De voorzitter van de Leipziger Alpen vereniging

Ik zit naast de voorzitter van de Leipziger Alpenvereniging in de Sulzenau Hutte aan de avondmaaltijd. De man lijkt stug, zijn kin steekt scherp naar voren. Hij groet nauwelijks als ik groet, maar neemt een slok bier en praat verder met een voorman van een andere Alpenvereniging, ook een stug lijkende man, zonder groet, met haar uit de oren.
Maar na een tijdje raken we in gesprek. Ik hoor het verhaal van de alpenvereningingen. De man met de kin is voorzitter Van de Leipziger. De mannen praten rap Duits. De man met haar in de oren is van de Bremer. Na een poosje kucht hij, pakt een shagzak, draait er een en gaat naar buiten. Ik onderbreek de Leipziger voorzitter over zijn Duits gepraat: 'Niet te snel graag', zeg ik, 'anders versta ik er nix van'.
Hij vertelt gedetailleerd over de geschiedenis van de Alpenvereniging in Leipzig waar hij voorzitter van is. Hij is hier op inspectiebezoek voor een week. Ooit had de vereniging meerdere Hutten in Tirol onder haar beheer. Echter door de 1e en de 2e wereldoorlog en de afzondering van Leizig tijdens de DDR is er maar 1 hut overgebleven. Het is de Sulzenau Hutte waar we hier en nu zitten.
Bremen heeft bv ook een Hut, dat is de Bremer Hutte, genoemd naar de plaats van de vereniging die daar het beheer voert. De man die buiten staat te roken is van de Bremer.
Er is geen Leipziger Hutte. Die is er ook nooit geweest. Sulzenau Hutte is genoemd naar de Sulzenauberg. 'Jammer,' zegt de man.

Ik vraag waarom er een vereniging in Duitsland een Hut beheert in Oostenrijk.
Dat is van oorsprong, ergens rond 1850, zo geweest. De landsgrenzen lagen toen anders.
De hut heeft een familie die de hut pacht. Een soort van uitbaters. De oudere man bij de bar die glimlacht naar de vrouwelijke bergbeklimmers (en ook naar mij) is uitbater of huttenwaard. Zijn vrouw, zijn zoon, de vriendin van de zoon en nog een paar meisjes werken van juni tot september non stop in de hut.

Het is nog een heel gedoe om de Alpen toegankelijk te houden voor alle wandelaars en bergbeklimmers, zegt de voorzitter van de Leipziger Alpen Vereniging. De paden moeten regelmatig gecheckt worden of ze nog beloopbaar zijn. De markeringen bijgehouden. Ik zag inderdaad overal verse verf op de stenen. Een streep wit en een streep rood, soms met uitlopers vanwege druipende verf.
De bruggen die hier over de rivieren liggen moeten voor de winter weggehaald worden. Anders worden ze verwoest en meegesleurd door snelstromend water, sneeuw of lawines.
De bevoorrading van de hut is niet eenvoudig. Alles moet aangevoerd worden. Het dal ligt 3 uur lopen verderop. Drank en eten komt vanuit het dal. De hutten maken graag gebruik van regionale en biologische producten. Een paar x per week wordt het met een helikopter aangevoerd. Er is ook een klein kabelbaantje voor bevoorrading van de hut. De familie van de huttenwaard regelt dat allemaal. En natuurlijk moeten er klussen gedaan worden aan het gebouw. De Leipziger Alpenvereniging helpt daarbij.

Ik ben onder de indruk. Had niet bedacht welke organisatie nodig is om mij door de Alpen te laten lopen. Het bier dat ik hier en nu drink wordt met een helikopter gebracht. De paden die ik beloop worden onderhouden door plaatselijke arbeiders.
De markering van de route.
Het afval dat afgevoerd wordt naar het dal.
De Alpenvereniging in Leipzig die de schoorsteen veegt.
De inspanning van de huttenwaard en zijn familie.

De volgende ochtend wijst de voorzitter van de leipziger Alpen vereniging, hij heet inmiddels Jochem, mij de Niedel. Een berg in de verte, 'daar moet je morgen overheen', zegt hij.
'Daarachter ligt de Neurnberger Hutte'.


Zaterdag 12 september 2020
Sulzenau Hutte
Stubaital