Loslopen
Blijf op de hoogte en volg akke
04 Juni 2020 | Nederland, Gulpen
De laatste dagen heeft de ontspanning me te pakken.
Toen ik jaren geleden begon met pelgrimeren was ik een kilometervreter. Ik verslond afstanden en deed graag mee aan opschepperij daarover. Dan liep ik 40 kilometer op een dag en deelde die info met medepelgrims. Mijn eerste LangeAfstandsWandeling was 800 kilometer. Ik liep het binnen 28 dagen, gemiddeld zo'n 32 km per dag (zonder liften of bussen) Ik was een diehard en eerlijkheid dwingt mij het vleugje trots dat hier en nu bij mij opkomt te bekennen. (sorry het moet van de Eerlijkheid)
Terwijl ik eigenlijk een tegenovergestelde ervaring wil delen.
Toch nog even de trots op prestaties. Ik kwam het tegen. Opschepperij. Stoerdoenerij. Het waren vooral mannen die dat deden :) Aan het einde van de dag zakten ze neer op een terras en na wat drank vertelden ze verhalen over 40 en 50 kilometer. In het gewone leven doen mannen van mijn leeftijd dat ook wel over de militaire diensttijd. Dat was afzien en leverde een leven lang trotse gevoelens op: ooit was ik een prestatiereus. (handig zo'n periode waar je je hele leven op kan teren) Voor vrouwen was dat niet weggelegd. Wilde je trots zijn op stoere prestaties dan had je meestal geen diensttijd om over te snoeven. Je moest het zelf initiëren.
Hier en nu zit ik aan de oever van de Geul. De zon laat het stromende water glinsteren, pluisjes van veldbloemen zweven door de lucht. Het water beweegt. De zon schijnt. De lucht is streeploos blauw. Mijn lijf voelt nog koud van het water, m'n bloed stroomt.
Ik voel dat ik leef. De tijd verstrijkt. Ik doe vandaag de hele dag over 25 kilometer.
Zie wandelaars marcheren. Pelgrims zijn er behoorlijk goed in, dat weet ik uit ervaring. Ze bewegen zich voorwaarts door te stappen in een straf tempo; hun stokken tikken op het asfalt als begeleidend ritme van het marstempo. In de pas en voorwaarts. Vorig jaar liep ik soms een stukje mee in de colonne van Antoine, Mark, Matt, Marloes en Jean. Stilstaan was er niet bij. En graag over asfalt. (brrrr)
Meer dan ooit ontdek ik op deze reis de aangename losheid van het landlopen, noem het loslopen. Hier in Limburg loop ik langs de Geul, de Gulp en de oude Maas, volg hun grillige loop. Zet koeien op de foto. Maak een praatje met ze en zoen ze. Ze lokken me het water in en als ik zwem slaan ze met hun staart op met water.
Op een zandstrandje eet ik brood, een ijsvogel flitst langs, ik groet haar, ze laat een veertje vallen. Ik pak het op, staalblauw met groen.
Dan ga ik verder, volg de krommingen van de rivier. Loop erdoor heen. Als het heet is spring ik met kleren in het water, als het koud is zwem ik naakt.
Ik sta, ben stil en verwonder.
Het schiet allemaal niet op. Ik weet het, wat deert het.
Het is de weelde van het glooiende land, de vriendelijke heuvels, de meanderende beekjes. Ze laten me rustig ademhalen. Stilstaan, omdraaien en voorwaarts gaan.
Aardbeien in Camerig bij een kraam aan de weg.
Als de avond valt struin ik nog door de velden.
Heimwee zet een brok in mijn lijf, het einde nadert.
Het komt steeds dichterbij
Ik moet afscheid nemen van deze ruimte, dit vrije gevoel, de rust voor mijn ziel.
Geproefd van de bron
Van lopen, zwerven en zweven.
Van landlopen
Loslopen
Gulpen
donderdag 4 mei 2020
Toen ik jaren geleden begon met pelgrimeren was ik een kilometervreter. Ik verslond afstanden en deed graag mee aan opschepperij daarover. Dan liep ik 40 kilometer op een dag en deelde die info met medepelgrims. Mijn eerste LangeAfstandsWandeling was 800 kilometer. Ik liep het binnen 28 dagen, gemiddeld zo'n 32 km per dag (zonder liften of bussen) Ik was een diehard en eerlijkheid dwingt mij het vleugje trots dat hier en nu bij mij opkomt te bekennen. (sorry het moet van de Eerlijkheid)
Terwijl ik eigenlijk een tegenovergestelde ervaring wil delen.
