Coffee, geduld en een warm welkom

Ik zie eruit als iemand die na teveel pep doordraait en in elkaar stort.
Mijn hersens kraken alsof ze boven hun toeren draaien. Mijn ogen draaien naar binnen. Om mij heen zie ik mensen in soortgelijke toestand. Onderuitgezakt met een vreemde wilde blik in de ogen.
Ik zit tegenover Starbucks Coffee. Er staan luie hangstoelen en hangbanken. En overal staan oversized papieren starbucksbekers met deksel. Inmiddels weet ik dat ze alleen slootbakken verkopen.
Ik deed zo'n slootbak. Toen ik het deksel openmaakte zag ik het. Tot de rand gevuld. Het was heet, rook naar koffie en verkwikking. Een litertje sterke drank. Euh.. koffie.
Met tegenzin nam ik een slok. Het joeg een vleugje opwekking door mijn strot, het sloeg prikkelend door naar mijn maag. Daar vlamde het op en verspreide zich allengs door mijn lijf. Ik sprong op. Alsof inwendige prikkels een uitweg naar buiten zochten.

Uiteindelijk is het een heftige reis. Wachten. Rust. Geduld. Niet mijn sterkste kanten. Oefenen in ontspanning helpt nix. De onrust groeit er alleen maar van. De Starbucks Coffee doet zijn werk, maar wat moet ik met actie en opwinding als er nix anders opzit dan me neerleggen bij de reis? Neerleggen op de bank voor de Starbucks? Neerleggen op de bank in het vliegtuig?
Wie reist er tegenwoordig nog naar Egypte? Rechtstreeks van Amsterdam naar Sharm el Sheik? 2 jaar geleden kon het nog. Nu niet meer. Ik moet uren wachten. Ik moet overstappen. En weer uren wachten. Het voordeel is dat de vliegtuigen zo onderbezet zijn, dat alle passagiers een bank per persoon kunnen krijgen. Ik strek me uit. Knijp mijn ogen dicht en vertrek. Naar Sharm el Sheik. In mijn droom reis ik ernaar toe en land uiteindelijk op het vliegveld.

Als ik uitstap slaat de hitte me in het gezicht. (in Nederland regent het) Het vliegveldje ligt er slaperig bij. Buiten wacht Inmo-Divers Mohammed op mij. Met een gammel busje ;) voert hij me door de Sinai. We rijden langs versperringen en bewapende mannen. Ze zien er gevaarlijk uit. We worden aangehouden en stoppen. Ik moet mijn paspoort laten zien. De man die mijn paspoort controleert kijkt me indringend aan. Hij praat met Mohammed. Ze kijken steeds naar mij. Het duurt een poosje, maar uiteindelijk krijg ik mijn paspoort terug.
-veiliger kunnen we het niet maken-
We mogen de Sinai in.

Een poos later komen we in Dahab. Twee jaar geleden was ik hier ook. Ik herken de witte gebouwen met ronde koepels. Ik krijg mijn kamer van de vorige x. Ik weet nog goed dat ik eerst een andere kamer kreeg. De sleutel brak toen ik binnen was. Ik kon er niet meer uit. Ik heb toen het raam geopend en midden in de nacht om hulp geroepen. Er kwamen een heleboel mannen op af. Ze praten en rammelden aan de deur. Uiteindelijk hebben ze de deur ingetrapt. De splinters en de deur vlogen om mijn oren en lijf. Het was een avontuur om zo verwelkomt te worden. Ik voel de warmte van het welkom weer. Uiteindelijk kreeg ik een andere kamer. Dezelfde krijg ik nu. Ik probeer de sleutel. Ik probeer het slot. Er gebeurt nix bijzonders. De hitte hangt zwaar in de kamer, alsof de warmte van het avontuurlijke welkom, jaren geleden, mij weer tegemoet knalt.
Ik ga maar slapen. Rustig liggen, ogen dicht, ademhalen en ontspannen.
Tot morgen.
De avonturen komen wel.