De beerput

Het regent. Bij het opstaan is de lucht grijs, het water sijpelt eruit
Een paar witte plekken verschijnen en verdwijnen.
Volgens Dave maken we kennis met het 'echte Alaska'

Het plan is om vanmorgen te gaan zeekayaken. Het wordt uitgesteld. Een uur later wordt het afgesteld. Er is iets met risico's en verantwoordelijkheid. De stroming, de wind. Gister moesten we een formulier ondertekenen die de eigen verantwoordelijkheid onderstreept. Als er iets gebeurt dat lijkt op een ongewenste gebeurtenis dan is dat in de meeste gevallen jou zorg. En zonder handtekening mag je niet mee. Ik ken dat systeem en teken zonder de kleine lettertjes te lezen.
Maar de administratie is onnodig. Want van uitstel komt in dit geval afstel.
Het nieuwe plan is om naar een strand, een stukje verderop, te gaan voor stenen, wier, schelpen en zeedieren. Mary Jane gaat mee als gids.
Op het moment dat we vertrekken zie ik het lage tij. Het droogliggende wad en de overzijde. Het lokt om dat 'te gaan doen'. Ik wil beide en dat kan wel, maar niet tegelijkertijd. Dus kies ik eerst voor de strandexcursie. Misschien kan ik vanavond nog het wad op.

We gaan met auto's naar de plek op het strand, 2 mijl verderop. Het duurt een tijdje voor de auto's arriveren, maar dan horen we: lopen kan ook. Tuurlijk wil ik lopen; samen met anderen over een weggetje door het bos. Regenjas en regenbroek en rubberlaarzen.
Op het strand lopen we over gladde rotsen. Ze zijn bedekt met wier en kelp. Onder de stenen liggen krabben, zeesterren, wormen . Mary Jane is een magere oude vrouw. Ze draagt een gele regenbroek van stug zeildoek en een rode regenjas uit het vorige millennium. Een kleurige doek om haar grijze haar. Een frommelig gerimpeld gezicht. Een stok voor de balans. Af en toe zou ik haar even een steuntje willen geven. Ze lijkt te wankelen, haar voeten geknakt in de laarzen. Ik doe het niet. Ze red zich ermee. Ze is onze gids.
We schuifelen over het strand. Een centimeter voorwaarts, een halve centimeter achterwaarts. De excursie is natuurlijk in het engels met details over schelpen, scharen, krabben, flusters, pinoples en meer van die woorden. Ik raak de draad kwijt in de wind en het gladde groene zeewier op de stenen. Het is koud en samen met de traagheid kom ik weer tot de ontdekking dat ik afhaak op groepen en gezamenlijke dingen als deze. De onrust slaat toe, ik loop weg.
En op de terugweg loop ik iedereen 'eruit'.

In de tuin staan 2 houten huisjes die dienst doen als 'restroom'. Een diepe kuil in de grond, een plank erboven met een gat en een deksel; wat tijdschriften, schelpjes, takjes. Een restroom is bedoelt om je even relaxt af te zonderen. Je poept en pist door het gat, leest het tijdschrift. Af en toe een laagje grond over de ongerechtigheden. Spoelen hoeft niet, er is geen riool. Ik ken het systeem van vroeger, thuis, toen ik klein was. Ik zag het in Azië. Hier in Alaska zijn ze langs wegen en op parkeerplaatsen, en zoals hier in Kasitsna Bay bij de huizen.
Maar soms worden die huisjes door andere bewoners gebruikt. Elisabeth maakte het mee.
'In de winter woont bijna iedereen hier in de stad, vaak in Anchorage. Rond mei trekken we dan naar de baai', vertelt ze. 'Jaren geleden kwamen hier we in de zomer weer aan. Ik moest naar het kakhuisje, maar toen ik poepte hoorde ik gegrom. Het kwam onder de plank vandaan waar ik op zat. Hard en boos grommen. Ik schrok zo en rende met mijn broek op de hielen het huis in. Toen mijn man en ik gingen kijken wat er aan de hand was, bleek een beer een gat achter in het huisje te hebben gemaakt en de put als overwinteringsplek te hebben uitgekozen. (noem het een beerput) Sinds die tijd schijt ik al in mijn broek als ik naar het huisje moet'.


vrijdag 15 juni 2018
Kasitsna Bay