De weg is onvoorspelbaar

Gister besloot ik een dagje te blijven in Santarem.
Dat besluit nam ik toen ik afgepeigerd en verblakerd langs de wegen zwierf.
Vanmorgen lig ik in bed en denk daar anders over. Ik heb heerlijk geslapen en enorm veel energie opgedaan. Ik word wakker en zie dat het half negen is. Als ik denk aan een hele dag in Santarem word ik onrustig. Van negen tot negen zijn twaalf uren. Wil ik die echt vullen met relaxt doen en de stad bekijken?
Ik voel me pelgrim. Ik voel me nomade. Ik wil verder trekken. De onrust, energie of het bloed in mijn lijf stuwen me voort. Ik wil gaan. Mijn lichaam en geest zijn er klaar voor.

Gisterochtend was ik vroeg op. Om 5 uur zou het cafe ontbijt voor mij hebben, maar om half 6 zaten de rolluiken nog dicht. Ik ben maar terug gegaan naar bed. Om 6 uur hoor ik dat de rolluiken opgerold worden. Het cafe ligt onder het hostel, ik ga uit bed en op naar het ontbijt. Buiten is het stikdonker. Ik doe een paar broodjes met lindebloesemthee.
Die thee brengt me bij De Camino Frances. Daar liep ik 2 en half jaar geleden een paar dagen samen met Sybren en we waren aangekomen bij Pepe. 's Avonds wilden we nog een kopje lindebloesemthee voor het slapen gaan. Pepe wilde dat niet in zijn keuken en stuurde ons naar het cafe. Aan de bar bestelden we heet water. En dan ligt daar 5 euro. Op de bar. Zonder eigenaar. De barkeeper zet 2 koppen heet water op de bar en pakt de 5 euro als betaling en geeft wisselgeld. Sybren en ik kijken elkaar aan. We moeten enorm lachen. Vreselijk. Het houd niet op. We raken helemaal in een onstuimige staat. Eigenlijk was het theetje bedoelt als slaapmuts, maar hier en nu weet ik nog dat het effect tegengesteld was.

Om 6 uur gistermorgen doe ik dus brood met lindebloesemthee. Een echte opwekking ;) En dan ga ik naar buiten. Het is stikdonker. Ik probeer een stukje route, maar vind de weg niet, laat staan de pijlen naar Santiago. Ik besluit terug naar het cafe te gaan en neem er nog een lindebloesemthee. Om 7 uur gloort het. Ik ga lopen. Even later ontmoet ik Diego die wel in het donker startte, want hij heeft een hoofdlamp.
Ik laat graag wat aan het toeval over. Mijn leven kan ik ook niet zo goed plannen. En wat in het gewone leven gebeurt lijkt hetzelfde als in de details van deze camino. Of andersom.

Vanmorgen besluit ik opeens te gaan. Naar Tomar. Twee trajecten verderop. En gaan is niet perse lopen, de trein kan ook. Ik loop naar het naburige station. Als ik de weg vraag hoor ik: dat is een heel eind lopen. Normaal zou ik dat ook vinden, Nu vind ik dat niet. Het station ligt een uurtje lopen verderop. Als ik aankom barst een bui los. Dat had de hostelbeheerder al voorspeld. Donder en bliksem voor vandaag. In Lissabon spoelde de regen op zo'n heftige wijze dat de Italianen het hadden over: raining as hell. Dat hoor ik nu weer. Raining as hell. Het is of de hemelsluizen opengezet worden. Bakken water vallen naar beneden.
Ik koop een kaartje, de trein komt een poosje later langs. De regen stopt. Ik zit in de trein en een uurtje later stap ik uit bij Glorieta. Ik loop de rest van het traject naar Tomar. Onderweg begint het te regenen. Het is een stuk koeler dat gister, maar regen is nat. Gewoon gemiddeld lijkt deze camino niet te leveren. Als ik uiteindelijk in Tomar langs het station loop, barst de bui in alle hevigheid los.
Raining as hell.