Een nacht in een echte albergue

Het bed is vreselijk. Een echte rugbreker.
Halverwege de nacht word ik wakker en voel het: mijn rug.
Mijn rug staat strak als een betonnen rijplaat. Er zit geen greintje soepelheid meer in. Alsof het onwrikbare matras mijn rug heeft geïnfecteerd. Bewegen is als krassen over een schoolbord. Ik probeer voorzichtig overeind te komen. Zet mijn benen het bed uit. Mijn lijf erachteraan. Ik sta. Pfffft.
Ik loop. De slaapzaal is in duisternis gehult. Struikelen wil ik voorkomen, dat zou pas echt onhandig zijn. Ik schuifel de zaal uit. De trap af. De wc.

Uiteindelijk probeer ik weer zo comfortabel mogelijk op het blauwe plastic matras te gaan liggen. Ik draai om de lekkerste houding te vinden. Die is er niet.
Dan maar niet. Je kan niet alles hebben.
Langzaam sukkel ik de slaap weer binnen.Tot ongeveer half 7.
De man in het bed naast mij maakt rare geluiden. Hij kreunt en gromt.
Ik vind het direct verschrikkelijk lachwekkend. De lach schiet mijn lijf uit. Ik doe mijn hand voor mijn mond, maar dat helpt niet: ik proest tussen mijn vingers door.
De man gaat gewoon door met snurken, grommen en steunen. Eigenlijk zijn het gênante geluiden, waar ik vreselijk graag om zou willen giechelen. Ik maak een pijnlijke draai om zijn profiel te bekijken. Ik zie vooral zijn hoofd in de schemering. Hij ligt op zijn rug. Dat is de authentieke snurkhouding, heb ik me laten vertellen. Ik zie het hoofd van de man, als een versteende massa met daarboven zijn opgerichte neus. Het is grote neus. Een gekromde neus. Als van een havik. De man ligt als een beeldhouwwerk op het matras. Uit de neus komen de geluiden. En ook uit de mond, die staat een beetje open. Het zijn rare geluiden. Ik vraag me af wat er met de man aan de hand is dat hij zulke geluiden maakt.

Opeens alsof een ingebouwde wekker afgaat, komt de man overeind. Hij gaat zijn bed uit en knipt het licht aan. Floep. Flits. Licht.
Het is 7 uur. Ongelooflijk. Ik check de tijd en inderdaad: het is precies 7 uur.
Later hoor ik dat hij dat altijd doet. Stipt om 7 uur het licht in de slaapzaal van een albergue aandoen. Zo slaapt hij en maakt geluiden waarvan je je afvraagt waarom hij ze maakt en dan: Omhoog. Staan. Licht Aan.

Iedereen knippert wat met de ogen. Heft het hoofd en komt wat overeind. Langzaamaan start het gerommel met bagage en plastic zakken. Rugzakken worden volgestopt. Er wordt heen en weer gelopen naar de wasplaats.
De slaapzaal komt tot leven, nu de man het tot licht heeft gewekt.
Ik blijf nog even liggen. Doe wat blogcheck en lanceerwerk. Controleer mijn mobiel.
Dan moet mijn rug eraan geloven.
Ik doe grondtrainingen om wat beweging in mijn verstarde rug te krijgen.
Er staan nogal wat uurtjes werk op haar te wachten.
Goeiemorgen.