het stilteklooster en mijn kwetsbaarheid
Blijf op de hoogte en volg akke
29 September 2013 | Italië, Firenze
Ik kreupel.
Gister was het mijn rechterknie. Dat ging verder goed. Niemand heeft er iets van vernomen. Alleen ik. Kreupelen was er toen niet bij. Zeer deed het. Een beetje. En vanmorgen was het over. Tenminste de last die in de rechterknie zat.
Want toen ik opstond voelde ik mijn linkerlies. Een plekje.
Ik liep een beetje raar. Maar dat ging snel over. Niemand heeft er iets van vernomen.
Maar na de middagpauze ging het mis.
Die middagpauze. Als ik alleen loop stop ik misschien even voor een broodje, 10 minuten, kwartiertje. Maar kom daar niet om bij de franciscanen. Middagpauzes betekenen dan meer dan een broodje eten. Er wordt geslapen. In ieder geval wekken we met elkaar de indruk dat er geslapen wordt. Een uur lang liggen we in het gras ergens op een geschikte plek in de bergen. Ik leg mijn hoofd dan op mijn rugzak. Mijn lijf gewoon in het gras. Soms prikt dat zo dat slapen wat lastig is. 1 x heb ik daadwerkelijk geslapen. Waarschijnlijk na slapeloze nachten.
Maar ik wijd teveel uit. Dat is zo verleidelijk. Ik wil namelijk vertellen over
-kreupelen na opstaan in de middagpauze-
Ik stond vandaag na de middagpauze op en voelde het gelijk. Het lukt niet. Het doet zeer. En daardoor wankel ik. Ik moest even iets brengen in de bosjes en daarvoor een stukje lopen. Alle franciscanen keken naar mij. Ik voelde zelf ook wel dat ik de aandacht trok. Ik liep niet normaal. Met een schommelgang. Eigenlijk een beetje gênant. Ik had liever niet dat ze me zo zagen. Een beetje kwetsbaar voelde ik me.
Maar toen moest ik toch met de billen bloot. Figuurlijk bedoel ik dan. Ik moest vertellen dat ik last heb van mijn lies en niet zo snel kan lopen als ik normaal doe.
Om kort te gaan: de franciscanen adviseerden mij om mee te reizen met het busje. Eigenlijk vond ik dat een slecht plan. Maar tijd om te dubben was er niet. Ik moest direct beslissen!
Ik ben gegaan. Met de bus voor de laatste etappe op het traject van deze dag.
Later krijg ik een diclofenac van de protestantse geestelijk verzorger.
We komen in Eremo. Een klooster waar niet gesproken wordt. Een stilteklooster.
Daarover had ik verhalen gehoord. Van mensen die een tijdje naar een klooster gaan en soms is dat een stilteklooster. Het leek me een vaag gebeuren. Niet praten.
Maar bij binnenkomst vond ik het weldadig. Wat een rust. Een stille atmosfeer, je ademt het in. Ik hoef nix te zeggen. En ook niet te luisteren naar de anderen. Heerlijk! Als er wat gezegd wordt gaat dat fluisterend. Zachtjes, geen lawaai. Fluisteren, dat versta ik dan nauwelijks, en dat is ook handig.
In een stilteklooster gebeuren andere dingen. Er wordt niet gelachen, geen geintjes, communicatie gaat vooral met gebaren. En dat is soms lachwekkend. En lachen mag niet, want dat is geen stilte. Bewegen mag wel, koken ook en eten. Boeren tijdens het eten weer niet. Zitten mag. Staan. Kijken. Lezen. Slapen.
Misschien ben ik er niet geschikt voor. Als we in stilte aan tafel gaan voor de maaltijd, zegt de remonstrantse pastor: -zullen we even stil zijn voor het eten?- (dat vraagt hij normaal nooit)
-Stil zijn? denk ik dan: we doen niet anders- Maar ik beheers me nog.
Later gebaar ik rolgordijntjes naar de katholieke spotter. En als ik me verslik in de jagermeister houd ik het niet meer. Mijn remonstrantse overbuurvrouw aan tafel ook niet. De spotter ook niet. Ik sta snel op en dat lukt niet, want mijn been is niet in vorm. Dat doet de zaak geen goed. Strompelend en hikkend vlucht ik de wc in.
Midden in de nacht moet ik echt naar de wc. Vanuit de toren, een paar trappen af. Het is aardedonker. Ik zie nix en op de tast vind ik de deur van de wc. Maar het blijkt de kamer te zijn van de katholieke koorzanger van het bisdom van Breda. Ik zie hem bewegen in bed. Vreselijk. Ik mag niet lachen en 's nachts al helemaal niet. Ik vlucht weer een andere deur in. Stoot mijn teen aan een drempel.
Uiteindelijk vind ik de wc.
De wereld is ver weg. In het klooster is het heilig en mystiek. Meditatie. Het lijkt op onthechting van het aardse. Vandaag lukt het niet zo goed. Na het eten zit ik nog een poosje te zwijgen tegenover de remonstranten. Ik ga vroeg naar bed.
Stilte.
Wat een gebeurtenis.
