Fortunato, specialamento!

Ik twijfel vandaag aan mijn vaardigheden als reiziger!

Het ontbijtteam had zich verslapen. Ik heb nog een half uur gewacht. Met een lege maag vertrokken. Ergens in Firenze bij een kiosk een broodje mozzarella gescoord, met kamillethee. Daarop start de tocht voorspoedig. Ik hoef alleen maar de rivier de Arno te volgen. Dat kan iedereen. Ik dus ook.

Toen de trip de bergen insloeg ging het snel bergafwaarts. In figuurlijke zin dan, want de weg steeg. Ik zweette. Maar dat zweet vloeide nodeloos. Ik zat fout en moest weer bergafwaarts.
Van een behulpzaam Italiaans echtpaar mocht ik afdalen in hun auto. Dat zou de start zijn van meerdere auto-trips.
Het ging niet lukken. Het echtpaar zette me op De Route, maar ik was De Weg kwijt. Een lieve dame bracht me tot Incontro, toen wist ze het zelf ook niet meer en nam me mee terug naar Croce dei Frati. Dat stond ook in de gids, maar ze twijfelde nogal en toen twijfelde ik ook. Ze wilde me wel meevoeren terug naar het beginpunt, maar daar werd ik niet vrolijk van. Dus sloeg ik de weg in waarvan zij dacht dat dat wel es De Weg zou kunnen zijn. Duitse wielrenners maakten me duidelijk dat niet het geval was. Ik moest weer terug.
Terug naar het startpunt Croce dei Frati, die uiteindelijk waarschijnlijk een ander Croce bleek te zijn.
Daar ontmoette ik de Italiaanse Srilankaan. Het was een mooie donkere man en hij had een scooter. Hij wist Het ook niet, maar ik mocht wel op zijn scooter. Achterop. Mijn rugzak ook. Het was beregezellig en ook comfortabel zoals die scooter de berg opreed. Maar kwam hij er ook niet uit. Bij het Croce dei Frati liet hij me weer gaan.
-Na 400 meter links en dan voorbij een zwembad zonder water weer links. Sorry ik moet aan het werk, anders..-
Muchos gracias signore!!

Ik twijfel echt aan mijn vaardigheden als reiziger.
Het gaat namelijk weer mis. Ik beland ergens midden in de bergen en kom daar een jager tegen. Met honden en een jachtgeweer. Net tevoren had ik mijn pepperspray onder handbereik geplaatst. Maar goed ook! Lef en durf, zoiets.
De jager nodigt me in zijn auto. Hij zweet. Het vocht spat van zijn gezicht. Ik ben middenin de bergen. Hij heeft 2 honden. Gevaarlijke honden en een geweer. Ik ben alleen. Verdwaald.
Maar hij weet de weg! Dus: -stap in signorita-
-Nooit doen Akke..nooit met vreemde mannen de bergen in-

Ik heb geen keus. Of ik verhonger en verdorst, rondjes dwalend in de berggebieden net buiten Firenze, of ik lever me uit aan de genade van de jager.
Ik kies voor de laatste optie. Ik stap in. De jager brengt me op de route. Ik herken de beschrijving van de Srilankaan. Het waterloze zwembad. Ik zit op de route, de weg naar Casimore.
De jager laat me gewoon gaan. Ik stap uit de auto. Hij schiet me niet neer. Laat zijn honden niet op me los. Hij overweldigt me niet. Hij wijst me De Weg! Nog 700 meter lopen!

Daar is Casimore. Bed and breakfast.
Ik word uitbundig ontvangen door Mauritio. Water en wijn. Fortunato. Specialamento. Passionate.
Met zo'n start valt alles te overwinnen!!!