Het anarchistische bloed

Na een lange busrit komen we aan in Denali National Park. Vanwege wisselingen in de groep slaap ik niet meer alleen. En daar zie ik tegen op. Bij de start van de trip kreeg ik bij toeval een single tent. Dat beviel. De hele week sliep ik alleen. Vanaf vandaag moet ik delen met Fran uit de US.
Maar als ik me erbij neerleg ;) blijkt het best mee te vallen. De eerste nacht samen slapen in de roestbruine 2-persoonstent. Ik doe mijn ogen dicht en slaap. Dat doet mijn buurvrouw (de buurman mag mijn single tent) ook. Ze ligt al plat en te slapen als ik instijg.
Om half 6 de volgende morgen gaat de wekker. Het is immers vakantie, er moet wat gebeuren. Ik doe mijn coretraining, zoals elke dag. Wat dat betreft neem ik het woord vakantie ruim. Eigenlijk heb ik een hekel aan dat woord. Het riekt naar 'liggen-bij-het-zwembad-in-een-all-inclusive-resort'. Ik doe meestal aan reizerij met een hoog actielevel. Ik verplaats me graag en zie met liefde en vreugde wat anders dan het dagelijkse leven in mijn huiselijke omgeving.

De regels zijn hier strikt. Samen met Gloria maak ik de volgende avond een mooi en laaiend vuur. Op het moment dat we ons uitgegeven als 'firesisters', inclusief een moondance rond het kampvuur, worden we teruggefloten. Het vuur laait en dat is buiten de afspraken. Ik ken die afspraken niet, maar Dave doet alsof ze bekend zijn en kijkt er vooral benauwd bij. De regels zijn streng. Alleen een lief klein vuurtje, zichtbaar met vergrootglas wordt op prijs gesteld. Want met dit vuur, dat wij hier ter plekke stoken, kan het hele Nationale Park Denali de fik ingaan. En als we pech hebben heel Alaska.... Het klinkt als een klap. Iedereen houdt zijn mond en staart naar zijn of haar plastic beker met spiritualiën. De sfeer lijkt naar de knoppen. Ik zie het voor mijn ogen gebeuren en kijk ernaar. Ik vraag me af waarom ik niet onder de indruk ben van de vermaning. Is het het anarchistische bloed wat door mijn aderen stroomt? De invloed van mijn vader? Rechtlijnig maar eigenzinnig. (waarbij hoop ik de eigenzinnigheid te hebben geerft en mijn neus voor de rechtlijnigheid te hebben opgehaald; alsof ik invloed had)
Groepsprocessen, ik herinner me de theorie uit mijn studententijd over groepsdynamica.
Macht speelt een rol (naast affectie, ook dat komt hier langs) de macht van de machtigen en de machthebber. Welke invloed heeft het en op wie?
Als even later de parkbeheerder langskomt en met Dave en Natalie, de hoofden van ons reisgezelschap (infinite adventures) buiten de groep een lang en zacht gesprek voert, zie ik het kijken. Alle ogen zijn gericht op de parkbeheerder. Ik voel de spanning. Wat gebeurt daar?
Uitgesproken en onuitgesproken hoor ik: Maak het vuur uit! We worden weggestuurd! Praat zacht! Praat niet! Knik naar de parkbeheerder! Zet de stoelen recht! Hark de bosgrond! Biedt hem een rode plastic beker met spirit aan!
De verhalen deden de ronde. Het weggeworpen snippertje, poepen in het woud, voeren van wilde dieren, het vonkje dat wegspat van het kampvuur, een schreeuw van opwinding bij het zien van wild. Afgestraft zou het worden.

We maken het niet mee. De opwinding en het avontuur blijven beperkt tot het sprongetje in onze bloedsomloop. Een hartslag die gewoon wat heftiger pulseert dan normaal gesproken. De blos op de wangen, afkomstig van het vuur van buiten of het vuur van binnen.

Denali National Park
Dinsdag 19 juni 2018