De familie Bertolli
Blijf op de hoogte en volg akke
07 Oktober 2013 | Italië, Firenze
Juist! Van de reclame! De pastasausen van Bertolli. Een uitgebreide gezellige Italiaanse familie, inclusief big mama en godfather papa. Mooie dochters. Knappe zonen, neven, nichten, kinderen. Met elkaar aan lange tafels eten, lachen. Heerlijk!
Die kennen we allemaal!
Gister kwam ik bij de familie Bertolli.
De spotter attendeerde me: daar moet je echt heen!
Dus liep ik van Spoleto naar Patrico om de familie Bertolli te ontmoeten.
Dat was een hele onderneming. s Morgens zat ik nog bij de nonnetjes te ontbijten. Had een ontmoeting met een Nieuw Zeelandse. Close en klik, soms overkomt me dat zomaar. Ze had het over bijna een dood ervaring. Meende dat ik daar misschien ervaring mee had. Nee, maar mijn aura stond goed. Dat hoor ik graag en bij afscheid maakte ze een foto van me en ik kreeg een hug.
Vol energie ging de dag van start en dat kwam goed uit want het traject was heftig. Alleen steil en opwaarts, geen escapes en vlak of dalen.
Ik liep de stad Spoleto uit naar Monteluca. Het klooster van de minderbroeders. Dat was nogal een toeristische bussiness met grote hotels, speelweides en asfaltwegen. De pelgrims konden via een smal en steil rotspad, voor het echte pelgrimgevoel, zwoegen en zweten. Zodra ze amechtig hun hoofd boven het pad uitstaken zagen ze de parkeerplaats vol auto's. En de asfaltweg.
De weg gaat verder. Omhoog. De zon schijnt, de uitzichten zijn heel mooi. Het wordt kouder. Patrico ligt hoog. Mijn benen doen hun werk. Ze zijn inmiddels getraind. Staalharde spieren als kabels. Echte bergspieren. Zonder problemen brengen ze me omhoog.
Naar de familie Bertolli.
En wat ik nooit heb gedaan, gebeurde vandaag.
Medereizigers vroegen of ik gereserveerd had. Nee dat doe ik nooit.
En wat doe ik als er geen plaats is? In de wijde omtrek van de familie Bertolli is geen bed te vinden.
Ja daar wordt ik toch wat onzeker van.
Toen heb ik, vanmorgen in Spoleto bij de nonnetjes, gebeld. En gereserveerd. Dat lukte allemaal, bellen in Italië, een bed reserveren.
Ik vergeef mezelf. De bel ervaring is ook een ding.
Maar reserveren was niet nodig. Ik ontmoette Oers uit Zwitserland, liep met hem op en hij kreeg een bed zonder reservering. De Bertolli's wilden ons nog samen op een kamer stoppen, maar dat hadden we tijdig in de gaten. Dat gaat niet zomaar!
De familie Bertolli. s Avonds met de hele familie en alle gasten aan een lange tafel in de keuken. Grote flessen wijn. 5 gangen. Heerlijk. Uitgebreid. Langdurig.
De wanden van de keuken vol foto's van paarden, wedstrijden, trouwpartijen, honden.
Een grappa als besluit en dan omhoog de stenen trappen op naar bed.
Welterusten
6 oktober 2013
Die kennen we allemaal!
Gister kwam ik bij de familie Bertolli.
De spotter attendeerde me: daar moet je echt heen!
Dus liep ik van Spoleto naar Patrico om de familie Bertolli te ontmoeten.
Dat was een hele onderneming. s Morgens zat ik nog bij de nonnetjes te ontbijten. Had een ontmoeting met een Nieuw Zeelandse. Close en klik, soms overkomt me dat zomaar. Ze had het over bijna een dood ervaring. Meende dat ik daar misschien ervaring mee had. Nee, maar mijn aura stond goed. Dat hoor ik graag en bij afscheid maakte ze een foto van me en ik kreeg een hug.
Vol energie ging de dag van start en dat kwam goed uit want het traject was heftig. Alleen steil en opwaarts, geen escapes en vlak of dalen.
Ik liep de stad Spoleto uit naar Monteluca. Het klooster van de minderbroeders. Dat was nogal een toeristische bussiness met grote hotels, speelweides en asfaltwegen. De pelgrims konden via een smal en steil rotspad, voor het echte pelgrimgevoel, zwoegen en zweten. Zodra ze amechtig hun hoofd boven het pad uitstaken zagen ze de parkeerplaats vol auto's. En de asfaltweg.
De weg gaat verder. Omhoog. De zon schijnt, de uitzichten zijn heel mooi. Het wordt kouder. Patrico ligt hoog. Mijn benen doen hun werk. Ze zijn inmiddels getraind. Staalharde spieren als kabels. Echte bergspieren. Zonder problemen brengen ze me omhoog.
Naar de familie Bertolli.
En wat ik nooit heb gedaan, gebeurde vandaag.
Medereizigers vroegen of ik gereserveerd had. Nee dat doe ik nooit.
En wat doe ik als er geen plaats is? In de wijde omtrek van de familie Bertolli is geen bed te vinden.
Ja daar wordt ik toch wat onzeker van.
Toen heb ik, vanmorgen in Spoleto bij de nonnetjes, gebeld. En gereserveerd. Dat lukte allemaal, bellen in Italië, een bed reserveren.
Ik vergeef mezelf. De bel ervaring is ook een ding.
Maar reserveren was niet nodig. Ik ontmoette Oers uit Zwitserland, liep met hem op en hij kreeg een bed zonder reservering. De Bertolli's wilden ons nog samen op een kamer stoppen, maar dat hadden we tijdig in de gaten. Dat gaat niet zomaar!
De familie Bertolli. s Avonds met de hele familie en alle gasten aan een lange tafel in de keuken. Grote flessen wijn. 5 gangen. Heerlijk. Uitgebreid. Langdurig.
De wanden van de keuken vol foto's van paarden, wedstrijden, trouwpartijen, honden.
Een grappa als besluit en dan omhoog de stenen trappen op naar bed.
Welterusten
6 oktober 2013
-
07 Oktober 2013 - 19:33
Betsy:
Het water loopt me in de mond, bij dit verhaal.
k zie het helemaal voor me.
succes verder! -
07 Oktober 2013 - 20:15
Hilda:
Lieve Akke,
Geweldig die Italiaanse eetgewoontes aan lange tafels 5 gangen en voldoende wijn!
Echt genieten zeg! Heftige wandelingen maar je bent het inmiddels gewend! En dan bij de Bertolli's aan tafel wat wil je nog meer dat is genieten! Het zij je van harte gegund! Hug! -
08 Oktober 2013 - 09:04
Akke Kuipers:
@Betsy: Hoi! Eten in Italië is een belevenis!
@Hilda: Lopen eten en wijn. That's my live! oh ja en bier en contact en een bed. Veel wensen dus. En dan ook nog de familie Bertolli! Misschien zie je me wel in de reclame..
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
