Naar de top van de Hardings Icefield Trail
Blijf op de hoogte en volg akke
14 Juni 2018 | Verenigde Staten, Seward
De nacht is koud. Ik slaap in een tent en 's morgens hoor ik dat het gevroren heeft. Mijn buren, Hans en Yvonne, de andere Nederlanders in de groep, hebben een extra slaapzak gekocht. Ze liggen in de tent vlak naast de mijne. Ik hoorde hen de eerste nacht bewegen en draaien. De rits ging open en dicht. Ook ik moest in en uit de tent om te plassen. Wel 3 x die eerste nacht. Ik deed het in de varens. De wc lag verderop, daar had ik geen zin in. En omdat het hier in Alaska in juni nauwelijks donker wordt deed ik het bij het volle licht. So what. Ik lag erg vroeg in bed vanwege de jetlag en moest snel daarna plassen, iedereen was nog op de been. Achter wat varens raakte ik gezien of ongezien mijn plas kwijt.
Met hun extra slaapzakken hoorde ik mijn buren de afgelopen nacht nauwelijks. Zelf moest ik 1 x uit de tent naar de varens en verder had ik het koud. Ik besloot ook een extra slaapzak te kopen.
Vandaag gaan we de Hardings Icefields trail lopen. Een pad de berg op naar de gletsjer. Van Dave, het opperhoofd, mogen we zelfstandig tot the Meadows, een punt ergens halverwege. Daar zullen we op elkaar wachten en vervolgens besluiten wie verder wil gaan. Gerard uit New Zeeland loopt voorop. Hij is gewent om bergen rennend te nemen. Na een tijdje loop ik met Shan en Tom Wong, een Chinese moeder en haar zoon, achter Gerard aan. Maar Tom houdt niet van groepen en van mensen. Hij loopt voor ons uit en moeder Shan vindt dat geen goed idee. We zijn gewaarschuwd voor beren. Ze zijn hier in dit gebied en kunnen mensen aanvallen. En opeten. Alleen lopen wordt afgeraden. Tom heeft daar geen boodschap aan en ik begrijp hem. Moeder Shan roept haar zoon tot de orde, maar hij trekt zich nix van haar aan. Ze doet erg haar best om een oogje in het zeil te houden. Op een bepaald punt haakt ze af en vraagt of ik op Tom wil letten. Want ik ben van het hiken, zegt ze. Tom en ik lopen tot de Meadows en daar is Gerard ook. Ondanks het verzoek van Dave lopen Gerard en Tom door. Ik aarzel, denk aan Dave, denk aan Shan en loop ook door. Naar de top.
We gaan het ijsveld in. Het is moeizaam lopen, het is glad. We lopen door de sneeuw. Gerard de Nieuw-Zeelandse hardloper gaat voor. Tom blijft achter. Ik ploeter door de sneeuw. Het is avontuur. Nat, glad en ijzig. Mijn schoenen worden nat. De sneeuw smelt hier en daar. Modderige stukken zijn glibberig. Soms glijden we uit. Gerard loopt niet meer hard. Maar we gaan toch echt naar de top. Soms denk ik wel even: ik stop. Het is riskant. Gevaarlijk. Wat als ik uitglijdt? Glibber en neerstort? De maag van de beer of de afgrond, zoek de verschillen...
Maar de drive in mij is: doorgaan. Als ik achterom kijk denk ik: de weg terug: hoe doe ik dat? Maar voorlopig ligt de top voor en boven mij.
En die bereik ik.
Gewoon doorgaan.
Wauw. De top.
Sneeuw, ijs en de gletsjer. Ik ben er middenin. Dat eeuwenoude landschap met de langzaam voortschuivende gletsjer, die zijn baan trekt door het land. Ik heb er een prachtig zicht op. Onder mij de witblauw ingekerfde gletsjer. De zon breekt door. Ondanks de hoogte en het ijs heb ik het warm. Ik ben een tijdje op de top. Met Nieuw-Zeelandse Gerard en Chinese Tom.
De afdaling is anders dan verwacht. Het is moeilijk afdalen in de sneeuw. Daarom ga ik bij sommige stukken op mijn kont zitten en glijdt als op een slee recht naar beneden. Zo vermijd het zigzagpad. Tijdig stoppen is nodig anders stort ik in de afgrond. Mijn broek en kont worden nat. So what. Met mijn ellebogen rem ik af en bij. Het is great fun. Ik ga hardloper Gerard voorbij. Hij ploetert met de sneeuw, gebruikt zijn kont niet als glijmiddel ;) Tijdens de afdaling kom ik Hans Dave en Des tegen. Ze lopen omhoog. Ik daal verder naar beneden. Alleen. Denk aan de beren. Het advies is: Praat hardop zodat ze weten dat er iemand aankomt. Komt er een echte beer op je pad, ren dan niet weg, maar beweeg je langzaam achterwaarts. Kijk de beer aan en praat wat dingen als: 'hallo beer, ik ben Akke, en geen lekker ding,' (of een soortgelijke zin) Als de beer daar geen boodschap aan heeft en toch aanvalt, val dan neer op je buik, bescherm daarbij je hoofd met je handen en houd je dood. Begint de beer je toch op te eten, vecht dan terug....
