In de trein 2

De volgende morgen is Natalja verdwenen. Elena ligt nog te slapen. Ze gaat er in Omsk uit. Dat is nog een dag en een nacht treinen. De zon komt op. Een dikke laag sneeuw bedekt de aarde met zacht wit. De lucht erboven is ochtendblauw. Kale bomen. Donkergroene sparren. Er schijnt een vroeg licht op. We rijden over brede bevroren rivieren. Bij de brug wakken en kruiend ijs.
Ik eet meegenomen muesli.

Meegenomen muesli. Ik heb eetwaren meegenomen. Naast muesli ook gedroogde abrikozen en pruimen. Ik heb verder lijnzaad en blikjes kikkererwten. Elena at gister spek. Ze had het in een plastic zak en trok er repen vanaf. Ze bood mij ook wat aan. Ik zei: 'nyet'.
Ik had al kikkererwten gehad. Met een beetje 'behelp' opgewarmd in een thermosbeker, wat ansjovis en cup-a-soup van de Eco plaza. Ik heb ook 2 stukken geitenkaas mee. Daar ben ik heel blij mee. In Siberië is het extra lekker. De vorige x kon ik alleen maar plakjes gesmolten kaas krijgen die naar plastic smaakten.
Maar door al die extra's had mijn rugzak een gewicht van 17 kilo op de transportband van het vliegveld. In Moskou kwam er nog een grote fles water bij en toen kreeg ik hem bijna niet meer op mijn rug. Ik wankelde het perron naar de trein op. Het gewicht schoot bij het ophijsen door naar mijn heup. Een kwetsbaar plekje waar ik voorzichtig mee omspring. Ik wil namelijk nog graag een eind lopen. Door Frankrijk in het najaar. 800 kilometer. Ik hoop dat mijn heupen dat kunnen dragen. Anders wordt het de Himalaya of Noord-Korea. Maar lopen heeft de voorkeur .
Vandaag ben ik blij met de meegenomen voorraden. Ik word steeds kieskeuriger wat eten betreft en het Russische voedsel bestaat vooral uit spek, vlees, witbrood en op de perrons bakjes noedels. Daar kan mijn lijf niet mee uit de voeten.

Ik sta in de gang en staar naar buiten. Een vrouw met een rode gebloemde jurk komt naast me staan. Ze spreekt goed engels en dat is voor het eerst in deze trein. Ik ben er blij mee. Gewoon even een gesprek zonder Google translate, handen, vingers of woordenboek. Ze heet Nina en vertelt dat ze gepensioneerd is. Ze woont in Novosibirsk en is op bezoek geweest bij haar zoon in Moskou. Engels leerde ze lang geleden van een priveleraar; op school gebeurde dat niet. Ze is in London en Edinburgh geweest. Ze had wel meer willen reizen maar geld en kinderen waren een belemmering.
Ze heeft een open gezicht. Kijkt me helder aan. Ik vertel dat veel Russen eerst wat gesloten lijken. Na een paar dagen worden ze toegankelijker. Ze knikt. Vertelt over het leven in Rusland. Dat ze naar Moskou ging omdat het niet goed gaat met haar zoon en dat ze de zorgen nu mee naar huis neemt. Hij wil graag dat ze in Moskou komt wonen, maar ze houdt niet van Moskou.
Haar man leest wel Engelse boeken, maar durft niet het vliegtuig in naar Engeland. Ze gaat dan met een groep op reis, maar zou liever alleen gaan. Ze praat en ik kijk naar haar. Ik denk aan Sonja Barend. Ik zag een foto van haar in de bookshop. Ze is oud, ze is vol rimpels en staat daarmee op de voorzijde van haar boek. Die foto heb ik bewonderd. Lef en respect, zijn woorden die opkwamen. Ook deze vrouw heeft rimpels en los vel in haar gezicht, zoals bij mij de huid van mijn elleboog. (en mijn gezicht, een beetje)
Oud is out. Dat is mijn ervaring. Ouderen tellen niet mee in een moderne flitsende samenleving. (of wat daar voor doorgaat) Ik zou willen dat het anders is. Dat ik het anders doe. Want ik weet: ook dit begint bij mezelf. Misschien vind ik oud zelf wel out en dan heb ik nog wat voor de boeg. Mijn rimpels accepteren. Mijn leeftijd accepteren, ik word dit jaar 60.

Nina lacht naar mij, maar als ze vertelt over haar zoon trekt ze een zorgelijk gezicht.
Zorgen zijn overal op aarde. Maar ongelijk verdeeld. Dat weet ik.
En vreugde is ook ongelijk verdeeld.
En de invloed die je op beide hebt eveneens.


Donderdag 16 maart 2017