Jekaterineburg Omsk Novosibirsk Tomsk Krasnoyarsk

De trein rijdt. Langzaam beweegt hij zich door het landschap met een snelheid van zo'n 50 a 60 kilometer per uur. Ik zie de witte stammen van talloze zilverberken. Ik zie uitgestrekte naaldbossen. Af en toe een dorpje of een stad. Er zijn veel houten huizen. Hout is er genoeg, altijd bouwde men hier met hout, pas de laatste eeuwen met bakstenen.

Ik reis langs Kirov en Perm, Jekaterinburg, Tyumen, Omsk, Novosibirsk, Tomsk, Kemerovo, Krasnoyarsk, Tajshet om zaterdag in Irkutsk aan te komen. Ik denk aan de aardrijkskunderijtjes van de lagere school. ...Groningen, Hoogezand, Sappermeer....
Ik reis langs Novosibirsk, daar woont Alexej. Hij is er arts en ik ontmoette hem tijdens een pelgrimsreis door Spanje. Mijn idee over Novosibirsk was: bittere kou en onherbergzaamheid. Dat heb ik ook van de aardrijkskundeles onthouden. Siberie, het einde van de wereld, kouder dan de diepvries. Alexej vertelde dat het er soms min 40 is. Ik zei: onbewoonbaar, maar hij zei: alleen een paar weken per jaar is het zo koud; het is wel te doen. Nu ik er langs reis lijkt het allemaal anders. Mijn beeld van onherbergzaam Siberië verschuift. In mijn coupe zit Irena, een beeldschone russisch vrouw met een strakke zwarte leren broek, een roze leren jasje en een dun wit hemdje. Ze gaat haar zoon en haar vader bezoeken in Novosibirsk. Toen ze vanmorgen naast mij wakker werd, pakte ze direct mascara en lippenstift om zich toonbaar te maken. Daarna was ze weer beeldschoon. Er komen dus ook gewone mensen in Novosibirsk en de route vandaag is groen met herfstkleuren.

Ik hoor veel verhalen.
Gister vertelde Micheal dat het hele gebied ten noorden van de spoorlijn leeg is. Er wonen geen mensen. Het is er uitgestrekt en eindeloos. De taiga. Het Oeralgebergte doorsnijdt het. De spoorlijn gaat daar overheen. Ik zie heuvels. Ik zie steppen, moeras. Herfstkleuren. De wegen zijn onverhard.
Ik heb een plattegrond van de spoorweg. Samen met Micheal bestudeer ik die. Hij wijst op Kamtchatka, een schiereiland helemaal in het oosten. Het hoort nog bij Rusland en hij zegt dat het er heel mooi is. Ik vraag of hij er geweest is. 'Nee', zegt hij. 'Er zijn veel beren, je ziet ze overal.' Hij pakt zijn mobiel erbij en showt foto's. Het ziet er zo indrukwekkend uit dat ik ter plekke besluit om Kamtchatka op mijn lijst te zetten. Een beetje bovenaan. Ik vraag hoe je er komt. Micheal denkt dat er vliegvelden zijn. Ik ga het uitzoeken. Kamtchatka, de klank is ok.
Rineke leent me een happines: 'Doen! Maak van je bucketlist een levenslijst'. Ik heb geen aansporingen op dat gebied nodig.

Volgens Karina zijn de toiletvoorzieningen in de trein erg basic. In mijn coupe zijn 2 ijzeren wc's met een klep voor het gat naar het spoor eronder. Die ontsluit je door op een hendel te trappen en dan kijk je zo op het spoor. Als je hard trapt spat er van alles op. Met wat moeite kun je je ook wassen, als je dat wilt. In het toilet is een klein wasbakje. Ik wil niet. Samen met Karina besluit ik om strax in Irkutsk maar een douche te nemen. 'Ik was me 1 x per jaar,' zei mijn opa, ' nodig of niet' (Opeens herinner ik me die overlevering ;)
Ik ga me ook niet verschonen, maar daar zeg ik niks over tegen mijn medepassagiers. Wat een gedoe. Uitkleden, schone kleren aantrekken, vuile was in een zakje meeslepen. Mij niet gezien. Op mijn russische coupegenote na is iedereen gekleed als backpacker. Ik verwacht dat we gaan stinken, maar als we dat met elkaar doen, hebben wij er in ieder geval geen last van. 's Nachts houdt ik mijn t shirt van de dag aan, kruip onder een spoorweglaken op een bed die volgens Kenji een plank is. Ik slaap. In de coupe naast mij snurken de Fransen, tenminste dat zegt Rineke de volgende dag. Ik hoor het niet. Micheal stapt midden in de nacht in Tyumen uit. Ik slaap door. Hij pakt er de trein naar Tobolsk, vanwege een werkproject. In de ochtend komt hij aan en kan direct aan de slag.
Efficiënt zo'n slaaptrein.


Novosibirsk, 21 graden om 1 uur AM
Donderdag 08-09-2016