Echte pelgrims
Blijf op de hoogte en volg akke
08 Juni 2019 | Frankrijk, Ostabat-Asme
Een paar dagen geleden stond ik voor de opgave: hoe kom ik van Bazas in Orthez, 144 kilometer verderop. Het transfer moest in 1 dag gebeuren, want ik had een bed geboekt voor die nacht in Orthez.
Omdat ik pelgrim ben word er van mij verwacht dat ik loop. Dat verwacht ik ook van mezelf. Maar inmiddels is het principiële er wat af.
Echte pelgrims, een punt wat besproken en beoordeeld wordt onder de pelgrims.
Vooral de eerstejaars zijn streng. Ik noem ze soms wat dogmatisch. Ze weten precies hoe je je hoort te gedragen als pelgrim. Speelsheid en flexibiliteit hebben ze nog niet toegelaten. Ze missen wat ongeplande ervaringen, hobbels waar ze geen invloed op hebben en die bijstelling van plannen en principes behoeven.
Verder hebben de eerstejaars gewicht op de rug. Ze kennen de uitspraak 'alles wat je thuislaat is meegenomen' nog niet.
Ze strompelen over de wegen. Lopen op blaren, doen blessures op aan knieen, voeten, kuiten, heupen, rug en schouders. Het zweet stroomt van de gezichten. Een warme jas, een Fleece, teva's, een extra broek, een jurk, nette kleren voor de avond, nachtkleding. Plakband, naaidozen, EHBOkisten, overlevingspakketen. Al dat comfort vertaalt zich in kilo's aan gewicht.
Ooit ontmoette ik een vrouw die leek op een slak. Als een marskramer droeg ze haar huis op de rug. Ze liep er krom van en als ze overeind kwam had ze 2 stokken nodig. Ze had al wat bagage naar huis gestuurd. Uiteindelijk heeft ze Santiago gehaald. Met de bus. Af en toe liep ze een stukje.
Ik was verrast toen ik een 'lichtgewichtpelgrim' ontmoette. Zijn kale rugzak woog de helft van mijn kale rugzak. We waren nieuwsgierig naar elkaars bagage. We draaiden erom heen, namen de rugzak in de hand en voelden het gewicht. Ik heb thuis een grammenweegschaal om te bepalen welk shirtje meemag, hij heeft dat ook. We hadden direct een klik. Als hij uitgelopen is mag ik zijn rugzak overnemen. 512 gram i.p.v. mijn 995 gram
Het oordeel van de dogmatischen onder de pelgrims is vernietigend: je bent alleen een echte pelgrim als je van het begin tot het bittere einde loopt, eventueel kruipt. Kruipen riekt ook nog es naar boetedoening, maar het gehalte aan boetvaardigheid, zonde en schuld besef is niet hoog onder de pelgrims. Ik zag vrolijke pelgrims, feestvierende pelgrims, vloekende pelgrims. Ik hoorde verhalen over pelgrims die om 3 uur 's nachts uit bed gingen om bier te drinken. Ook het ontbijt bestond uit bier, en verder de dag door hield het bier hen op de been. Als de benen wankelden zakten ze wat door de knieën en kropen een stukje; het had nix van doen met boetvaardigheid.
Ze hadden trouwens ook geen scherp oordeel meer over liftende pelgrims of pelgrims die met de bus, trein gingen. Het oordeel was verdampt.
Ik ben een ouderejaars pelgrim. Het dogmatische stadium heb ik achter me gelaten; ook ik wilde alles lopen. 7 jaar geleden liep ik in amper 4 week van st Jean Pied de Port naar Santiago. Ruim 30 km per dag. Ik liep alles, de voorsteden, de hoogvlakte van de Meseta. Het leek een erezaak. De echte pelgrim loopt. Sjoemelt en smokkelt daar niet mee.
Inmiddels draai ik mijn hand niet om voor bus, lift of trein.
