De after camino: Santiago de Compostela
Blijf op de hoogte en volg akke
24 Oktober 2014 | Nederland, Groningen
De afsluiter mist.
Santiago de Compostela.
Alsof ik niet ben aangekomen. De Weg tot het einde gelopen.
De laatste loopdag was naar Herbon. Het klooster met Felix en Juan Jose als hospitaleros. De geesten die uit de fles ontsnapten en door het klooster dwaalden. Mijn voet die dikker werd door beten van beesten. Arnicazalf, thee en koekjes. De gekwelde spier of pees van mijn voet naar mijn knie. Misschien had ik toch wel te weinig ingelopen, waren de spieren en pezen niet voldoende voorbereid op zware en lange trajecten.
De dag na Herbon loop ik naar het station in Padron. Als dat lekker gaat, loop ik misschien wel door. Vijfentwintig kilomter verderop ligt Santiago. Lopend aankomen, dat willen de pelgrims.
Lois is ziek, maar hij loopt. Cor zat erdoorheen, maar hij liep. Trots dat hij liep. Ook voor Lois is lopen een must. Hij kruipt nog liever dan dat ie met de trein gaat.
Dat zijn echte pelgrims ;)
Ik probeer alles wat moet en perfect moet zijn, los te laten. Maar opmerkingen van Lois en Cor peuteren aan dat voornemen.
En dus ga ik met de trein. Je zelf overwinnen is een krachtige pelgrimsdaad. Mijn krachttoer bestaat uit een afsluiter met de trein. En dat durven zeggen tegen pelgrims die lopend aankomen :)
Santiago. Het is een heftig weerzien. Twee en half jaar geleden kwam ik ook binnen. Na de camino Frances. Ik denk terug aan die reis. Aan de tussenliggende tijd. Aan deze reis.
Ik loop de kathedraal binnen. De Aankomst Voor Pelgrims.
Het is twaalf uur. Een dienst begint. De kathedraal is vol pelgrims. Ik hoor vreemde talen. Mensen ontmoeten elkaar. Omhelzen elkaar. Lopen heen en weer. Zitten op banken.
Ik loop naar voren en ga op de grond zitten. In het middenstuk staan mannen in rode gewaden. Er wordt Spaans gesproken. Ik versta het niet. Ik zit. Kijk, hoor en voel mijn emoties. Tranen. De reis is ten einde. Wat heeft het gebracht? Flitsen van gedachten. Gevoelens overheersen.
De rode mannen praten. Er wordt gezongen.
Ik denk aan de vorige x, twee en half jaar geleden. Ik meende aangekomen te zijn in de hemel. Een grote kathedraal, mensen die binnenkomen, talen die ik niet kende. De mis met wierook. Priesters, gewaden, een processie. Ik begreep het niet. Ik voelde me verloren. Wist niet wat ik moest. Me ergens inschrijven? Aangeven dat ik aangekomen was? Bij Petrus of Jacobus?
Was dit de hemel?
Het gewijde deel begint. Een priester staat achter een rood touw en deelt hosties uit. Ik ga ook in de rij en kan kiezen. Een hostie op de tong of in de hand. Op de knieën of staande. Ik blijf staan en steek mijn hand uit. Een rond stukje ouwel ter grootte van een rijksdaalder. Het plakt in mijn mond.
Het wierookvat wordt gevuld met een schep vurige kolen. Mannen trekken aan een touw. Het wierookvat wordt gehesen en zwaait over de pelgrims. Rook en mistige walmen, geuren. Het vat zwaait hoog in de gewelven van de kathedraal. Pelgrims worden bewierrookt. Ik word bewierookt.
Ik ontmoet medepelgrims. Bekenden van de weg. We omhelzen elkaar. Feliciteren elkaar. Drinken bier en wijn. Eten samen. Vertellen elkaar onze verhalen. Ik loop naar het Seminarium Major. Een groot gebouw die tegenwoordig gebruikt wordt als onderdak voor pelgrims en reizigers. Bed 3262, in een vleugel van het gebouw. Daar sliep ik 2 en half jaar geleden ook. Helderblauwe plastic matrassen in strenge orde opgesteld in oneindige slaapzalen. Er zijn dekens. Een kussen.
Mijn reis is ten einde. Nog een dagje Santiago, dan vlieg ik naar Nederland.
Terugkijken en overwegen wat het me bracht.
- Alleen - is het eerste wat ik bedenk. En direct daarna - Asfalt -
Hitte, Porto, the flow, slaapzalen, creatieve oplossingen, beesten, voeten, medepelgrims, koken, eten, drinken. Denken en voelen. Ik neem het allemaal mee naar huis.
De landing komt eraan
Santiago de Compostela.
Alsof ik niet ben aangekomen. De Weg tot het einde gelopen.
De laatste loopdag was naar Herbon. Het klooster met Felix en Juan Jose als hospitaleros. De geesten die uit de fles ontsnapten en door het klooster dwaalden. Mijn voet die dikker werd door beten van beesten. Arnicazalf, thee en koekjes. De gekwelde spier of pees van mijn voet naar mijn knie. Misschien had ik toch wel te weinig ingelopen, waren de spieren en pezen niet voldoende voorbereid op zware en lange trajecten.
De dag na Herbon loop ik naar het station in Padron. Als dat lekker gaat, loop ik misschien wel door. Vijfentwintig kilomter verderop ligt Santiago. Lopend aankomen, dat willen de pelgrims.
Lois is ziek, maar hij loopt. Cor zat erdoorheen, maar hij liep. Trots dat hij liep. Ook voor Lois is lopen een must. Hij kruipt nog liever dan dat ie met de trein gaat.
