De beklimming van de Ben Nevis

'Neem altijd een plattegrond en een kompas mee.
!gevaar! The Five Finger Gully.
!Danger! Cliffs on North East Face!
Veel ongelukken gebeuren tijdens de afdaling. Bedenk dat goed en wees niet overmoedig.
Vertrek op tijd. Het is 8 - 10 uur Lopen. Laat info achter bij de politie. Vermijd het donker. Neem warme kleren mee, dikke sokken, first aid kit, survival bag, een fluitje en een lamp. Er gebeuren altijd maar weer ongelukken.'

De Ben Nevis. Pffft. 1344 meter . Ik start in Ford William, zeeniveau.
Na alle info, vroeg ik me af of ik wel durfde.
Maar ik wilde zo graag. Een half jaar geleden liep ik langs de met sneeuw bedekte Ben Nevis en dacht: 'in het najaar beklim ik jou.'
Maar nu werpt al die info een blokkade op
Het lijkt namelijk een risico om de hoogste berg van Schotland en Engeland te beklimmen. Ik vroeg me af of ik wel gezond en fit genoeg ben; daar moest ik over nadenken volgens de folders.
Maar ik ging. Vertrok op tijd vanuit mijn hosteltje in Ford William. Een uur aanlooptijd naar de voet van de berg. Ik had geen dikke sokken, fluitje of lamp. Wel een plattegrond en ontdekte dat ik daar nix aan had. En ook een kompas zou zinloos zijn, want ik kan niet kompaslezen. Tenminste niet echt goed....ooit volg ik een cursus....

Dus liep ik op goede geluk en met vertrouwen in mijn kunnen. Er was een pad en ik klom. Omhoog. Over stenen en rotsen. Soms steil en in ieder geval vet vermoeiend.
Halverwege dacht ik nog even: 'ik kan altijd nog terug gaan.' Dat kon, maar ik deed het niet. Ik droeg 2 liter water mee in mijn rugzak. Een thermovest. Brood en overlevingsrepen. Langzamerhand trok ik meer kleren aan. Een muts en handschoenen. Het werd kouder en tegelijk begon ik te zweten van het klimmen. De begroeiing werd minder en na een poosje hield de begroeiing op. Ik liep over grote en kleine stenen, steengruis. Ik liep over grijs en zwart gesteente, over een vaag zich omhoog slingerend pad.
De top van de Ben Nevis hangt in de wolken. Ik loop de clouds binnen. Omhoog. Steeds verder. Door. Ik passeer de Gevaarlijke Five Finger Gully. Het gaat waaien. Ik stel me voor dat je van de berg waait. Dat kan zomaar volgens de folders. Maar ik loop door en laat me niet wegblazen.

En dan na uren klimmen is daar de top! Yes! De top! Ik heb em!!!
Ik ben verbaasd! Het is me gelukt! Wauw! Het is er grijs, mistig en stenig, maar het is wel de top!
Ik ben trots!
En laat me fotograferen door een mountainranger.
Ik sta daar op de top. Stenen, rotsen, keien. Het uitzicht verdwijnt in de mist.
Ik sta daar en verwonder me.

Het zwaarste is de afdaling, tenminste dat lees ik altijd.
Maar ik hou van afdalingen. Gewoon naar beneden. Mijn knieën doen hun werk. Ik voel ook dat ze dat doen. Mijn spieren zijn strak en stevig. Ik daal. Langzaam uit de mistige zone. De stenen raken weer begroeit. Ik ga verder naar beneden.
En als ik uren later aan de voet van de berg sta, is het 6 uur en 14 minuten later, inclusief de pauzes. Ik ben trots op mezelf, voel me fit en gezond, maar hoop toch dat er een bus is die me naar mijn hosteltje kan brengen. Die is er niet, dus moet ik nog es een uur lopen.
In Ford William ga ik naar de Ben Nevis Inn en laat me volgieten.
Met Ben Nevis Ale.
Ter plekke doe ik mijn verhaal en krijg een Ben Nevis Oorkonde.
Hahaah!!!


Ford William en the Ben Nevis