Een Heftige Camino

Het blijft een Heftige Camino, met hoofdletters.
Ik sjouwde gister een dag over asfalt. Langs auto's en fabrieken. Ik kom een stel oudere pelgrims tegen uit The States. Ze lopen nu 2 dagen en dat zijn 2 dagen over asfalt. Het zijn vriendelijke en aardige mensen. Ik verdenk ze absoluut niet van negativiteit. Toch praten ze met mij over het asfalt. En dat ze hopen dat er nog mooie stukken komen, met weggetjes dwars door het bos. Dat hoop ik ook. Voor hen en voor mezelf.
Het weer is goed. Geen regen, geen hitte. De albergue die ik tref na het asfalttraject is schoon en heeft regels op papier. Die hangen aan alle vrije plekken aan de muur. De belangrijkste regel is: alcohol is verboden. In het hele gebouw is alcohol verboden en daarom hangt overal: - alcohol is prohibited -
Daarnaast is wifi verboden, dekens zijn verboden, beesten zijn verboden, mensen zijn verboden. Alleen pelgrims zijn onder bepaalde voorwaarden toegestaan.
Ik krijg een scheurpak voor op het matras. Als ik dat wil toepassen, scheurt hij en als ik een nachtje op het gescheurde scheurpak lig, vind ik hem aan mijn voeteneinde terug. Ik kan daar echt niet mee overweg. Ik zie dat mijn buurvrouw 's morgens nog steeds een pak om het matras heeft.
Er klinkt een typisch klassiek werkje uit de speakers. Het galmt door de albergue. Muziek wil ik het niet noemen. Het is vooral clean.
Niet dat ik nix heb met klassieke werkjes, maar binnen deze albergue knarst alles als een dissonant.

Zo is er een keuken, maar geen keukengerei. De man van de balie showt me de keuken. Een keurig aanrecht. Een keramische gasplaat. Schone keukenkastjes, maar geen pot of pan, geen kop, geen waterkoker, mes, vork of lepel. Dat wordt je geacht zelf mee te slepen. Ik verdenk de albergue ervan dat koken prohibited is. Er zijn wel 30 zwarte kunststof keukenstoelen. Ze staan omgekeerd op rijen tafels. De poten naar het plafond gekeerd, als spinnen die het loodje hebben gelegd. De volgende morgen staan ze in dezelfde slagorde. Een juffrouw wist de vloer. Alles maakt een ordentelijke en slagvaardige indruk. Alsof er niet geleefd wordt. Gezelligheid is verboden. Nog zo'n regel.

De volgende morgen moet ieder om 8 uur wegwezen. Dan sluit de albergeu. Het is dan nog donker, zo begin oktober, maar regels zijn regels.
Sommige albergeus moet ik niet. Daar is geen kraak of smaak aan. Contact krijg je er niet. Alleen regels. Daartussen is nix mogelijk.

Ik loop dus om 8 uur. En ik loop alleen. En ik loop over asfalt. En ik loop langs fabrieken. En langs snelwegen. En ik loop alleen. Alleen.
Soms heb ik het even gehad. Vandaag dus.
Uiteindelijk doe ik nog een treintraject. Ik wil nog naar een klooster in Herbon. En een dagje in Santiago. En ik ben moe. Het put me uit. Slapen is vermoeiend. Lopen is vermoeiend. Asfalt is vermoeiend. Alleen is vermoeiend. Het lijkt een nieuwe regel.
Morgen ga ik die doorbreken.

Vannacht doe ik pension Santa Clara. Met dekens, vloerkleden en een goedlachse pension-aris.
En morgen ga ik er weer voor
Welterusten