Met blote benen door de brandnetels

Ik loop het pad rechtdoor en na een tijdje ontdek ik dat ik de afslag heb gemist. Nu moet ik een eind terug en daar heb ik geen zin in. Ik kies voor afsnijden door het oerwoud. Volgens google maps is daar ergens een pad in de richting waar ik naar toe wil.
In het begin is het best te doen. Later word het oerwoud dichter, meer struikgewas en ondergroeisels. Als ik bijna bij het door google maps aangeven padje ben, moet ik nog door een strook groen gewas. Het is begroeid met brandnetels, bramen en kleefkruid.

Op een cursusavond van de groene zon (ik noem het steevast de heksenkring) heb ik geleerd dat brandnetelprikken kunnen helpen bij reuma, artritis en artrose. Nu heb ik al geschreven over mijn knie en de val uit het hangmat met als gevolg een langslepende blessure. T'is bijna over maar nog niet helemaal.
Na de les besloot ik mijn knie met brandnetels te behandelen. Onder het motto 'baat het niet dan schaadt het niet', sloeg ik met een bos verse netels tegen mijn knie, ik wreef het er ook nog es in. 't Was heftig en daarmee een goede afleider, want ineens was het bekende vriendelijk zeurende pijntje over. Daarvoor in de plaats brandde, schreeuwde en prikte mijn knie. Toen ik dat aan cursusleider (opperheks) Saskia vertelde zei ze: 'best stoer dat je dat doet, maar ik twijfel of het helpt'. Om mij wat moed te geven zei ze ook: 'je weet maar nooit waar het goed voor is'. Toen de brand geblust was dacht ik even dat mijn knie weer zo was als voor de val uit de hangmat, maar later bleek dat niet zo te zijn.

Nu sta ik voor een dichtbegroeid veld brandnetels. Met blote benen. Ik denk dat mijn lijf inmiddels wel gewend is aan brandnetelprikken (ik pluk ze vaak) (met handschoenen waar de prikken doorheen prikken). Toch loop ik met voorzichtigheid door het brandnetelveldje. Ik hef mijn benen en trap zoveel mogelijk op het gewas. Ik vind het wat respectloos. Zeg zachtjes 'sorry brandnetels', en 'bedankt voor de doorgang'. Daarop trap ik een weggetje door de kruiden, waar ik normaal soep van brouw. Als ik uiteindelijk uit de brandnetels ben, vraag ik mezelf een beetje vertwijfeld af 'waarheen lei-heidt de weg?' Ik zie namelijk geen pad alleen een droge sloot (die waarschijnlijk op google-maps een padje is) en verder ondoordringbaar oerwoud.
Ik haal diep adem en besluit om terug te gaan.
Door de brandnetels.
Auwww..

Als ik weer op het pad sta waar ik de beslissing nam om het oerwoud in te gaan staan mijn benen in brand, er verschijnen blaasjes en bulten. Ik loop stoer door en verbijt de brand. Na een tijdje wil ik het niet meer verdragen. Ik zoek en vind weegbree, oude onlangs opgefriste kennis. Het staat overal en vooral als je het nodig hebt. Ik pluk en rul de weegbree door mijn handen, het sap smeer ik op de blaren, maar ik ben te laat. Het zuur heeft zich al in mijn benen genesteld. Het helpt nauwelijks.
Ik denk aan de uitspraak: 'wie zich brand moet op de blaren zitten', zoiets maar dan anders.
En: 'een ezel stoot zich in 't gemeen niet 2 x aan dezelfde steen.'
Die lesjes.
Aan mij niet besteed.
Want de volgende x doe ik het weer


Geleen
Zondag 30 mei 2020