Met de Neustifter boys naar de Dresdner Hutte

Ik zit op een houten bankje voor de Dresdner Hutte. De parasols zijn ingeklapt. De dagjesmensen vertrokken. Een bank verderop zit een man de kaart van de omgeving te bestuderen. Een geliefde bezigheid. Ik doe het graag. Evenals het biertje pakken wat nu voor me staat.
De zon staat strak en fel aan een blauwe lucht en laat het bier in mijn glas spritzen, zoals de ober het mineraalwater hier aanduidt: spritzend wasser. Om mij heen de bergen. Een enkele wandelaar daalt nog af. Beneden mij hoor ik de waterval. Overal zijn riviertjes die zich naar beneden storten. Ik zwem dagelijks. Het water is zo wild dat ik zomaar meegesleurt kan worden. Dan spoel ik aan bij Lobith, en kom zo Nederland weer binnen. Het vliegtuig sla ik dan over.

Vanmorgen sta ik met een stuk of 15 Neustifter boys van zekere leeftijd bij de bushalte. Ze doen lollig om mijn stok, een tak van een plaatselijke naaldboom die mij moet behoeden voor neerstorten. Zelf hebben ze nordic walking sticks of hoe die walking poles tegenwoordig ook maar heten. Ik heb er nog een paar op zolder liggen. Afgedankt. Maar na wat geglibber op de berg, doe ik het nu met een tak. Nix mis mee, maar de mannen vinden het een lachwaardigheid.
Als de bus komt proppen we ons erin. Allemaal het mondkapje voor en verder niet moeilijk doen over social distance. Want de bus is vol, sommige mannen hangen in de gangpaden aan de beugels. Het geeft allemaal nix in Oostenrijk, als je het maar met mondkapje doet en ook een halfslachtig voorgebonden dingetje, niemand doet er moeilijk over.

Bij de Mutteralm (moederberg) pakken de Neustifter boys de gondel naar de Dresdner Hutte. Ik ga lopend omhoog met mijn tak. Het is een uurtje of 2 de berg op en eigenlijk meer leuk dan zwaar. Ik had hem best met de mannen willen lopen, ik heb het nog voorgesteld, maar ze vonden dat ik wel met hen in de gondel kon gaan zitten.
Als ik uiteindelijk na wat stevig lichaamswerk het terras van de Hutte oploop, zitten ze er al. Aan het bier. Ze begroeten ze me hartelijk. Ze hebben de Stubaier gletsjer al gedaan dat is nog es een gondeltocht opwaarts.
Ik neem een glas spritzend wasser mit soupe en pak daarna de gondel naar de gletsjer. Daar ligt sneeuw. Het is spectaculair. In de bergen ligt nog wat 'eeuwige' sneeuw en er zijn machines in de weer om van die sneeuw een sneeuwbaan te creëren. Ik loop er een stukje op. De sneeuw is zacht en een beetje papachtig. Op afstand lijkt het eigenlijk mooier.

De weg terug is een rode route. Dat is een route van gemiddelde zwaarte. Een blauwe route is easy en een zwarte is zwaar. De route naar de volgende hut is zwart.
Mijn benen krijgen hier een enorme training. Zowel de spieren voor opwaarts als neerwaarts staan strak en pezig hun werk te doen. Ik verwacht dat ze de zwarte routes wel aankunnen.

Als ik uiteindelijk terug kom bij de Dresdner Hutte zijn de Neustifter boys vertrokken.


Dresdner Hutte
Stubaital
Woensdag 9 september 2020