Het bevroren Baikalmeer

Ik heb een hostel vlakbij het Baikalmeer. Met een groot bed. Mijn vorige slaapplaats (in de trein) was 50 centimeter breed, deze is 1.60. Voor de verandering best lekker. Maar het mooiste van alles is: het meer. Het is geen klein meertje zoals het bed in de trein klein was, maar een groot meer als een royaal 2-persoonsbed. Nou ja de vergelijking gaat niet helemaal op. (maar zoals dit bed enorm voelt na dat miezerige plankje in de trein...)
Wat de grote van het meer betreft: je moet in ieder geval 6 uur lopen wil je naar de overkant. Ik las later: 'banaanvorm' en: 'ter grote van België'. Maar vanmiddag dacht ik nog: lopen naar de overkant, dat ga ik morgen doen. Ik kon de overzijde zien liggen, af en toe kwam er een auto langs die het meer overstak. Ik meende dat het met een uurtje lopen wel bekeken was.

Ik liep zo wat te dwalen op het meer en daar kwam een man naar me toe. Hij begon een praatje.
Het eerste wat hij vroeg was: 'zit je ook op Instagram?'
Gelukkig zit ik dat niet, daarom kon ik gewoon 'nee' zeggen.
Hij vond het jammer. En ik dacht: 'daar heb je weer zo'n Rus'. Vervolgens begon hij over de hotsprings aan de overkant van het meer.
Ik zei: 'hoe ver is dat lopen?'
Hij pakte zijn autosleutels en zei: 'dat kun je beter met de auto doen.'
Dus vroeg ik : 'hoeveel kilometer is dat dan met de auto?'
Hij schreef met zijn autosleutels in de sneeuw: '30'
'Nou,' zei ik 'dan moet ik dus stevig doorlopen.'

Zo heb ik soms zomaar een praatje onderweg. De lucht was felblauw, de sneeuw schitterde op het ijs. Ik was ontzettend vrolijk en positief. Het was koud. Voor de verandering keken de mensen me aan en we wisselen groeten.
Denk nu niet dat het meer vol mensen en auto's was. Het meer ligt er weids en eindeloos bij, ik waande vaak me de enige mens in weide omtrek. Aan de overzijde, 30 kilometer verderop dus, schitteren witte, lichtblauwe en lichtgrijze bergen. Over het meer zijn sporen als wegen door de sneeuw. Slechts af en toe komt er een auto voorbij. Of een mens. De autoroutes worden gemarkeerd door kerstbomen. (ze vieren hier kerst op het meer ;) De bomen zijn inmiddels bruin maar doen nog steeds dienst.
Midden op het meer moet ik plassen. Onder een kerstboom bukt ik me en brand met mijn pis een gat in het ijs.

In de winter kan je ijsvissen op het Baikalmeer. Ik zie soms een auto staan met mensen ernaast die iets 'doen'. (ze boren een gat in het ijs en hengelen naar vis) Ik lees dat de zoon van de Oekraïense ex-president Janoekovitsj is verdronken tijdens dat ijsvissen. Samen met 5 anderen was hij aan het vissen op dit Baikalmeer toen ze met hun minibus door het ijs zakten. De anderen hebben het ongeluk overleefd. Dat gebeurt dus ook, dat het ijs breekt. Overal zie ik scheuren. Maar hier en nu lijkt het ijs wel een meter dik.

De eerste nacht in mijn kamer in hotel Dom U Baikala is het koud. De verwarming brandt, een ouderwetse radiator die op heet staat, de knop naar koud draait door. Het raam staat open. Dat zijn hier de gewoontes blijkbaar. Overal in dit huis is het heet en als het bloedheet wordt gaat het raam of de deur open. Maar ondanks dat de verwarming heet is en het raam openstaat ;) krijg ik het zo koud vannacht dat ik mijn thermokleding aantrek en het vloerkleed over het bed trek. Via Google translate vraag ik de volgende dag om een extra deken. (zij geen woord engels / ik geen woord Russisch)

De kamer ligt bezaaid met mijn spullen. Tassen, jassen, eten, boeken. De vloer en het bed en de bank. Overal ligt wat. Morgen moet ik alles weer inpakken. Dan trek ik door naar Tynda. Met de trein. Ik wil vroeg opstaan, want dan kan ik nog het Baikalmeer op
....smoorverliefdophetbevrorenbaikalmeer....

Maandag 20 maart 2017