The Savage Alpine Trail

De zwarte man. Uit Columbia. Zijn hoofd bedekt met een zwarte cap, zwarte broek, zwart vest. Zijn gezicht bedekt. Hij achtervolgt me, rent achter me aan. Ik ren harder. Voorblijven. Dat is wat ik wil. Ik ren achter Gerard aan. Maar hij rent harder dan ik ren. Ik houd hem niet bij. De zwarte man nadert. We gaan de berg af, het bos in. Er is niemand, buiten Gerard en de zwarte man en ik. Het pad is smal, er ligt los grind. Soms is het pad vlak, soms dalend, soms sterk dalend. Uitglijden, ik zie Gerard vallen. Opstaan. Ik glijd over losse steentjes, maar blijf op de been. Ik hoor het hijgen van de zwarte man achter mij.

Ik vraag of Des de Savage Alpine Trail wil doen? Nou nee. Hans misschien? Nee ook niet. Ze doen de wandeling in de vlakte. Ik zit dus opgescheept met Gerard en Juan. Gerard de mountain runner en Juan de man die mijn single tent heeft ingepikt. En uit Colombia komt. Bogota. Hij heeft met blinde kinderen gewerkt. Het sneed hem door de ziel. En verder weet ik dat hij van hiken houdt. 2 getrainde mannen. Ik ben ongetraind in de bergen. Voor het evenwicht wilde ik Des en Hans mee. Vandaag sta ik voor de opgave om de mannen bij te houden of ze af en toe stil te zetten.
Ik zou liever alleen gaan. Maar dat is link (denk aan beren, orka's en elanden) De hoofden van de groep vragen speciaal aan mij wat ik ga doen. Ze kennen mijn neiging om buiten de gebaande wegen te gaan ( zowel letterlijk als figuurlijk).

Ik ga dus met Gerard en Juan de berg op. Op mijn vraag zegt Gerard: 'we stick together'. Maar als hij steeds vaker om de bocht van een rotspartij verdwijnt en uiteindelijk oplost in de verte denk ik : stick together? Stik together zal je bedoelen. Ook Juan verdwijnt in het gebergte. Ik ben alleen met de eekhoorntjes en marmotten. De toppen boven mij. Ik heb mijn best gedaan om in een groep te hiken. Aan mij ligt het niet ;)
Opeens verschijnen de mannen. Ze zitten achter een rots en willen gelijk door, uitgerust en wel. Dus zeg ik: doe ff relaxt mannen. Ik wil ook ademhalen. En warempel ze doen het. En ook de rest van de trip gaan we deels samen op
De zon schijnt volop. Gerard draagt een korte broek en een t shirt met korte mouw. Ik doe mijn jas uit en rits de pijpen van mijn broek. Juan trekt een cap over zijn hoofd. Een doek voor zijn mond. Lange broek, lange mouwen. Hij is nu helemaal in het zwart. Geen blote huid. 'Mijn boerkini', zegt hij. 'De zon, ik ben er allergisch voor, daar kom ik nooit meer vanaf. Bulten krijg ik ervan. Sinds kort neem ik het echt serieus'

We trekken door naar boven, lopen over toppen, het uitzicht reikt ver. Het is helder. De bergen lijken zebravellen, grillige strepen sneeuw afgewisseld met strepen aarde. In de verte De Denali, de hoogste berg (6190 meter) in het park. Beklimmen kan. De hellingen zijn steil. De bergtop met is met sneeuw bedekt en de route gaat over ijswanden. Het is een tocht van een week of 4. Met bepakking op de rug en bepakking in de slee. Een tent, slaapspullen, eten, kookgerei en een poeppot. Poepen en pissen mag niet zomaar in de sneeuw. Alle afval moet mee de berg af. Je hebt een perfecte uitrusting nodig voor deze extreme omstandigheden. En heel veel geld. Ik stond erbij en keek naar de film. Een koud en heldhaftig avontuur. Sport voor de rijken der aarde.

Maar hier en nu daal ik de berg af. En dat is een ander avontuur. De specialiteit van Gerard is rennend dalen. En ik doe mee. Ik ren de berg af. Voor mij rent Gerard. Achter mij de Juan. Als ik achterom kijk, zie ik een zwarte man die achter mij aan rent, mij achtervolgt.

Woensdag
20 juni 2017
Denali National Park