De laatste dag

Het is mijn laatste dag. Vandaag duik ik niet. Ik loop door oud Dahab. Korte broek en hemdje. Opeens voel ik het cultuurverschil. Ik loop er nogal bloot bij en koop een omslagdoek van 30 Egyptische ponden, die ik omsla als rok.
Even later huur ik een blauwe fiets met een blauw mandje. 5 euro. Als ik betaal mis ik euro's. Ik bedenk dat ik de omslagdoek misschien wel met euro's betaald heb, in plaats van Egyptische ponden. Dan heb ik veel teveel betaald. Ik fiets (hoe handig) naar de man van de omslagdoek en hij weet het direct. Hij heeft nog geroepen, zegt hij en het geld ligt apart. We kunnen gewoon ruilen. Hij krijgt 30 Egyptische ponden van mij. Ik krijg 30 euro van hem. Geen probleem.

Ik fiets een rondje en ga naar het art cafe voor bedoeïenen thee. Mijn fiets zet ik onbeheerd zonder slot buiten. Het art cafe is een bijzonder creatieve plek. De muren zijn behangen met kranten, strips en posters. Bundeltjes lege flessen dienen als lampen. Er staan oude tonetstoeltjes, ramen met glas in lood, kleurige tegeltjes aan de muur. Een wand met boeken. Uitzicht op zee.
Ik schenk de thee uit een oude pot in een klein glaasje. Vul het glas een paar maal. Drink en kijk. Relax.
Als ik later buiten kom staat de blauwe fiets daar. Gewoon op dezelfde plek.
Dat ben ik niet gewend.

In Nederland pas ik goed op mijn spullen als ik onderweg ben. Ik laat ze niet onbeheerd achter. Ze zeggen dat dat -vragen-om-bestolen-te-worden- is. Ik hoor regelmatig verhalen van en over bestolenen, daarom pas ik wel op. Op mijn spullen.
Als ik hier naar een duikplek ga, neem ik mijn mobiel, mijn ipad en mijn geld mee. Ik laat het achter in de bedoeïenentent als we gaan duiken. Gewoon zichtbaar bij de kussens. De eerste x vroeg ik of dat wel veilig was. Misschien hebben ze wel een kluis voor mijn spullen.
Maar een kluis in een bedoeïenen tent? Dat kennen ze hier niet en dat is ook niet nodig, zegt de duikinstructeur. 'Er wordt hier niet gestolen.'

Als ik 's morgens ontbijt komt er altijd een klein rood katje bij mij. Ze springt op tafel naar mijn bord en probeert wat te snaaien. Ze heeft regelmatig geluk, ook bij mij. Ik stop haar soms wat toe. Ik mag haar wel. Ze is lief en brutaal. Goeie eigenschappen. Dan kom je er wel.
Overal waar ik kom in cafe's, restaurants en bedoeïenententen zijn katten en honden. De eigenaars lijken het gewoon te vinden. Dat ze er zijn en meedoen. Meesnaaien.
Vandaag x kwam ik langs een cafe met een bord: 'no animals here'. Dat is niet aan mij besteed. In Nederland heb ik nooit gezelschap van dieren in een cafe. Hier wel. Typisch Egyptisch. Verschil moet je waarderen.

Ik heb het hier erg naar de zin. Ik voel me een beetje thuis. De mensen zijn vriendelijk, aardig en gastvrij. In de schaduw van de palmbomen zit vaak een oude gerimpelde vrouw, die zich aan mij voorstelt als 'mama'. Ze praat goed engels. Ze vertelt dat ze hier woont in een van de huizen. Haar zoon is Mohammed en haar schoondochter Ingrid. Of ik ze ken? Ze vertelt vol trots over hen. Ze heeft alle tijd. Ik praat af en toe met haar.
In het restaurant werkt een dikke Egyptische man. Hij draagt altijd dezelfde grote donkerblauwe bloes met witte en gele bloemen. Het zegt dat hij de 'papa' van Inmo-divers is. Hij is aardig, vriendelijk en lacht altijd. We maken vaak even een praatje zo tussendoor. Hij doet zijn best om het mij en iedereen naar de zin te maken.
Bij de receptie staat Bakr. Ik ken hem nog van 2 jaar geleden. We hadden toen hele gesprekken over cultuurverschillen en principes. Zijn leven, mijn leven. Nu vertelt hij dat hij weg wil uit Egypte. Hij wil de wereld zien. Andere culturen ontmoeten. Hij woont vlakbij het duikcentrum. Boven de bank in de hoofdstraat. De school waar hij Duitse les geeft is aan de overkant. Maar zo langzamerhand vindt hij zijn wereld klein worden. Hij wil verandering.
Ik begrijp hem.