Elke dag is anders

'Elke dag is anders,' zegt Francoise.
Jarenlang is ze door Europa getrokken samen met Jacques, haar man en hun 3 zonen. Nu hebben ze zich in St-Alban-sur-Limagnole gevestigd. Ze hebben daar een huis gekocht en er 'Maison du Pelerin' van gemaakt. Ze bieden pelgrims onderdak.
Er zijn meer mensen die dat doen, meestal hebben ze dan een apart deel van hun huis voor de pelgrims, of een extra 'pelgrim'huis op hun terrein.
Maar Francoise en Jacques hebben de pelgrims in hun huis, in hun eigen keuken en kamer. Ze brengen de tijd met hen door. Ze zitten samen aan de thee en aan het avondmaal.
Ik vraag hoe dat gaat met al die verschillende mensen.
'Elke dag is anders', zegt Francoise.

Ik denk aan de gite in Saugues waar ik het echt niet kon vinden met de mensen en de sfeer.
De dag daarna loop ik verder en dan wil ik een cafe voor koffie. Volgens het boekje zou die in Rouget zijn, maar ik vind nix.
Dan staat er een auto, er lopen pelgrims omheen en ik vraag: 'weten jullie hier een cafe, koffie?'
Ze weten het niet, maar ze doen een pop up cafe met koffie voor hun groep Het gebeurt bij een picknickplaats. Dozen worden uitgeladen. Oploskoffie, koekjes, dadels, chocola, heet water. Ik beland er midden in en mag gewoon meedoen, krijg als eerste ik koffie, scheppen oploskoffie in een kom en dan heet water erbij. Ik word er warm van en vind het heel lekker. Het heeft waarschijnlijk iets met sfeer en hartelijkheid te maken. Warmte. Ik denk aan het maal van gisteravond die best lekker was, maar voelde koud . Ik miste iets en dat iets is hier. Ik krijg een stuk pure chocola in de handen gedrukt, koekjes, dadels en ik zeg nergens nee tegen.

Het is een vreemd gezelschap. Donkere jongens uit Marokko, uit Soedan en een man met een jas waarop 'secours Catholique Caritas France' staat. Een paar Franse vrouwen, een oude vrouw met een arm in het gips. Een oude man met wit haar.
Ik vraag wat vragen, wie zijn jullie? Wat, waar, waarom? Ze vertellen, we lachen, zingen zelfs een Frans lied en dansen erbij. Een jongen slaat het ritme met 2 lepels op de ijzeren stang van een werktuig om paarden te beslaan. Het gebeurt allemaal op de picknickplaats oftewel in het pop up cafe. Ik word er vrolijk van.
Dan komt er een man naast de Soedanese jongen staan en zegt: 'ik ben zijn vader'.
Ik zeg: 'oh jullie lijken op elkaar'. We lachen, want ze lijken voor geen meter op elkaar.
Zwart en wit. Uitersten.
Dan gaat een van de Franse vrouwen naast hem staan en zegt: 'ik ben zijn moeder'
De oude man zegt: 'ik ben zijn opa'
De hele oude man met lang wit haar zegt: 'ik ben zijn overgrootvader'
De jongen blijkt een complete familie te hebben.
Dat zie je zo aan de buitenkant niet.

Elke dag is anders. Dat ervaar ik vandaag weer.
Na een dolletjes-dag was er een dag waar de kop veur moest.
De dag van gister was zo koud dat ik zelfs van een warme douche niet meer warm werd. Vandaag trek ik daarom sokken aan mijn handen. Het is niet nodig. Mijn jas gaat los als ik de berg beklim.

Ik loop vandaag door uitgestrekte velden, langs bossen, koeien . Ik heb een weids uitzicht. Er is geen pelgrim te bekennen. Nergens is een huis of dorp. Een lang pad strekt zich voor en achter mij uit
Dit is waar ik van houd.
Hier word ik blij van

Een vogel vliegt boven mij.
Ik ben alleen met de lucht, de velden, de heuvels, hier en daar een dennenboom.
Mos groeit op takken, stammen.
Aan draden hangen plukjes wol

En dan is er weer de vraag: waarom ga ik op pad?
HIEROM
Om het lopen, het alleen zijn, verrassende ontmoetingen.
Ik kan er niet zoveel woorden aan geven.
Ik sta stil, denk en ervaar. Mijn ogen worden nat en vanuit mijn ziel,
mijn diepste binnenste,
welt
een
snik

Maandag 18 september 2017
Lasbros