Dus zeg ik tijdens het lopen: 'Hallo beer ik kom eraan'.
Dat helpt, ik zie geen beer.
De zon gaat schijnen. Het is prachtig.
Op de terugreis scoor ik een slaapzak in Seward. Vannacht wordt het warm slapen!
Dinsdag 12 juni 2018
The Hardings Icefield Trail
Met hun extra slaapzakken hoorde ik mijn buren de afgelopen nacht nauwelijks. Zelf moest ik 1 x uit de tent naar de varens en verder had ik het koud. Ik besloot ook een extra slaapzak te kopen.
Vandaag gaan we de Hardings Icefields trail lopen. Een pad de berg op naar de gletsjer. Van Dave, het opperhoofd, mogen we zelfstandig tot the Meadows, een punt ergens halverwege. Daar zullen we op elkaar wachten en vervolgens besluiten wie verder wil gaan. Gerard uit New Zeeland loopt voorop. Hij is gewent om bergen rennend te nemen. Na een tijdje loop ik met Shan en Tom Wong, een Chinese moeder en haar zoon, achter Gerard aan. Maar Tom houdt niet van groepen en van mensen. Hij loopt voor ons uit en moeder Shan vindt dat geen goed idee. We zijn gewaarschuwd voor beren. Ze zijn hier in dit gebied en kunnen mensen aanvallen. En opeten. Alleen lopen wordt afgeraden. Tom heeft daar geen boodschap aan en ik begrijp hem. Moeder Shan roept haar zoon tot de orde, maar hij trekt zich nix van haar aan. Ze doet erg haar best om een oogje in het zeil te houden. Op een bepaald punt haakt ze af en vraagt of ik op Tom wil letten. Want ik ben van het hiken, zegt ze. Tom en ik lopen tot de Meadows en daar is Gerard ook. Ondanks het verzoek van Dave lopen Gerard en Tom door. Ik aarzel, denk aan Dave, denk aan Shan en loop ook door. Naar de top.
We gaan het ijsveld in. Het is moeizaam lopen, het is glad. We lopen door de sneeuw. Gerard de Nieuw-Zeelandse hardloper gaat voor. Tom blijft achter. Ik ploeter door de sneeuw. Het is avontuur. Nat, glad en ijzig. Mijn schoenen worden nat. De sneeuw smelt hier en daar. Modderige stukken zijn glibberig. Soms glijden we uit. Gerard loopt niet meer hard. Maar we gaan toch echt naar de top. Soms denk ik wel even: ik stop. Het is riskant. Gevaarlijk. Wat als ik uitglijdt? Glibber en neerstort? De maag van de beer of de afgrond, zoek de verschillen...
Maar de drive in mij is: doorgaan. Als ik achterom kijk denk ik: de weg terug: hoe doe ik dat? Maar voorlopig ligt de top voor en boven mij.
En die bereik ik.
Gewoon doorgaan.
Wauw. De top.
Sneeuw, ijs en de gletsjer. Ik ben er middenin. Dat eeuwenoude landschap met de langzaam voortschuivende gletsjer, die zijn baan trekt door het land. Ik heb er een prachtig zicht op. Onder mij de witblauw ingekerfde gletsjer. De zon breekt door. Ondanks de hoogte en het ijs heb ik het warm. Ik ben een tijdje op de top. Met Nieuw-Zeelandse Gerard en Chinese Tom.
De afdaling is anders dan verwacht. Het is moeilijk afdalen in de sneeuw. Daarom ga ik bij sommige stukken op mijn kont zitten en glijdt als op een slee recht naar beneden. Zo vermijd het zigzagpad. Tijdig stoppen is nodig anders stort ik in de afgrond. Mijn broek en kont worden nat. So what. Met mijn ellebogen rem ik af en bij. Het is great fun. Ik ga hardloper Gerard voorbij. Hij ploetert met de sneeuw, gebruikt zijn kont niet als glijmiddel ;) Tijdens de afdaling kom ik Hans Dave en Des tegen. Ze lopen omhoog. Ik daal verder naar beneden. Alleen. Denk aan de beren. Het advies is: Praat hardop zodat ze weten dat er iemand aankomt. Komt er een echte beer op je pad, ren dan niet weg, maar beweeg je langzaam achterwaarts. Kijk de beer aan en praat wat dingen als: 'hallo beer, ik ben Akke, en geen lekker ding,' (of een soortgelijke zin) Als de beer daar geen boodschap aan heeft en toch aanvalt, val dan neer op je buik, bescherm daarbij je hoofd met je handen en houd je dood. Begint de beer je toch op te eten, vecht dan terug....
Dus zeg ik tijdens het lopen: 'Hallo beer ik kom eraan'.
Dat helpt, ik zie geen beer.
De zon gaat schijnen. Het is prachtig.
Op de terugreis scoor ik een slaapzak in Seward. Vannacht wordt het warm slapen!
Dinsdag 12 juni 2018
The Hardings Icefield Trail
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
