Vegetariër gaat paragliden
Blijf op de hoogte en volg akke
17 September 2020 | Oostenrijk, Stubach
Er is wat verwarring over het hotel waar ik, aan het einde van mijn reis, zal verblijven in het dal. Maar uiteindelijk wordt dat opgelost, ik slaap bij Maxima, een sjiek hotel in Neustift.
Op de dag van de terugkeer maak ik nog een lange vermoeiende tocht door het dal. Uiteindelijk neem ik een bier en zit op het balkon van hotel Maxima paragliders te spotten die vanaf de Elferberg naar beneden zweven. Opeens besluit ik om dat morgenvroeg nog te gaan doen. Als slotakkoord van mijn tocht door de Alpen.
Maar eerst moet ik 's avonds deelnemen aan de diner in hotel Maxima. Het diner bestaat uit een gang of 6, met meerdere couverts en verschillende glazen bij de gangen. Het is perfect voor elkaar. De 2 bedienende dames, een jong meisje en een oudere dame, dragen lange jurken. Vanmiddag nog een donkerblauwe broek met een grijze trui. Nu een zwarte jurk met wijde rok tot op de kuiten. Allebei hebben ze een spatscherm op hun hoofd bevestigd, alsof ze chirurgische ingrepen uit gaan voeren. Opeens vind ik een mondkapje toch wel aantrekkelijk.
Gang 4 wordt opgediend. Een bord aardappels met kip. En dan gaat het mis. Ik zeg: 'ik ben vegetariër', wijzend naar de kip. Het jonge meisje kijkt verbaasd en neemt mijn bord weer mee naar de keuken. De oudere dame komt erbij en bespreekt het probleem. 'U heeft nix gezegd,' zegt ze. 'Ik wist het niet'. 'Waarom hebt u nix gezegd?' vraagt ze. 'Sorry,' zeg ik 'de hotelwisseling. Sorry. Maar ik eet geen vlees.' Door het spatscherm kijkt ze me verwijtend aan: 'Een ei misschien?'
Ik krijg een bord met 2 gebakken eieren. Ik zie direct het volgende probleem. De dooiers zijn zacht. Ik prik erin en alles vloeit en druipt. Vlees eet ik niet, maar dit lust ik niet. Ik prik wat in de aardappels en moffel het struif eronder.
Als de dame het bord komt afhalen, kijkt ze afkeurend. 'U heeft niets gezegd over vegetariër-zijn. Lust u ook geen eieren?' 'Geen zachte,' zeg ik, 'dat is een jeugdtrauma. Vroeger toen ik kind was...' Ze schudt haar hoofd. Zegt nogmaals: 'U heeft nix gezegd en nu eet u het alternatief ook niet op'. 'Ik lust dit alternatief echt niet', zeg ik. Het hele restaurant rekt zich om om te kijken wat er gebeurt. Ze spitsen hun oren en fluisteren met elkaar.
De volgende dag sta ik met Virgen bovenop de Elferberg. We gaan samen een paraglide-tandem-vlucht doen. Virgen is instructeur en ervaren, hij begeleidt ook paraglide-studenten. Zomers doet hij dat in Neustift. 's Winters op Jamaica.
Ik moet mezelf in een zitje gespen. Virgen spreidt het scherm achter ons op het veld en gespt zich aan mij vast. 'Strax', zegt hij, 'als ik het zeg, moet je heel hard en krachtig naar voren gaan, dan langzamer en dan rennen'. De uitleg is kort, maar krachtig.
We wachten op een windvlaag en dan geeft Virgen het sein: 'Trekken en rennen!'
Ik trek, ik ren, we stijgen een stukje en dalen weer. Opeens rollen we over elkaar heen op de grond. de paraglide ligt weer slap achter ons. Dat hoort er echter niet bij. 'Je moet door blijven rennen', zegt Virgen als we weer overeind staan. 'Ook als we boven de grond zweven met je blijven rennen, want als we dan weer zakken hebben we gelijk de juiste beweging. Dan stijgen we wel weer op.'
Daarna gaat het goed. We stijgen opwaarts en vliegen van de berg af.
En het is heerlijk. Ik heb echt het gevoel dat ik kan vliegen, dat ik kan zweven over de bergen. Vroeger op de 4e etage tijdens de aardrijkskunde les keek ik graag uit het raam waar de meeuwen zweefden om het gebouw. Ik wilde dat ook. Zweven en wegvliegen.
Virgen trekt aan de touwen om rond te gaan en bij te sturen. Ik steek mijn benen vooruit en spreid mijn armen, vind het gaaf en dan maakt Virgen swirls, turns en moves, als een soort van dans. Het is een extraatje, hij ziet heus wel dat ik het super vind en niet bang ben. Zwaaiend met de paraglider en draaiend om de as, zweven we boven de bossen en dalen langzaam de berg af..
Vanmorgen was ik de vogel uit de aardrijkskundeles die naar de bergen vloog
Woensdag 16 september 2020
Neustift
Stubaital
Op de dag van de terugkeer maak ik nog een lange vermoeiende tocht door het dal. Uiteindelijk neem ik een bier en zit op het balkon van hotel Maxima paragliders te spotten die vanaf de Elferberg naar beneden zweven. Opeens besluit ik om dat morgenvroeg nog te gaan doen. Als slotakkoord van mijn tocht door de Alpen.
Maar eerst moet ik 's avonds deelnemen aan de diner in hotel Maxima. Het diner bestaat uit een gang of 6, met meerdere couverts en verschillende glazen bij de gangen. Het is perfect voor elkaar. De 2 bedienende dames, een jong meisje en een oudere dame, dragen lange jurken. Vanmiddag nog een donkerblauwe broek met een grijze trui. Nu een zwarte jurk met wijde rok tot op de kuiten. Allebei hebben ze een spatscherm op hun hoofd bevestigd, alsof ze chirurgische ingrepen uit gaan voeren. Opeens vind ik een mondkapje toch wel aantrekkelijk.
