Arres

Ik drink koffie in de bar boven in het dorp Arres.
'Ik ben even weg, boven is de bar', stond er in 5 talen op de deur van de albergue en toen liep ik naar boven.
Achter de bar staat een vrouw die wat engels spreekt. Ze vertelt dat de albergue dadelijk wel open gaat, 'Ze zijn naar de markt voor boodschappen'. Er komen een paar locals binnen. Ze bestellen bier. Dan komt er een mollige vrouw met witte krulletjes en een roze fleecejas. Het is de hospitalera van de albergue. De bardame wijst naar mij. De mollige vrouw knikt, legt een hand op mijn schouder en trekt me mee. We gaan naar de albergue.
Door de voordeur gaan we naar binnen. Lopen 2 trappen af en daar is de achterdeur naar buiten. Die geeft toegang tot een straat die 2 trappen lager ligt. Het dorp is op een heuvel gebouwd en overal zijn trappen en steile weggetjes. Vanuit het dorp zie ik de wijde omtrek, de paden waar ik liep.
De huizen zijn met grote zandkleurige stenen gebouwd. Er zijn veel bouwvallen, een toren waar gieren huizen, katten en kleine katjes. Het dorp stamt uit de middeleeuwen.

De vrouw heeft een koordje om haar nek met een gele pijl als hanger. 'Teresa' staat erop. Zo'n gele pijl staat overal op de route om de richting aan te geven waarin je verwacht wordt te gaan. Hij wijst naar Santiago; ik ga altijd tegen de pijl in. Er is in de albergue ook een man met zo'n pijl. Er staat 'Jezus' op, wat je hier uitspreekt als 'Gezus'.
De albergue is basic. Teresa en Jezus zijn dat niet. Ze kijken me aan, ze praten met mij en leggen soms een hand op mijn schouder. Ik voel me welkom. De taal lukt niet altijd en ook dat is geen probleem. Het is een donativo-albergue. Als je nix hebt hoef je nix betalen en anders graag een bijdrage naar waarde.
Onbetaalbaar.

Teresa brengt me naar de slaapkamer. 4 ijzeren stapelbedden met dunne groene kale plastic matrassen. Ik vraag om 2 dekens. Jezus brengt dekens, een laken en een kussensloop. Meestal krijg ik wegwerpvliezen, rechtstreeks betrokken van Het PelgrimsBedrijf. Hier krijg ik een laken en een kussensloop van katoen.
Op de keukentafel staat een bak fruit. Daar mogen we van eten. Jezus draait de radiator omhoog. Er komt nog een Franse stel, Sylvia en Jean.

Ik ben moe van al het geloop en ga op bed liggen, doe mijn ogen dicht.
Na een halfuur komt er een man de slaapkamer binnen. Met een grote rugzak. Hij begint gelijk te praten. Even ben ik blij, want hij praat Nederlands. Hij vertelt dat hij in Nijmegen gewoond heeft en nu op de camino loopt en woont. Hij spreekt Nederlands, Duits, Frans, Spaans, Portugees, Italiaans en heet Leopold. Hij praat alsof hij niet kan stoppen. Als ik nix meer terugzeg en doe of ik slaap, gaat hij gewoon door. Dan zwaai ik mijn benen uit bed en ga naar de keuken. Daar is het warm en gezellig met de Fransen en Teresa en Jezus.
Even later komt Leopold binnen. Hij begint te praten met Teresa. In het Spaans. De man praat, Teresa en Jesuz luisteren. Ik heb ze nix horen zeggen, ze knikken en blijven aandachtig naar de man kijken. Het zijn professionals van vlees en bloed.

Na een kwartier ben ik er klaar mee. Ik ga naar de bar en vraag Sylvia en Jean mee. Samen maken we dat we weg komen. Vluchtten voor het gepraat. Sylvia en Jean verstaan het wel, maar kunnen het ook niet harden.
Bij een biertje bespreken we Leopold. Zijn geratel. Waar de uit-knop zit. Wanneer de batterijen op zijn. We hopen dat hij vannacht wel zijn mond houdt. En niet snurkt. Maar Syvia snurkt, zegt Jean. Sylvia zegt zelf dat ze nergens last van heeft.
We lachen. Drinken bier, eten noten en vertellen elkaar verhalen en nog veel meer.


Arres
Woensdag 10 oktober 2018