De geoefende bergwandelaar

Op afstand lijken de bergen indrukwekkend. Je kunt er beter niet mee spotten. Ze zijn keihard. De toppen spits en puntig. Er groeit misschien wat mos, en laag gewas. Verder zijn het kale rotsen, keien en stenen, grind op de paden. De kleuren zijn aards: grijs, bruin, mosgroen. Als het mistig en bewolkt of regenachtig is, is het hier onherbergzaam en gevaarlijk voor beginnende alpinisten.
Maar de dagen dat ik hier ben schijnt de zon. Ik zie de vriendelijke kant van de bergen, (maar ook de harde)

Gister maakte ik een tocht vanuit de Sulzenau Hutte naar het gletsjermeer. Ik nam de zwarte route. Het leek eerst makkelijk, maar later werd het heftig. Ik moest bijvoorbeeld langs een kale bergtop. Er was geen pad, wel waren ijzeren kabels met bouten in de rots geschroefd. Ze liepen onder de top langs, voor houvast van de bergbeklimmer. Voor de voeten waren treden in de rots geschroefd. Eronder een diepe afgrond. Ik stond ervoor en keek ernaar. Ik moest erlangs of terug. Maar dat laatste zou ik toch niet doen. Dus pakte ik een kabel, zette mijn voet op de smalle richel en ging voorwaarts, stapje voor stapje. Soms hing ik meer aan de kabels, dan vonden mijn voeten nauwelijks steun. De rugzak trok me naar achteren. Ik liep langzaam, voetje voor voetje. Ademhalen en doorgaan. Vooral rustig blijven. Uiteindelijk komt na dit deel weer een ander deel van de route.

...uiteindelijk komt na dit deel weer een ander deel van de route.... En dat gebeurde. Ik kwam bij het meer waar de gletsjer uitmondde. Tijdens de afdaling lag er veel grind op het pad. Ik gleed er stukken mee omlaag. Het afdalen ging moeizaam. Mijn knieën waren nog gevoelig van gister, de tocht over de Peiljoch. Iedere x als ik een stap naar beneden doe moeten ze mij en mijn rugzak opvangen. Soms is de afstap wel een meter lager. Ze hebben het hard te verduren. Ik smeer ze regelmatig in met arnica. Overdag werken ze, 's nachts als ik slaap, krijgen ze rust.
Ik daalde af naar het gletsjermeer. Een groep mannen nam er een duik. Ze schreeuwden erbij. Een man klom op een ijsbrok. Ik kleedde me uit en ging het water in. Er lag een laagje ijs op het meer. Water van 1 of 2 graden zijn. Ik zwom naar de ijsblokken die van de gletsjer afgebrokkeld waren. De kou prikte in mijn voeten, alsof ze zouden bevriezen. Ik maakte een paar rondjes en ging snel terug. Droogde me af met het doekje dat altijd aan mijn rugzak hangt voor het geval er water is en ik wil zwemmen. Als het doekje er niet is droog ik me met mijn t-shirt of een sok. Daarna trek ik het weer aan, het droogt wel aan mijn lijf.
Na de duik trok ik een warm shirt aan en praatte wat met de mannen. Samen een gletsjermeer induiken schept een band. De mannen werken met elkaar in een hospitaal; maar nu even niet. Ze lopen de Stubaier Highway en die dag zwommen ze in het gletsjermeer.
En ik ook ;)

Vandaag loop ik van de Sulzenauer Hutte naar de Nurnberger Hutte.
Volgens de info: 'Vandaag staat er een pittige wandeling op u te wachten. Zorg dat u goed uitgeslapen bent. U wandelt nu echt boven de boomgrens door rotsachtig gebied. Vanuit de Sulzenauer Hutte wandelt u, voortdurend stijgend, naar de Maierspitze. Veel losse stenen, veroorzaakt door gletsjers, maken de route een stuk lastiger. U kunt ook via de Niederl. Dit is echter alleen te doen voor geoefende bergwandelaars.'
Ik besluit via de Niederl te gaan. Al lopend twijfel ik aan de heftigheid in de beschrijving. Tot ik in de buurt van de top kom. Overal zijn kabels bevestigd om überhaupt langs de top te kunnen. Het is spannend. Ik moet me met 1 hand vasthouden aan een ijzeren draad en met mijn voeten steun zoeken. In mijn andere hand heb ik de stok, die is weer nodig voor de afdaling. De rugzak is zwaar, want volgepakt, alle spullen zitten erin. Soms moet ik me omhoog trekken aan een kabel. De route voert opwaarts naar de top. Af en toe zijn er ijzeren treden in de rotswand bevestigd.
Het heftige traject gaat maar door. Er is in geen velden of wegen iemand te bekennen. Ik ben alleen.

Na de top begint de afdaling. Dat wordt er niet makkelijker op. Soms kruip ik zittend op mijn kont naar beneden en zoek houvast met mijn handen. De stok gooi ik stukken naar beneden. Af en toe heb ik er meer last van dan hulp. Er zijn overal weer kabels bevestigd.
En yes het Niederl-traject is heftig.
Als het voor de geoefende bergwandelaar is, dan ben ik dat inmiddels.


De Neurnberger Hutte
Zondag 12 september 2020
Stubaital