De Pyreneeën over

Ik loop in de wolken. Het zicht is een meter of 10. Er staan waarschuwingsborden. Alleen lopen wordt afgeraden. Het alarm nummer is 112
Het wordt steeds kouder. Het waait. Uit de mist duiken paarden op. Ze staan op het pad, maar vinden het oke als ik passeer.
Als ik de laatste pelgrims voorbij loop, ben ik alleen. Ik hoor ze nog roepen. Volgens mij nemen ze de asfaltweg, maar ik ga over paden en bergweggetjes. Als ik even later omkijk zie ik niemand meer, maar het zicht belemmert ook.

Het was nog donker toen ik van start ging. Uit voorzorg deed ik een panty aan. Het is de eerste x dat ik dat doe. Het was meestal te warm, maar vannacht was het koud. Ik had 3 dekens, er waren 7 slapers in huize Kyola en 10 bedden. Op elk bed lag 1 deken, voor de nachten hier is zo'n dekentje te mager. Maar alle pelgrims hebben een slaapzak. Ik heb er geen. Dus de extra dekens zijn voor mij.
Mijn jas hang ik uit voorzorg onderaan de rugzak, de handschoenen bij de hand.
Eerst denk ik nog: overdreven maatregelen. Later denk ik dat niet meer.
Ik loop langs Orrison voor een koffieshot. Pelgrims hebben zich daar verzamelt voor het ontbijt. Tegenwoordig probeer ik dat ontbijt te omzeilen. Het is niet te vreten en dramatisch ongezond. Als ik niet uitkijk krijg ik nog scheurbuik. Dat was op verre reizen vroeger ook al een risico.
De start begint met steigen en dat gaat me goed af. Naast het asfalt ligt een heuvelige grasvlakte. Kort gegraasd door schapen, koeien en paarden. Overal liggen hoopjes stront. Het veert onder mijn voeten, terwijl het asfalt keihard is en niet meegeeft. Als ik daar een tijdje loop voel ik het in mijn liezen en knieën.
Het is koel, ik loop lekker door.

Er zijn op dit uur en op deze hoogte nog weinig pelgrims te bekennen. Misschien loop ik wel alleen hier door de bergen. Dat vind ik vet fijn. Maar als ik in de verte de wolken rond de toppen zie hangen, weet ik het: wordt spannend.
Spannend, koud, mistig en ondoorzichtig. Kon ik in het begin de arenden zien zweven, als wakers over de Pyreneeën; de weg voor mij zich zien ontvouwen; na uren lopen zie ik weinig meer dan witte mist.
Ik loop de laatste man voorbij en twijfel of ik niet beter met hem kan oplopen. Ik doe het niet.
Het is stil, druppels vocht omsluiten mij. Ik loop.
Regelmatig staan er tekens waardoor ik weet dat ik op de goede weg zit.
Ik denk aan de Argentijnse vrouw die viel, haar arm brak en terug naar huis moest. Ze was in het gezelschap van 2 mannen. Hoe handig, ze brachten haar naar het ziekenhuis. Er was ook een vrouw die in haar eentje met een tent op haar rug liep. Midden in het bos knalde er een scheur in haar kuit omdat ze te ver en te zwaar bepakt liep. Ze kon niet meer lopen, en strompelde naar een weg. Iemand heeft zich toen over haar ontfermd en naar de dokter gebracht.

Ik loop naar beneden, de wolk uit. Uiteindelijk neem ik de steile afdaling naar Roncesvalles. Om risico's te mijden wordt een omweg aanbevolen. Ik heb genoeg risico's gemeden en daal scherp af. Ik zoek een stok voor houvast, maar ze bevallen me niet. Te dik, te krom, te zwaar, laat maar ik ga op eigen kracht en land als eerste pelgrim van de dag in Roncesvalles. In de verste verte geen pelgrim te bekennen.
Dat doet me goed.
Ik kan het!

Na een pauze loop ik door naar Espinal.


Espinal
Maandag 1 oktober 2018