeger was het een goed lopend ziekenhuis. Nu staat het bijna leeg.
Als dorpelingen geen geld hebben om te betalen voor een behandeling hoeft dat ook niet. Maar zonder geld en zonder dokters lukt het niet. Ooit hadden we een goeie dokter. In die tijd floreerde het ziekenhuis. Maar de dokter kwam tussen een rijdende trein en het perron.... een vreselijk verhaal.....'

We lopen via een zandweg terug langs het lege zusterhuis. 'Vroeger zat ie vol, nu staat ie te verwaarlozen,' zegt Pauline. 'Mijn man wil proberen het ziekenhuis een nieuwe start te geven. Geld te werven. Hij is nu naar Chennai voor overleg,' ze kijkt verdrietig.
De zandweg loopt naar de boerderij. We kijken, praten, drinken uit kokosnoten.
De zon schijnt. Het is heet.
Het verhaal knauwt.


Bethel Agricultural Fellowship, Salem
6 februari 2016