Niets is wat het lijkt, Vladivostok

Als laatste heb ik een luxe sleeper van Khabarovsk naar Vladivostok. Het is een treinreisje van avond tot ochtend. De banken zijn van blauwe pluche, door een simpel systeem tot slaapplaats om te klappen. Er komen zelfs opgemaakte bedden te voorschijn.
Ik kom om 8.30 AM aan in Vladivostok. Eindpunt van het hele traject. Ik word afgehaald door Antonius die me in de middag de stad wil showen.
Vooruit ik laat het gebeuren. Show me the highlights and the lowlights.

Ik probeer me online in te checken bij Aeroflot, vanwege mijn vliegreis morgen. Ik weet dat ik geen digitaal wonder ben. Het lukt niet en volgens mij ligt dat niet aan mij.
Maar altijd als ik zonder succes iets digitaals doe, raak ik wat gefrustreerd. Ik besluit daarom zonder Antonius alvast tot een kleine stadsverkenning.
Ik verlaat het luxe Amur Bay Hotel (met uitzicht over de Amur Baai) Even voor de info: mijn kamer in het hotel telt een hal, een badkamer, een zitkamer en een slaapkamer. Fucking luxe dus. Mijn eigen huis in het hoge noorden van Nederland is kleiner (minder luxe maar veel leuker). Het hotel is verder een doolhof en een dwaalspoor. De uitgang zit hoger en lijkt lager dan mijn level. Ik raak erdoor in de war. En verder stinkt het ook.

Ik oriënteer me in een vreemde omgeving altijd zo goed mogelijk. Verdwalen is namelijk eenvoudiger dan niet verdwalen. Ik heb ervaring ;) Elke afslag die niet goed in the mind gegrift wordt, kan verdwalen veroorzaken.
Na de mislukte online incheckerij verdwaal ik. En dat ligt niet aan mij maar aan het hotel (natuurlijk) Het hotel heeft namelijk een luxe uitstraling aan de voorzijde, is gesitueerd aan een verscholen plein en vanwege ingewikkelde afslagen niet terug te vinden. Aan de achterzijde is het hotel sjofel en verwaarloost; onherkenbaar dus. Ik loop het gewoon voorbij. Na dwalen en zoeken, maar niet vinden, ga ik uiteindelijk (op advies van buurtbewoners) via de achterzijde naar binnen en beland in het sjofele gedeelte van het hotel. Ingestort en vervallen, afstands, verveloos en haveloos. Het stinkt er. Uiteindelijk blijkt het wel mijn hotel te zijn, achter de coulissen is het hotel verguld. Maar de stank trekt dwars door de coulissen (niets is wat het lijkt)

In de middag showt Antonius me de stad. Sorry, ik ben niet meer in de stemming en vind er echt nix aan. Misschien kom ik tot de ontdekking dat ik niet zo van steden ben. Dat is dan een conclusie die de stemming dan ook maar verklaard.
Ik doe enige moeite om de stad leuk te vinden. Maar dit is wat me daarvan weerhoud: de stank en het afval (voor het eerst zie ik afval op straat in Rusland) Verder is de stad druk, met veel verkeer, mooie en lelijke huizen, bruggen, een universiteit en heel veel mensen. Een park en een centrum. Gewoon een gemiddelde stad dus. Daarnaast is er nog een museum over de oorlogszuchtige geschiedenis van de natie. Geweren, sabels en onderscheidingen. Ik word er niet warm van.
Als Antonius door een verlaten buitenwijk rijdt word ik zelfs achterdochtig. Sorry dat is een paranoia trekje die kan opspelen als ik niet in de stemming ben. De man is de braafheid zelve.

En zo ben ik aan het einde van het tripje met Antonius door Vladiwostok volkomen uitgeblust.
En mijn geld is ook op.
Ik heb nog een paar tomaten en een stukje komkommer.
Dat is mijn laatste avondmaal.
Maar als ik door mijn portemonnee schraap is er nog net genoeg voor bier.
Soms zit het tegen, soms zit het mee.


Dinsdag 28 maart 2017