Dat zijn echte pelgrims ;)
Ik probeer alles wat moet en perfect moet zijn, los te laten. Maar opmerkingen van Lois en Cor peuteren aan dat voornemen.
En dus ga ik met de trein. Je zelf overwinnen is een krachtige pelgrimsdaad. Mijn krachttoer bestaat uit een afsluiter met de trein. En dat durven zeggen tegen pelgrims die lopend aankomen :)
Santiago. Het is een heftig weerzien. Twee en half jaar geleden kwam ik ook binnen. Na de camino Frances. Ik denk terug aan die reis. Aan de tussenliggende tijd. Aan deze reis.
Ik loop de kathedraal binnen. De Aankomst Voor Pelgrims.
Het is twaalf uur. Een dienst begint. De kathedraal is vol pelgrims. Ik hoor vreemde talen. Mensen ontmoeten elkaar. Omhelzen elkaar. Lopen heen en weer. Zitten op banken.
Ik loop naar voren en ga op de grond zitten. In het middenstuk staan mannen in rode gewaden. Er wordt Spaans gesproken. Ik versta het niet. Ik zit. Kijk, hoor en voel mijn emoties. Tranen. De reis is ten einde. Wat heeft het gebracht? Flitsen van gedachten. Gevoelens overheersen.
De rode mannen praten. Er wordt gezongen.
Ik denk aan de vorige x, twee en half jaar geleden. Ik meende aangekomen te zijn in de hemel. Een grote kathedraal, mensen die binnenkomen, talen die ik niet kende. De mis met wierook. Priesters, gewaden, een processie. Ik begreep het niet. Ik voelde me verloren. Wist niet wat ik moest. Me ergens inschrijven? Aangeven dat ik aangekomen was? Bij Petrus of Jacobus?
Was dit de hemel?
Het gewijde deel begint. Een priester staat achter een rood touw en deelt hosties uit. Ik ga ook in de rij en kan kiezen. Een hostie op de tong of in de hand. Op de knieën of staande. Ik blijf staan en steek mijn hand uit. Een rond stukje ouwel ter grootte van een rijksdaalder. Het plakt in mijn mond.
Het wierookvat wordt gevuld met een schep vurige kolen. Mannen trekken aan een touw. Het wierookvat wordt gehesen en zwaait over de pelgrims. Rook en mistige walmen, geuren. Het vat zwaait hoog in de gewelven van de kathedraal. Pelgrims worden bewierrookt. Ik word bewierookt.
Ik ontmoet medepelgrims. Bekenden van de weg. We omhelzen elkaar. Feliciteren elkaar. Drinken bier en wijn. Eten samen. Vertellen elkaar onze verhalen. Ik loop naar het Seminarium Major. Een groot gebouw die tegenwoordig gebruikt wordt als onderdak voor pelgrims en reizigers. Bed 3262, in een vleugel van het gebouw. Daar sliep ik 2 en half jaar geleden ook. Helderblauwe plastic matrassen in strenge orde opgesteld in oneindige slaapzalen. Er zijn dekens. Een kussen.
Mijn reis is ten einde. Nog een dagje Santiago, dan vlieg ik naar Nederland.
Terugkijken en overwegen wat het me bracht.
- Alleen - is het eerste wat ik bedenk. En direct daarna - Asfalt -
Hitte, Porto, the flow, slaapzalen, creatieve oplossingen, beesten, voeten, medepelgrims, koken, eten, drinken. Denken en voelen. Ik neem het allemaal mee naar huis.
De landing komt eraan
-
24 Oktober 2014 - 13:10
Hilde:
Trots op jou stoere pelgrim!! Gedaan wat moest en nu genieten van de stad en mensen om je heen. Alleen is ook maar alleen...maar jij redt je alleen!Stoere vrouw! Hugg!! Behouden thuiskomst lieve akke!Wanneer? -
24 Oktober 2014 - 13:18
Akke Kuipers:
lief zusje. ik ben thuis en ga dadelijk aan het werk. (ook hier asfalt;) ik had het laatste verhaal verzuimd te schrijven. Hierbij: de after camino.
kom graag es weer langs inclusief een nachtje op een lekker matras, dekens en kussen. drank praten en eten. En hugs! Ik heb nogal wat wensen ;)
XXX
-
24 Oktober 2014 - 21:05
Annet:
Hé lieve meid ,Wat een reis!! -
25 Oktober 2014 - 00:06
Akke Kuipers:
annet, het was echt een heftige reis! leuk en mooi passen niet.. -
26 Oktober 2014 - 17:02
Jan Klamer:
Tjsa, daar ben je dan.
Het lijkt of je aan het eind je afvraagt waarom je het moest doen.
Voldeed het?
De hemel op aarde bestaat nog niet, zoveel Is duidelijk.
En vanwaar de eenzaamheid? -
26 Oktober 2014 - 21:57
Akke Kuipers:
@jan: aan het einde van de reis was ik teleurgesteld dat ik niet dichter bij antwoorden op vragen was gekomen. Maar nog voor ik thuis was kreeg ik al verassende inzichten. en dat gaat nog steeds door.
pelgrimeren is ontberen. het was geen leuke vakantie , maar een heftige reis. dat is helemaal oke. dus: ja het voldeed, ik maak alweer plannen voor een volgende tocht ;)
de hemel op aarde. nee die heb ik nergens gevonden. dat is een deel van vraag, hoop, en hoop op antwoord.
eenzaamheid, ik noem het alleen. tijdens de reis en in mijn leven is alleen een item. soms ligt eenzaamheid ernaast
leuk om zo contact te hebben met neven :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
