Het ging bijna fout...
Blijf op de hoogte en volg akke
28 September 2016 | Mongolië, Ulaanbaatar
Ik zit in de trein. Staar naar buiten. Daar is het vaag en mistig, met wolken in de lucht en gaten ertussen. Het landschap glijdt langzaam voorbij. Het is rustgevend, de trein heeft een traag tempo met een ritmische kdoem.. kdoem.. kdoem.. Flarden mist onttrekken het zicht; even later is het weer helder. Ik zie de steppes en de heuvels waar ik de afgelopen dagen doorheen trok. Ik ontspan en denk aan de start van de dag.
Ik stond te wachten op de auto die mij naar het station zou brengen, bepakt met rugzak voor en een rugzak achter. Het duurde even en toen kwam er een onbekende auto. De chauffeur wenkte mij, draaide het raampje open en ik herkende Bold de chauffeur van de Gobitrip. Dus gooide ik mijn rugzakken in de auto. Op dat moment stopte de bekende bus. Met de echte Bold. Hij schreeuwde en rende naar de auto, trok mijn rugzakken eruit en keek kwaad. Hij trok mij mee naar zijn bus en gooide mijn rugzakken erin.
Oeps, het ging zo snel, wat gebeurde er eigenlijk? Was ik daar bijna met een foute man meegegaan? ....
Op het station staat de trein al klaar. Met mijn treinticket check ik in bij de dames provodnitski. Het gaat soepel. Wagon 2, bed 33. De trein is luxe in vergelijking met de vorige treinen. En er zijn veel Nederlanders. Ik ga koffie maken. Denk ik. Koffie... mijn rode tas....waar?...heb ik die wel mee? Eh...nee....
Mijn rode kruidvat tas ligt nog in het guesthouse. Shit. Daar baal ik van, ren de trein uit op zoek naar Bold. Maar hij is er niet. Ik vertel de provodnitski van de vergeten tas. Misschien kan ik die nog halen. Kan de trein even kan wachten? De dames kijken wazig, begrijpen het blijkbaar niet. Ik ren nog es het station over. We vertrekken bijna. Ik kan mijn coupe en bed niet meer vinden. Ik doe gestrest. En na een paar ademteugen vind ik mijn plek in de trein terug. Luuk zit ook in de wagon en adviseert om gewoon even een sms-je te sturen. Misschien valt het wel te regelen.
'Relax', spreek ik mezelf toe. 'Wat zat er nou in die tas?' Koffie, thee, noedels, brood en matroesjka's. Hele mooie matroesjka's. Handgemaakt uit Siberië. En mijn paard, kameel, schaap, geit-spel. Ik vind het echt jammer. Maar ik kan goed relativeren. En denk aan de man die zijn rugzakken in de taxi liet liggen met paspoort, en geld.
Ik sms dus naar het guesthouse. Wie weet is er iets te fixen. En anders maar niet.
Vervolgens ontdek ik toch koffie in mijn rugzak. Maak een bakje, doe een praatje en staar uit het raam.
Het is best. Het is mooi. Ik kan het gewoon.
Ook zonder die spullen.
Shit.
Donderdag 22 september
Van Ulaanbaatar naar Beijing
Ik stond te wachten op de auto die mij naar het station zou brengen, bepakt met rugzak voor en een rugzak achter. Het duurde even en toen kwam er een onbekende auto. De chauffeur wenkte mij, draaide het raampje open en ik herkende Bold de chauffeur van de Gobitrip. Dus gooide ik mijn rugzakken in de auto. Op dat moment stopte de bekende bus. Met de echte Bold. Hij schreeuwde en rende naar de auto, trok mijn rugzakken eruit en keek kwaad. Hij trok mij mee naar zijn bus en gooide mijn rugzakken erin.
Oeps, het ging zo snel, wat gebeurde er eigenlijk? Was ik daar bijna met een foute man meegegaan? ....
Op het station staat de trein al klaar. Met mijn treinticket check ik in bij de dames provodnitski. Het gaat soepel. Wagon 2, bed 33. De trein is luxe in vergelijking met de vorige treinen. En er zijn veel Nederlanders. Ik ga koffie maken. Denk ik. Koffie... mijn rode tas....waar?...heb ik die wel mee? Eh...nee....
Mijn rode kruidvat tas ligt nog in het guesthouse. Shit. Daar baal ik van, ren de trein uit op zoek naar Bold. Maar hij is er niet. Ik vertel de provodnitski van de vergeten tas. Misschien kan ik die nog halen. Kan de trein even kan wachten? De dames kijken wazig, begrijpen het blijkbaar niet. Ik ren nog es het station over. We vertrekken bijna. Ik kan mijn coupe en bed niet meer vinden. Ik doe gestrest. En na een paar ademteugen vind ik mijn plek in de trein terug. Luuk zit ook in de wagon en adviseert om gewoon even een sms-je te sturen. Misschien valt het wel te regelen.
'Relax', spreek ik mezelf toe. 'Wat zat er nou in die tas?' Koffie, thee, noedels, brood en matroesjka's. Hele mooie matroesjka's. Handgemaakt uit Siberië. En mijn paard, kameel, schaap, geit-spel. Ik vind het echt jammer. Maar ik kan goed relativeren. En denk aan de man die zijn rugzakken in de taxi liet liggen met paspoort, en geld.
Ik sms dus naar het guesthouse. Wie weet is er iets te fixen. En anders maar niet.
Vervolgens ontdek ik toch koffie in mijn rugzak. Maak een bakje, doe een praatje en staar uit het raam.
Het is best. Het is mooi. Ik kan het gewoon.
Ook zonder die spullen.
Shit.
Donderdag 22 september
Van Ulaanbaatar naar Beijing
-
28 September 2016 - 16:05
Hilda:
Lieve Akke,
Wat balen zeg van je souvenirs....
Dat je steeds op doorreis bent heeft ook zijn nadeel...
Raar verhaal met de rugzakken was dat een concurrent ??
Dat zijn we hier in NL niet gewend
Genietse verder, ik geniet van je verhalen!
Liefs! -
28 September 2016 - 18:01
Grietje:
Wel even bij de les blijven hoor, We willen wel graag dat JIJ zeker , maar ook met jou spulletjes weer heelhuids terug komt. -
28 September 2016 - 23:56
Elsbeth:
Voorzichtig mamsie!! En snel weer thuis komen -
29 September 2016 - 22:33
Aart:
Vanuit het westen is heel wat bijgedragen aan conflicten in de wereld. Maar dat ik de eer heb een Hollandse schone te mogen kennen, die Chinese mannen ertoe beweegt om voor haar te gaan matten, wow!, dat gaat heel ver :)
Wat als je tussen een Brit-pro brexit en een Schot-fel-tegen komt te staan........
Heelhuids thuiskomen.... dat wordt nog een uitdaging.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
