Komsomolsk-na-Amure

Ik kan niet goed inslapen. Naast mij in de slaapcoupé ligt de inboorling, boven mij Svyatoslav. Het zijn stevige mannen en ik ben op mijn hoede. Helemaal wanneer Svyatoslav de deur van de coupe dicht doet. Ik zie en hoor de mannen in het schimmige duister bewegen. Svyatoslav trekt zijn kleren uit. Ik hou mijn spijkerbroek en shirt aan, normaal doe ik dat niet, ook niet in de trein, maar vannacht wel. Na een tijdje begint de inboorling te snurken en uiteindelijk val ik ook in slaap. Waarschijnlijk maak ik me ongerust om nix, dat gaat meestal zo. Maar soms is een beetje alertheid nodig. Ik vond dat het de afgelopen dag en nacht nodig was. En dat was maar goed ook, want daarom gebeurde er nix (ongewenst )

Om 7 uur in de morgen pikt Mischa me op van het station en brengt me bij Tatjana. Vandaag heb ik een homestay. En dat is altijd een verrassing. Vanmorgen is het een fijne verrassing. Het huis van Tatjana is 6 hoog in een flat zonder lift, met een blauwe stenen trap. Ik douch me in de badkamer, waar stukken uit de muren zijn gehakt; tegels zijn afgebroken of verdwenen. Tatjana vertelt dat de waterleiding bevroren is geweest. Het is een beetje een brik gezicht, maar de douche spoelt het vuil van de trein ook hier wel weg.
We ontbijten samen in de keuken. Tatjana praat. Mischa vertaalt. Het Russische eten vind ik niet lekker, (alles is vet of met vet of mayonaise) maar het gezelschap is gezellig. Ze zijn belangstellend en doen moeite om te communiceren.

Mischa vertelt dat de rivier de Amur een bezoek waard is. Tatjana vind dat ik dan het beste met de tram kan gaan, maar ik loop liever.
Het is een half uur lopen door de stad. En dat is een ervaring op zich. Ondanks de smeltende sneeuw, het vuil en de afval dat daarmee tevoorschijn komt, lijkt Komsomolsk een mooie stad. Er staan veel bomen, nu nog kaal, maar ik bedenk het groen in de zomer. Komsomolsk wordt wel vergeleken met St Petersburg, een mooie stad volgens zeggen. De huizen hier hebben ornamenten en zijn geverfd in Caraïbische tinten: pastelgroen, -blauw, -geel en roze. De straten zijn breed.

En dan is daar de rivier.
Het gebeurt: mijn hart verwijdt zich bij de rivier. Zwelt open.
De Amur rivier.
Breed, bevroren, met sneeuw bedekt. Aan de overzijde besneeuwde bergen.
Het dooit, overal liggen waterplassen. Ook de rivier is langzaam bezig zich van het ijs te ontdoen. Dat is niet van de ene op de andere dag bekeken. Vandaag dooit het, er liggen waterplassen op het ijs van de rivier, maar er ligt ook sneeuw.
Ik vind het ijs betreden spannend. Midden op de rivier zie ik ijsvissers. Ik waag me dus een paar passen op het ijs. En daarna nog een paar passen. Even later loop ik en loop door. Blijf af en toe staan en kijk om me heen. Iedere x denk ik: bij de volgende sneeuwhoop ga ik terug. Maar als ik bij de sneeuwhoop aankom denk ik: nog even verder.
En dan ben ik midden op de rivier.
Ik kijk naar links en naar rechts, stel ik ga naar de overzijde en ik kan niet terug (omdat het ijs gesmolten is) dan is er misschien een brug om terug te gaan. Maar ik zie geen brug. Daarom besluit ik door te lopen ;)

Ik doe de oversteek over de Amur rivier. Na de tochten over het Baikalmeer loop ik nog es door sneeuw en ijs. Hier en nu over een smeltende rivier. Ik bedenk dat het water erg koud zal zijn. Maar ik loop gewoon door. Aan de overkant komt een man de rivier op. Hij loopt met 2 skistokken, heeft grote laarzen aan zijn voeten. Hij schuifelt voort. We passeren elkaar en ik ga uiteindelijk de oever op. De zon komt af en toe te voorschijn en dat is lekker.

Ik kijk en draal aan de oever van de rivier de Amur
Sneeuw en ijs. Waterig. De zon is erbij. De kleuren zijn vooral wit en blauw.
Ik zie het pad waarover ik liep.
Mijn hart staat open.
Hier doe ik het voor.
Dit vind ik zooh mooi.
....blij van....


Zaterdag 25 maart 2017