De nachtduik

We rijden met de duikauto door de nacht.
Het is een echte duikauto. Oud, versleten, basic en funtioneel. We hebben het duikpak half aan, dat is vanwege de warmte. Overdag 40 graden en ook 's avonds en 's nachts is het heet. De tanks staan, opgetuigd voor gebruik, in de aanhanger. We rijden door donker Dahab. Over een weg met kuilen. Overal zijn mensen, Egyptische mannen, een paar toeristen. Winkels zijn open, ik zie veel duikshops, cafe's en restaurants.
Bij The Lighthouse gaan we het water in.

Het is donker. De afdaling naar het water is over stenen. Het is glibberig. Ik denk aan vallen met een duikfles. Soms explodeert een duikfles als ie valt.
Gewoon niet vallen dus.
Ik val niet. Het is donker. Ik draai de lamp aan. Ga onder water. Vaag zie ik andere lichtjes. Het is De Duikplek voor nachtduikers. Ik ben een beetje confused. Gewoon dat woord, geen vertaling. Ik zak af naar lagere levels, probeer contact te houden met mijn duikmaten. Overdag is dat eenvoudig. Nu is het anders, want het is donker. Ik zie lichtjes. Er zit water in mijn masker, ik zoek naar haartjes die onder de rand zijn gedoken. Gedoken. Duiken. Ik duik. In de nacht. Wat een ervaring. Ik herrinner me de nachtduik bij Koh Tao, Thailand. Daar dook ik vanaf een boot. Op een stil plekje met nog drie duikers. Hier zijn meer duikers. Ik denk even aan een toeristische attractie. Bussen en duikauto's vol duikers, die het donkere water ingaan. Allemaal met een toeristische lamp. Maar al gauw vergeet ik de toeristen. Ik zie ze ook niet meer.

Ik beweeg me door het water.
Ik zie het donker. Schemerige holen, spleten en gaten. Ik denk aan de krochten van de onderwaterwereld. Hier zijn ze, de ingangen naar de onderwereld. Het beweegt er, alsof er van alles gebeurt, wat het daglicht niet verdraagt. 's Nachts gebeuren er andere dingen. Ik weet dat dat in de wereld boven water ook gebeurt.
Overal is de duisternis. Ik heb mijn lamp en schijn. Ik zie de schorpioen vis in actie. Een vis heeft stekels. Zijn prik is gif inspuiten. Pijnlijk. In de onderwateralmenak las ik: 'soms zelfs dodelijk'. Ik weet nog dat ik dichbij wilde komen en mijn hand uitstak. Dat doe ik vaker. Dan wil ik een vis aanraken, aaien. Nooit gelukt. Ook niet met de schorpioenvis. Pffft...
Mijn licht schijnt op een morene. Ze steekt haar kop uit een krocht. Ze doet haar bek open. Hapt. Ik zie slangachtigen op de bodem kronkelen.

En dan gebeurt het. Ergens verborgen in een donkere krocht.
Het schijnsel valt erop. Op de bodem. Daar ligt hij. Groot en slapend. Het is een schildpad! Wow! Ik raak er opgewonden van.
Het is echt een schildpad! Zoiets ontdek ik in het duister!
Voor het eerst tijdens het duiken een schildpad!
Al die verhalen over schildpadden. En nu ben ik aan de beurt!
Met de lamp beschijn ik hem. De schildpad knipoogt. 'Haai', zeg ik. En weer knipoogt de schildpad. Hij ligt nogal verscholen in de overhangende krocht. Maar ik zie zijn brede poten. Het is een reuzenschildpad. Hoe wonderbaarlijk. Ik kom nog wat dichterbij. Steek mijn hand uit. Het schild van de schildpad heeft onregelmatige blokjes. Nu knipt hij met beide ogen. Zijn bek gaat open. Ik smile. Doe mijn regulator uit en blaas bellen naar hem.
Eigenlijk kan ik best even blijven. De nacht is nog jong.
En ik red me wel.
Dus zwem ik de krocht in...