klimmen, verhalen en doorzakken
Blijf op de hoogte en volg akke
21 September 2013 | Italië, Firenze
Vrijdag 20 september 2013
Ik loop weer. Het is een prachtige route en mooi weer. We gaan dwars door de bergen. Over woeste paadjes. Soms zijn ze smal en vaak verschrikkelijk stijl. Rustig en langzaam voortgaan. En dat lukt me! Iedere x bereiken we weer een top. Dan weer afdalen om vervolgens weer omhoog te gaan.
Karin weet de weg en dat ontspant. Het is een speciaal gevoel alsof ik niet meer alert hoef te zijn en de kans op verdwalen verkeken is. Als ik haar even kwijt ben is het gevoel gelijk terug. Onrust en een beetje spanning: -waar is het rood-witte streepje op de bomen? Oei.. opletten Akke zit je nog wel op het juiste spoor?- Met het verschijnen van Karin verdwijnt dat gevoel acuut.
Ik ben nog verbaasd over de gebeurtenissen van gister. En dat ik -zomaar- Karin ontmoet heb en nu met haar loop. We praten en vertellen elkaar verhalen. Ik loop niet meer alleen en dat heeft ook wat.
Rond de middag komen we in Badia Prataglia. En daar is een cafe met wifi-connectie! Ik ben blij! Snel een verhaal versturen, ff de mail checken, app-je sturen. Karin doet er niet aan mee. Ik voel me een beetje verslaafd.
We komen aan in Rimbocci. Een dorpje voor Biforco waar we zullen slapen. Volgens Karin zijn we er bijna. Maar dan volgt een verschrikkelijk half uur. Stijgen, omhoog met een loodzware rugzak. Benen die de moed opgegeven hebben. Een eind zonder eind. Ik kan niet meer, de energie is op. De weg is eindeloos. Nog een kromming, geen huizen. Door. De benen voor elkaar plaatsen. En omhoog, elke stap 10 centimeter op. En als de eerste huizen verschijnen, moeten we nog verder. Weer een weggetje. Omhoog.
Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen. Ik zit op een terras voor de refugio met een biertje. Naast mij Karin. Tegenover ons Helmut en Werner. Helmut gaat strax voor ons koken. Er is een grote fles wijn. En later nog een fles wijn. En verhalen. Mijn Duits is niet zo best. Karin spreekt alle talen. In ieder geval Italiaans en Duits. Het is gezellig, het eten is lekker. De wijn vloeit. Als ik uiteindelijk de trap opga stort ik bijna neer. Dat overkomt me nooit. Ook niet als ik door de bergen loop. Maar alles komt goed. Ik beland in bed en slaap als een bergroos.
Internetverbindingen zijn ingewikkeld in the jungle van Italie. Dat betekend niet dat ik niet meer besta. Vanaf morgen loop ik met de franciscanen. Meer safe is niet mogelijk ;)
vrijdag 20 september 2013
Ik loop weer. Het is een prachtige route en mooi weer. We gaan dwars door de bergen. Over woeste paadjes. Soms zijn ze smal en vaak verschrikkelijk stijl. Rustig en langzaam voortgaan. En dat lukt me! Iedere x bereiken we weer een top. Dan weer afdalen om vervolgens weer omhoog te gaan.
Karin weet de weg en dat ontspant. Het is een speciaal gevoel alsof ik niet meer alert hoef te zijn en de kans op verdwalen verkeken is. Als ik haar even kwijt ben is het gevoel gelijk terug. Onrust en een beetje spanning: -waar is het rood-witte streepje op de bomen? Oei.. opletten Akke zit je nog wel op het juiste spoor?- Met het verschijnen van Karin verdwijnt dat gevoel acuut.
Ik ben nog verbaasd over de gebeurtenissen van gister. En dat ik -zomaar- Karin ontmoet heb en nu met haar loop. We praten en vertellen elkaar verhalen. Ik loop niet meer alleen en dat heeft ook wat.
Rond de middag komen we in Badia Prataglia. En daar is een cafe met wifi-connectie! Ik ben blij! Snel een verhaal versturen, ff de mail checken, app-je sturen. Karin doet er niet aan mee. Ik voel me een beetje verslaafd.
We komen aan in Rimbocci. Een dorpje voor Biforco waar we zullen slapen. Volgens Karin zijn we er bijna. Maar dan volgt een verschrikkelijk half uur. Stijgen, omhoog met een loodzware rugzak. Benen die de moed opgegeven hebben. Een eind zonder eind. Ik kan niet meer, de energie is op. De weg is eindeloos. Nog een kromming, geen huizen. Door. De benen voor elkaar plaatsen. En omhoog, elke stap 10 centimeter op. En als de eerste huizen verschijnen, moeten we nog verder. Weer een weggetje. Omhoog.
Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen. Ik zit op een terras voor de refugio met een biertje. Naast mij Karin. Tegenover ons Helmut en Werner. Helmut gaat strax voor ons koken. Er is een grote fles wijn. En later nog een fles wijn. En verhalen. Mijn Duits is niet zo best. Karin spreekt alle talen. In ieder geval Italiaans en Duits. Het is gezellig, het eten is lekker. De wijn vloeit. Als ik uiteindelijk de trap opga stort ik bijna neer. Dat overkomt me nooit. Ook niet als ik door de bergen loop. Maar alles komt goed. Ik beland in bed en slaap als een bergroos.
Internetverbindingen zijn ingewikkeld in the jungle van Italie. Dat betekend niet dat ik niet meer besta. Vanaf morgen loop ik met de franciscanen. Meer safe is niet mogelijk ;)
vrijdag 20 september 2013
-
21 September 2013 - 15:28
Hilda:
Hé hé gelukkig Akke was al wat bezorgd dat je zo verdwaald was dat ik niks meer van je horen zou!
Maar gelukkig je bent nu in goede handen van Karin. En nu in de handen van de Franciscanen, ben helemaal gerust gesteld! Wens je een heerlijke tijd toe! Lfs! -
21 September 2013 - 19:30
Akke Kuipers:
Groeren van karin. Lief zusje alles gaat goed. En als je nix hoort is er geen verbinding.
Xxx -
21 September 2013 - 19:34
Ellen:
Tja verdwalen is soms een doel op zich. Mooi dat het vaak zo mooi uitpakt. Ben erg benieuwd hoe het je vergaat in de groep? Zal het je nog rijker maken? Voelt goed om je een beetje te mogen volgen. Geniet van alles wat op je pad komt! Lieve knuffel van mij. XXX -
21 September 2013 - 23:05
Akke Kuipers:
Lieve ellen die groep dat ga ik ervaren. Vandaag een mooie start. In het monasterie. Interne ervaringen. De geest van franciscus.
Word vervolgd. Xxx -
22 September 2013 - 13:13
Minke:
Tsjonge wat een verhalen.. Succes met het lopen, vind het maar wat stoer!
Hoop dat het je verder brengt! -
22 September 2013 - 16:48
Akke Kuipers:
Lieve minke
Dankje!!! X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