Gang 4 wordt opgediend. Een bord aardappels met kip. En dan gaat het mis. Ik zeg: 'ik ben vegetariër', wijzend naar de kip. Het jonge meisje kijkt verbaasd en neemt mijn bord weer mee naar de keuken. De oudere dame komt erbij en bespreekt het probleem. 'U heeft nix gezegd,' zegt ze. 'Ik wist het niet'. 'Waarom hebt u nix gezegd?' vraagt ze. 'Sorry,' zeg ik 'de hotelwisseling. Sorry. Maar ik eet geen vlees.' Door het spatscherm kijkt ze me verwijtend aan: 'Een ei misschien?'
Ik krijg een bord met 2 gebakken eieren. Ik zie direct het volgende probleem. De dooiers zijn zacht. Ik prik erin en alles vloeit en druipt. Vlees eet ik niet, maar dit lust ik niet. Ik prik wat in de aardappels en moffel het struif eronder.
Als de dame het bord komt afhalen, kijkt ze afkeurend. 'U heeft niets gezegd over vegetariër-zijn. Lust u ook geen eieren?' 'Geen zachte,' zeg ik, 'dat is een jeugdtrauma. Vroeger toen ik kind was...' Ze schudt haar hoofd. Zegt nogmaals: 'U heeft nix gezegd en nu eet u het alternatief ook niet op'. 'Ik lust dit alternatief echt niet', zeg ik. Het hele restaurant rekt zich om om te kijken wat er gebeurt. Ze spitsen hun oren en fluisteren met elkaar.
De volgende dag sta ik met Virgen bovenop de Elferberg. We gaan samen een paraglide-tandem-vlucht doen. Virgen is instructeur en ervaren, hij begeleidt ook paraglide-studenten. Zomers doet hij dat in Neustift. 's Winters op Jamaica.
Ik moet mezelf in een zitje gespen. Virgen spreidt het scherm achter ons op het veld en gespt zich aan mij vast. 'Strax', zegt hij, 'als ik het zeg, moet je heel hard en krachtig naar voren gaan, dan langzamer en dan rennen'. De uitleg is kort, maar krachtig.
We wachten op een windvlaag en dan geeft Virgen het sein: 'Trekken en rennen!'
Ik trek, ik ren, we stijgen een stukje en dalen weer. Opeens rollen we over elkaar heen op de grond. de paraglide ligt weer slap achter ons. Dat hoort er echter niet bij. 'Je moet door blijven rennen', zegt Virgen als we weer overeind staan. 'Ook als we boven de grond zweven met je blijven rennen, want als we dan weer zakken hebben we gelijk de juiste beweging. Dan stijgen we wel weer op.'
Daarna gaat het goed. We stijgen opwaarts en vliegen van de berg af.
En het is heerlijk. Ik heb echt het gevoel dat ik kan vliegen, dat ik kan zweven over de bergen. Vroeger op de 4e etage tijdens de aardrijkskunde les keek ik graag uit het raam waar de meeuwen zweefden om het gebouw. Ik wilde dat ook. Zweven en wegvliegen.
Virgen trekt aan de touwen om rond te gaan en bij te sturen. Ik steek mijn benen vooruit en spreid mijn armen, vind het gaaf en dan maakt Virgen swirls, turns en moves, als een soort van dans. Het is een extraatje, hij ziet heus wel dat ik het super vind en niet bang ben. Zwaaiend met de paraglider en draaiend om de as, zweven we boven de bossen en dalen langzaam de berg af..
Vanmorgen was ik de vogel uit de aardrijkskundeles die naar de bergen vloog
Woensdag 16 september 2020
Neustift
Stubaital
-
17 September 2020 - 10:18
Erik:
Ga je een keer uit eten, bakken ze er niks van. Ik snap dat je liever zelf kookt. Maar het toetje de volgende dag maakt alles weer goed. Supergaaf dat je dat hebt gedaan -
17 September 2020 - 11:13
Hilda:
Lieve avonturier,
Heerlijk zweven boven de aarde zweven op de wind.......
Echt iets voor jou!
Dan het eten ja dat blijft een ding hé als je vegetariër bent! Ik denk dan je kunt toch makkelijk iets meer samenstellen dan 2 slappe eieren?
Trauma van vroeger? Die hoor ik graag nog eens!
Mooi avontuur was het de Alpen....ga je nog es terug?
Liefs! -
17 September 2020 - 11:28
Akke Kuipers:
Ha Erik: ja hebt het helemaal begrepen. En het was supergaaf! -
17 September 2020 - 11:40
Akke Kuipers:
Lieve zus, het was heerlijk. En dat trauma gaat over begraven van zacht gekookte eieren van boer Helmus. Ik vertel het je nog es in detail. Jij was erbij
Xxx
-
17 September 2020 - 12:58
Prashant:
Wat weer prachtig, humorvol en navoelbaar verwoord Aske.
Vooral ook die eetscene!!
Toch misschien een idee om jouw mooiste blogs eens in boekvorm te gaan uitgeven??
Mijmeringen van een wandelaar...(of zo..)
Prash
-
17 September 2020 - 19:26
Marchienesjansen:
Sukkels kunnen altijd solliciteren bij dat sneue restaurant. Rare vogels mogen paragliden. Gefeliciteerd missie geslaagd; tocht volbracht en leuke verhalen, dank voor de inspiratie!
Groet Marchienes -
17 September 2020 - 20:08
Akke Kuipers:
Leuke reactie Prash
Dankje! -
17 September 2020 - 20:10
Akke Kuipers:
Marchienus dankje !!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
