Om 10 uur vanmorgen trek ik de deur van mijn hut bij Golinhac achter me dicht en ga op pad. Ik kijk nog even om. Het was een goede plek en het deed me goed. Maar nu heeft mijn lijf er weer zin in. Ik wil onderweg zijn.
Twaalf kilometer verderop ligt Senergues en daar ga ik vandaag naartoe.
Het is een route met weggetjes en smalle paadjes, langs stenen muren en door kleine oude dorpen. Ik zie bomen begroeid met mos, over een stenen muur hangen druivenranken, appelbomen met groene, gele of rode appeltjes, en overal liggen kastanjes. Soms zijn de paden bedekt met zachte groene bolsters, ertussen lokken glanzende kastanjes. Ik heb nog wat hapklare mee voor onderweg. Ze smaken naar nootjes.
In de weiden staan paddestoelen. Ik neem me hier en nu voor een paddotraining te gaan doen;) Ik wil eetbare paddestoelen leren herkennen, meenemen en opeten. Ik vond het zo leuk om dat de afgelopen dagen te doen (en heb het overleefd ;) Om die overlevingskans groter te maken wil ik dus een paddotraining. Er staan en groeien nog veel meer eetbare dingen. Ik denk aan de brandnetelsoep die ik altijd in het voorjaar maak.

Ik keutel zo wat aan. Want ik heb de tijd. 12 kilometer is peanuts voor een pelgrim, maar als je het vanuit spelen en speelkwartier bekijkt is er ruimte voor andere belevingen, rondstruinen en omkeutelen. Ik praat met een paard. Aai een geitje. Loop van rechts naar links voor het uitzicht. Ga even zitten en eet een paar kastanjes. Groet pelgrims die voorbijlopen.

Rondstruinen, ik deed het vroeger ook. Dan zwierf ik rond het dorp en speelde bij de sloot. Ving kikkervisjes en deed ze in een potje. Ik klom in bomen en sprong over sloten. Als kind deed ik dat met zusjes en vriendinnen. Toen de meiden afhaakten, ging ik met mijn broer en zijn vriendjes.
Toen iedereen afhaakte ging ik alleen. Ik hield van zwerven en rondstruinen. Lopen tot ik de verte had bereikt, om dan te ontdekken dat er achter de verte weer een nieuwe verte lag.
Dat verlangen naar de verte is nooit verdwenen.
Het is sterke drive voor deze tocht.
Want waarom wil ik met een kwetsbare heup deze tocht ondernemen?
Waarom keer ik niet huiswaarts nu het een beetje tegenvalt?

Het pad gaat over een snel stromend beekje. Ik ga naar beneden, naar het water. Er zijn insekten die over het water lopen. Het lijkt op schaatsen. Vlak voor kleine watervallen en stroomversnellingen schaatsen ze zich tegen de stroom in. Ze komen niet vooruit maar maken 'pas op de plaats'. Ik denk aan hardlopers op een loopband in het fitnesscentrum . Die komen ook niet vooruit. Waarom zouden die beestjes dat doen? vraag ik me af. Waarom sloven hardlopers zich af op een loopband? Waarom loop ik hier?
Ik trek mijn sokken en schoenen uit. Ga de beek in. Loop langs de schaatsers. Het water is koud. op de bodem liggen stenen, stukken rots en grind. Ik loop naar een waterval. Het water stroomt snel langs mijn benen.
Later droog ik mijn voeten af met mijn muts. Ik heb geen zin om een handdoek uit de rugzak op te diepen. Mijn voeten voelen opgewekt.
Even later loop ik weer.
De zon schijnt.
Ik ga naar Gite Domaine de Senos

Senergues
Dinsdag 26 september 2017