Toch nog even de trots op prestaties. Ik kwam het tegen. Opschepperij. Stoerdoenerij. Het waren vooral mannen die dat deden :) Aan het einde van de dag zakten ze neer op een terras en na wat drank vertelden ze verhalen over 40 en 50 kilometer. In het gewone leven doen mannen van mijn leeftijd dat ook wel over de militaire diensttijd. Dat was afzien en leverde een leven lang trotse gevoelens op: ooit was ik een prestatiereus. (handig zo'n periode waar je je hele leven op kan teren) Voor vrouwen was dat niet weggelegd. Wilde je trots zijn op stoere prestaties dan had je meestal geen diensttijd om over te snoeven. Je moest het zelf initiëren.
Hier en nu zit ik aan de oever van de Geul. De zon laat het stromende water glinsteren, pluisjes van veldbloemen zweven door de lucht. Het water beweegt. De zon schijnt. De lucht is streeploos blauw. Mijn lijf voelt nog koud van het water, m'n bloed stroomt.
Ik voel dat ik leef. De tijd verstrijkt. Ik doe vandaag de hele dag over 25 kilometer.
Zie wandelaars marcheren. Pelgrims zijn er behoorlijk goed in, dat weet ik uit ervaring. Ze bewegen zich voorwaarts door te stappen in een straf tempo; hun stokken tikken op het asfalt als begeleidend ritme van het marstempo. In de pas en voorwaarts. Vorig jaar liep ik soms een stukje mee in de colonne van Antoine, Mark, Matt, Marloes en Jean. Stilstaan was er niet bij. En graag over asfalt. (brrrr)
Meer dan ooit ontdek ik op deze reis de aangename losheid van het landlopen, noem het loslopen. Hier in Limburg loop ik langs de Geul, de Gulp en de oude Maas, volg hun grillige loop. Zet koeien op de foto. Maak een praatje met ze en zoen ze. Ze lokken me het water in en als ik zwem slaan ze met hun staart op met water.
Op een zandstrandje eet ik brood, een ijsvogel flitst langs, ik groet haar, ze laat een veertje vallen. Ik pak het op, staalblauw met groen.
Dan ga ik verder, volg de krommingen van de rivier. Loop erdoor heen. Als het heet is spring ik met kleren in het water, als het koud is zwem ik naakt.
Ik sta, ben stil en verwonder.
Het schiet allemaal niet op. Ik weet het, wat deert het.
Het is de weelde van het glooiende land, de vriendelijke heuvels, de meanderende beekjes. Ze laten me rustig ademhalen. Stilstaan, omdraaien en voorwaarts gaan.
Aardbeien in Camerig bij een kraam aan de weg.
Als de avond valt struin ik nog door de velden.
Heimwee zet een brok in mijn lijf, het einde nadert.
Het komt steeds dichterbij
Ik moet afscheid nemen van deze ruimte, dit vrije gevoel, de rust voor mijn ziel.
Geproefd van de bron
Van lopen, zwerven en zweven.
Van landlopen
Loslopen
Gulpen
donderdag 4 mei 2020
-
04 Juni 2020 - 13:19
Trijnie:
Hoi Akke! Vooral dit laatste verslag! Mooi! Rust! x Trijnie -
04 Juni 2020 - 13:50
Hilda:
Lieve zus,
Limburg en dan wandelen langs de Geul prachtig daar!
De weken vliegen voorbij.......ook als je wandelt!
Het weer zit je mee, alhoewel nu even niet tenminste hier in het hoge noorden!
Wandelse en geniet!
Liefs -
04 Juni 2020 - 14:23
Renze:
Heerlijk Akke, wat een relaxtheid...voorbij het moeten en de pretatie!
Geniet, ik geniet op afstand mee XXX Renze -
04 Juni 2020 - 16:57
Akke Kuipers:
Ha Trijnie het is een bijzonder mooie ervaring xxx -
04 Juni 2020 - 16:59
Akke Kuipers:
Ha Hilda je kent het? De riviertjes hier zo mooi. Het landschap en de zon. Ietsiepietsie Sonov maar dan anders xxx -
04 Juni 2020 - 17:01
Akke Kuipers:
Mooi gezegd Renze, voorbij het moeten en de prestatie ligt wat anders. Maar eerst moest ik daar allemaal doorheen .en nog vaak genoeg denk ik
Xxx -
05 Juni 2020 - 17:08
Dirk Klamer:
Akke, heerlijk die verhalen van jou. Geniet ervan - zeker van z’n ijsvogel die wel een verrtje voor jou laat! Tja, aan veel moois komt ook weer een einde....... -
05 Juni 2020 - 22:28
Silvana:
Oh die moeder natuur. Wederom pronkt ze in haar eenvoud haar mooiste schatten aan iemand die ze kan zien.
-
07 Juni 2020 - 17:55
Ellen:
Hi Akke, misschien leer je nog gewoon eens lanterfanten? Niet omdat het moet maar gewoon omdat het kan. Wij zijn een paar keer per jaar in Epen, soms op een minicamping en soms in de herberg. Helemaal zonder doel, heerlijk .. vrij .. zijn! Dank voor je fijne verhalen. xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