Want ik ga voor het proces. Dagelijks loop ik, verdwaal ik, ontmoet ik mezelf en anderen. Word ik moe, blij en energiek, gefrustreerd, bemoedigd en kijk naar de lucht. Daar zie ik de gieren zweven in de Pyreneeën. Ze ruimen kadavers op. Dan sta ik stil, spreid mijn vleugels en stijg op. Vergeet dat ik verder moet lopen en zweef eindeloos over de bergen, pik een hapje mee, vegetariër of niet (ook daarin niet te dogmatisch)
Ik smokkel met de afstand. En zwem uiteindelijk de rivier af.
In Bazas namen Antoine en ik de bus en de trein. Ik leverde hem af in Bordeaux. We namen afscheid. Ik miste hem daarna, die ouwe pelgrim (laat hem dat niet horen hij heeft nog steeds een pistool) met wie ik bijna de hele tocht de refugio's deelde, praatte, bier dronk, verhalen deelde en hem probeerde te ontlopen tijdens het lopen.
In Bordeaux ging hij terug naar huis. Ik pakte de trein naar Mont Marsin en de bus naar Hagenet. Daarna stak ik mijn duim op en liftte. Tussendoor liep ik. En opeens was daar Orthez, 144 kilometer verderop.
Zo doen echte pelgrims dat ;)
De Pyreneeën
Zaterdag 8 juni 2019
Omdat ik pelgrim ben word er van mij verwacht dat ik loop. Dat verwacht ik ook van mezelf. Maar inmiddels is het principiële er wat af.
Echte pelgrims, een punt wat besproken en beoordeeld wordt onder de pelgrims.
Vooral de eerstejaars zijn streng. Ik noem ze soms wat dogmatisch. Ze weten precies hoe je je hoort te gedragen als pelgrim. Speelsheid en flexibiliteit hebben ze nog niet toegelaten. Ze missen wat ongeplande ervaringen, hobbels waar ze geen invloed op hebben en die bijstelling van plannen en principes behoeven.
Verder hebben de eerstejaars gewicht op de rug. Ze kennen de uitspraak 'alles wat je thuislaat is meegenomen' nog niet.
Ze strompelen over de wegen. Lopen op blaren, doen blessures op aan knieen, voeten, kuiten, heupen, rug en schouders. Het zweet stroomt van de gezichten. Een warme jas, een Fleece, teva's, een extra broek, een jurk, nette kleren voor de avond, nachtkleding. Plakband, naaidozen, EHBOkisten, overlevingspakketen. Al dat comfort vertaalt zich in kilo's aan gewicht.
Ooit ontmoette ik een vrouw die leek op een slak. Als een marskramer droeg ze haar huis op de rug. Ze liep er krom van en als ze overeind kwam had ze 2 stokken nodig. Ze had al wat bagage naar huis gestuurd. Uiteindelijk heeft ze Santiago gehaald. Met de bus. Af en toe liep ze een stukje.
Ik was verrast toen ik een 'lichtgewichtpelgrim' ontmoette. Zijn kale rugzak woog de helft van mijn kale rugzak. We waren nieuwsgierig naar elkaars bagage. We draaiden erom heen, namen de rugzak in de hand en voelden het gewicht. Ik heb thuis een grammenweegschaal om te bepalen welk shirtje meemag, hij heeft dat ook. We hadden direct een klik. Als hij uitgelopen is mag ik zijn rugzak overnemen. 512 gram i.p.v. mijn 995 gram
Het oordeel van de dogmatischen onder de pelgrims is vernietigend: je bent alleen een echte pelgrim als je van het begin tot het bittere einde loopt, eventueel kruipt. Kruipen riekt ook nog es naar boetedoening, maar het gehalte aan boetvaardigheid, zonde en schuld besef is niet hoog onder de pelgrims. Ik zag vrolijke pelgrims, feestvierende pelgrims, vloekende pelgrims. Ik hoorde verhalen over pelgrims die om 3 uur 's nachts uit bed gingen om bier te drinken. Ook het ontbijt bestond uit bier, en verder de dag door hield het bier hen op de been. Als de benen wankelden zakten ze wat door de knieën en kropen een stukje; het had nix van doen met boetvaardigheid.
