Avontuur

Avontuur

Als ik om 00.05 mijn ogen opsla staat daarboven de Grote Beer; hij kijkt op me neer. Zijn sterren als lampjes aan de hemel.
Ik lig in het land van Ohe en Laak op een wiebelzak waar nog een beetje lucht inzit. Op het laatste moment voor vertrek had ik mijn slaapzak en slaapmat thuis gelaten. Gister kreeg ik een slaapzakje te leen aangeboden, weinig gewicht maar warm. Dus ik zei: 'graag'. Het was bedoeld als stimulans voor avontuur. Hij liet me een foto zien van zijn 1-persoons tent aan de rand van een afgelegen strand. Dat wilde ik ook, maar geen tent, liever een luchtbed en die was er niet. Dus liep ik naar de naburige Action voor een luchtbed, het werd een zitzak, oftewel een wiebelzak. Ik rolde er een paar x af en ontdekte daarna de vossenkuil.

Die morgen loop ik door het land van Ohe en Laak, daar waar de Oude Maas meandert. Er lopen kuddes Galloway-runderen en Konikpaarden. De natuur krijgt er de ruimte. Het water kronkelt door het landschap, niet geknot door de wil van de mens, het stroomt langs zandstrandjes, en onbeschermde oevers. Er liggen oude omgeknaagde bomen die als potloden zijn gepunt. Bevers gaan er hun gang. Ik lees over ijsvogels en visarenden.
Ik zwem er. Natuurlijk doe ik dat. Het water lokt met haar koele diepten. De dag is warm.
Ik vind een plek om te slapen.

Die zaterdagavond trekt de jeugd van Ohe en Laak niet naar naburige cafe's, maar naar de oevers van de Oude Maas. Op fietsen en scooters komen ze aanzetten met luidruchtige muziekboxen. Ze praten en lachen, zitten dicht naast elkaar op kleedjes, met bier en chips. Ik loop nog even het dorp in, mensen staan corona-afgepast bij de plaatselijke snackbar voor een weekendsnack. Als ik terugkeer naar mijn plek staat er een grote paraplu, eronder zit een man met een hengel.
Ik vertrek op zoek naar een rustige slaapplaats. Even denk ik: 'help, strax lukt het niet en dan?' Maar voel ook : 'het gaat lukken'. Ik kies een smal pad, het kronkelt door het struikgewas, ik moet bukken onder takken door en daarachter ligt water, zandstrand, de avondzon schijnt rood. Er zijn zwanen, ganzen, bevers en kikkers en een vossenhol.
Dit is wat ik zoek.

Ik zet een bivak op. Zwaai wind in de zitzak en zet hem vast aan mijn rugzak (anders waait tie in een onbewaakt ogenblik weg). Leg aluminiumfolie uit. Poets mijn tanden. Uiteindelijk kruip ik in de slaapzak, de zitzak wankelt. Ik kruip er weer uit. Vlakbij is een kuil die leidt naar een hol. Van een vos, vermoed ik. Ik klop aan en roep 'hoi vos, mag ik voor jou hol slapen?' Vos vind het goed, hij gaat toch op rooftocht. Ik sleep mijn spullen naar de kuil, leg de zitzak erin en nestel me. De kuil houdt de zak stabiel. Ik lig comfortabel, houd mijn ogen open, kijk naar het water, de vogels, de verdwijnende zon en val in slaap.

Als ik wakker wordt is de zitzak bijna leeg. Ik hoop dat het spoedig ochtend wordt, maar het is 00.05. Ik kijk omhoog en zie de Grote Beer. Het schijnsel van de maan is krachtig en verlicht mijn plek. Ik kruip uit de slaapzak en probeer de zitzak weer te vullen met lucht. Als een magiër ren ik in het duister over het strandje. De wind is weg en ik krijg de zitzak maar half gevuld. Ik leg me weer neer en haal langzaam en diep adem door langzaam te tellen: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10 en opnieuw 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9.... en zo nog een paar keer. Om 1 uur wordt ik weer wakker en voel de harde grond, de zitzak is helemaal leeg. Het wordt koud. Ik draai in de kuil als een dier die zich nestelt, krul me op. Om 3 uur word ik wakker, ga plassen en bedenk dat ik niet om mijn slaapplek heb geplast om wilde beesten op afstand te houden. Maar ik heb geen plas meer en ook geen zin in welke poespas of welk magisch ritueel dan ook. Ik probeer nog een keer de zitzak vol te waaien. Het resultaat is mager.

Het wordt steeds kouder. Mijn neus voelt bevroren. Ik diep een sjaal uit de rugzak, doe handschoenen aan, mijn jas, een muts. Zand kruipt overal tussen.
Ik probeer weer te slapen. Mijn lijf went al aan de harde bodem. Ik slaap onregelmatig tot ik wakker wordt en het licht in het oosten gloort. Ik trek het slaapmasker voor mijn ogen, haal adem, slaap, wordt wakker, slaap, wordt koud.
Opeens ben ik er zat van, kruip uit de slaapzak, pak alles in, zoek een plekje in de zon en uit de wind, eet brood met zand en drink water.
Dan gooi ik de rugzak op en loop...


Ohe en Laak
Zaterdag 30 mei 2020