Langzaam rijdt de trein Moskou uit. Een slakkengangetje meer is het niet. Ik zie de buitenwijken van de metropool. Volgens Dimitri is Moskou de grootste Europese stad (hij kan het weten)
Maar binnen een uur na vertrek komen er steeds meer bomen bij. Ik zie naaldbomen en berkenbomen. Ik zie sneeuw! Sneeuw en waterplassen. De waterplassen duiden op dooi. De zon staat aan een blauwe lucht. Ze schijnt door mijn couperaam naar binnen. Ik voel warmte en vrolijkheid. Ik ga ervan glimlachen.

Reizen is trekken van hot naar her. Ik trek van Moskou (hot) naar Vladiwostok (her) Zit hier en nu in wagon nr 3 van treinstel 76 die met 19 wagons naar Siberië rijdt. Aan de buitenkant zag mijn wagon er wat sjofel uit. Voor de ramen hangen gescheurde rolgordijntjes. Ik ga via een smal gangetje naar mijn coupe. In de gang ligt een loper en in mijn coupe ligt een tapijtje. Ze zijn een beetje grauw met kale plekken en versterken de versleten indruk. Ik zie de samovar, een oude bekende. Het is de heetwaterketel hier in de trein. Een dikke vrouw met een tijgerprintbloes, ik vermoed een provodnitski, stopt kleine houtjes en papier in een lade van de samovar. Zo stoken ze hier het water. Als ik even later heet water wil tappen kan dat nog niet. Een man, wijst me op de temperatuurmeter. 10 minuten gebaart hij met zijn vingers.

Omdat ik in de trein alle tijd heb lees ik over de BAM express in the Lonely Planet. The Baikal-Amur-Mainline. Volgens de gids kennen de meeste mensen de Trans-Siberian-Railway wel, maar slechts enkelen kennen de andere Trans-Siberian, namelijk zijn arme country neef, the Baikalo-Amurskaya Magistral. Die begint ergens bij Tayshet en eindigt 4200 eenzame kilometers
verderop in het oosten bij Sovetskaya Gavan. Het traject gaat door indrukwekkende middle of nowhere gebieden. De spoorlijn is een Russische huzarenstuk, en daarmee maak je een grootse treinreis, een odyssee die je never nooit vergeet. Allemaal volgens LP.
Door die info ga ik me reiziger voelen naar het grote onbekende. Alleen op reis naar gebieden waar toeristen ontbreken. Ze zijn er namelijk niet of ik zie ze niet. Volgens mij zijn er alleen locals. Ze reizen 1 of 2 nachtjes met de trein en stappen dan weer uit. Elena en Natalja zijn met mij in Moskou ingestapt. We delen dezelfde coupe. Natalja gaat direct slapen en Elena praat tegen mij. Ze kent geen engels maar dat maakt haar niet uit. Ze praat en zwaait met haar handen. We lachen tegen elkaar en dat opent the mind ;) Ze stuurt me een foto via blue tooth, zij in een pretpark naast een paar katten die boven haar uittorenen. Na een uurtje gaat ook Elena slapen.
Helaas worden de dames avonds om 8 uur wakker en slaan aan de babbel. Om 10 uur heb ik het gehad, ga liggen, wil slapen, maar kan niet anders dan luisteren naar hun Russisch gepraat. Op een gegeven moment ben ik er zat van en zeg ssssst.... ik kan zo niet slapen.... Ze knikken en praten door. Nog geen 5 minuten houd ik dat vol en zeg nog es ...sssss.... Ze knikken in het Russisch. Even later gaan ze naast elkaar zitten te fluisteren. Het geluid vermengt zich met de treingeluiden. Ik val in slaap.

Woensdag 15 maart 2017