Ze hadden trouwens ook geen scherp oordeel meer over liftende pelgrims of pelgrims die met de bus, trein gingen. Het oordeel was verdampt.
Ik ben een ouderejaars pelgrim. Het dogmatische stadium heb ik achter me gelaten; ook ik wilde alles lopen. 7 jaar geleden liep ik in amper 4 week van st Jean Pied de Port naar Santiago. Ruim 30 km per dag. Ik liep alles, de voorsteden, de hoogvlakte van de Meseta. Het leek een erezaak. De echte pelgrim loopt. Sjoemelt en smokkelt daar niet mee.
Inmiddels draai ik mijn hand niet om voor bus, lift of trein.
Want ik ga voor het proces. Dagelijks loop ik, verdwaal ik, ontmoet ik mezelf en anderen. Word ik moe, blij en energiek, gefrustreerd, bemoedigd en kijk naar de lucht. Daar zie ik de gieren zweven in de Pyreneeën. Ze ruimen kadavers op. Dan sta ik stil, spreid mijn vleugels en stijg op. Vergeet dat ik verder moet lopen en zweef eindeloos over de bergen, pik een hapje mee, vegetariër of niet (ook daarin niet te dogmatisch)
Ik smokkel met de afstand. En zwem uiteindelijk de rivier af.
In Bazas namen Antoine en ik de bus en de trein. Ik leverde hem af in Bordeaux. We namen afscheid. Ik miste hem daarna, die ouwe pelgrim (laat hem dat niet horen hij heeft nog steeds een pistool) met wie ik bijna de hele tocht de refugio's deelde, praatte, bier dronk, verhalen deelde en hem probeerde te ontlopen tijdens het lopen.
In Bordeaux ging hij terug naar huis. Ik pakte de trein naar Mont Marsin en de bus naar Hagenet. Daarna stak ik mijn duim op en liftte. Tussendoor liep ik. En opeens was daar Orthez, 144 kilometer verderop.
Zo doen echte pelgrims dat ;)
De Pyreneeën
Zaterdag 8 juni 2019
-
08 Juni 2019 - 15:31
Dirk Klamer:
Akke, wat een diepe filosofische over lopen en alternativen. Ik zou het snel samenvatten: het gaat als eerste om de route en de beleving niet om de gewoonte. Daarom lijkt pelgrimage mij ook nog wel wat: creativiteit. Nou dat lees ik iedere keer weer in je verhalen: bedankt voor het delen van je ervaringen! Dirk -
08 Juni 2019 - 15:52
Hilda:
Lieve pelgrim Akke! Jij bent een doorgewinterde pelgrim. Jij neemt af en toe de benen dan de bus of de vleugels vliegend op de wind of zwemmend in de rivier! Dat zijn de echte avontuurlijke pelgrims. Mannen ontmoeten met ze drinken ze ontlopen en omhelzen....veel plezier met de laatste loodjes!-xxx- -
08 Juni 2019 - 16:04
Akke Kuipers:
Dirk, door al dat lopen plopt de filosofie wel op en komt langs. Wat mij betreft moet ik aldoor inzoomen op wat zich aandient. Er word best een beroep gedaan op creativiteit. Maar ieder is anders. Dat heb ik ook ontdekt -
08 Juni 2019 - 16:03
Akke Kuipers:
Ja zus gehard gepokt en gemazeld en dan ook nog doorgewinterd. Hoe blijf ik daar nu mens bij. Ik red me er gewoon mee en anders neem ik er een op xxxxx -
09 Juni 2019 - 06:30
Dick:
De weg is het belangrijkste.... -
09 Juni 2019 - 06:49
Dick:
Er is een weg die je moet gaan
en als je aan het eind in ziel, geest en gevoel
terug kijkend vanuit je bestemming beseft
de weg, de weg dat was mijn doel -
09 Juni 2019 - 08:51
Akke Kuipers:
Dick: het proces is het doel!! Dankje
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