Gister was het mijn rechterknie. Dat ging verder goed. Niemand heeft er iets van vernomen. Alleen ik. Kreupelen was er toen niet bij. Zeer deed het. Een beetje. En vanmorgen was het over. Tenminste de last die in de rechterknie zat.
Want toen ik opstond voelde ik mijn linkerlies. Een plekje.
Ik liep een beetje raar. Maar dat ging snel over. Niemand heeft er iets van vernomen.
Maar na de middagpauze ging het mis.
Die middagpauze. Als ik alleen loop stop ik misschien even voor een broodje, 10 minuten, kwartiertje. Maar kom daar niet om bij de franciscanen. Middagpauzes betekenen dan meer dan een broodje eten. Er wordt geslapen. In ieder geval wekken we met elkaar de indruk dat er geslapen wordt. Een uur lang liggen we in het gras ergens op een geschikte plek in de bergen. Ik leg mijn hoofd dan op mijn rugzak. Mijn lijf gewoon in het gras. Soms prikt dat zo dat slapen wat lastig is. 1 x heb ik daadwerkelijk geslapen. Waarschijnlijk na slapeloze nachten.
Maar ik wijd teveel uit. Dat is zo verleidelijk. Ik wil namelijk vertellen over
-kreupelen na opstaan in de middagpauze-
Ik stond vandaag na de middagpauze op en voelde het gelijk. Het lukt niet. Het doet zeer. En daardoor wankel ik. Ik moest even iets brengen in de bosjes en daarvoor een stukje lopen. Alle franciscanen keken naar mij. Ik voelde zelf ook wel dat ik de aandacht trok. Ik liep niet normaal. Met een schommelgang. Eigenlijk een beetje gênant. Ik had liever niet dat ze me zo zagen. Een beetje kwetsbaar voelde ik me.
Maar toen moest ik toch met de billen bloot. Figuurlijk bedoel ik dan. Ik moest vertellen dat ik last heb van mijn lies en niet zo snel kan lopen als ik normaal doe.
Om kort te gaan: de franciscanen adviseerden mij om mee te reizen met het busje. Eigenlijk vond ik dat een slecht plan. Maar tijd om te dubben was er niet. Ik moest direct beslissen!
Ik ben gegaan. Met de bus voor de laatste etappe op het traject van deze dag.
Later krijg ik een diclofenac van de protestantse geestelijk verzorger.
We komen in Eremo. Een klooster waar niet gesproken wordt. Een stilteklooster.
Daarover had ik verhalen gehoord. Van mensen die een tijdje naar een klooster gaan en soms is dat een stilteklooster. Het leek me een vaag gebeuren. Niet praten.
Maar bij binnenkomst vond ik het weldadig. Wat een rust. Een stille atmosfeer, je ademt het in. Ik hoef nix te zeggen. En ook niet te luisteren naar de anderen. Heerlijk! Als er wat gezegd wordt gaat dat fluisterend. Zachtjes, geen lawaai. Fluisteren, dat versta ik dan nauwelijks, en dat is ook handig.
In een stilteklooster gebeuren andere dingen. Er wordt niet gelachen, geen geintjes, communicatie gaat vooral met gebaren. En dat is soms lachwekkend. En lachen mag niet, want dat is geen stilte. Bewegen mag wel, koken ook en eten. Boeren tijdens het eten weer niet. Zitten mag. Staan. Kijken. Lezen. Slapen.
Misschien ben ik er niet geschikt voor. Als we in stilte aan tafel gaan voor de maaltijd, zegt de remonstrantse pastor: -zullen we even stil zijn voor het eten?- (dat vraagt hij normaal nooit)
-Stil zijn? denk ik dan: we doen niet anders- Maar ik beheers me nog.
Later gebaar ik rolgordijntjes naar de katholieke spotter. En als ik me verslik in de jagermeister houd ik het niet meer. Mijn remonstrantse overbuurvrouw aan tafel ook niet. De spotter ook niet. Ik sta snel op en dat lukt niet, want mijn been is niet in vorm. Dat doet de zaak geen goed. Strompelend en hikkend vlucht ik de wc in.
Midden in de nacht moet ik echt naar de wc. Vanuit de toren, een paar trappen af. Het is aardedonker. Ik zie nix en op de tast vind ik de deur van de wc. Maar het blijkt de kamer te zijn van de katholieke koorzanger van het bisdom van Breda. Ik zie hem bewegen in bed. Vreselijk. Ik mag niet lachen en 's nachts al helemaal niet. Ik vlucht weer een andere deur in. Stoot mijn teen aan een drempel.
Uiteindelijk vind ik de wc.
De wereld is ver weg. In het klooster is het heilig en mystiek. Meditatie. Het lijkt op onthechting van het aardse. Vandaag lukt het niet zo goed. Na het eten zit ik nog een poosje te zwijgen tegenover de remonstranten. Ik ga vroeg naar bed.
Stilte.
Wat een gebeurtenis.
-
29 September 2013 - 20:03
Hilda:
Lief zusje,
Heftig om te lezen dat het lopen niet zo goed gaat, ik heb dat ook wel eens maar had tot dusver altijd het idee dat jij dat nooit had maar ja wel dus.....
Erg beroerd om dit te moeten vertellen past niet bij jou hulp vragen!
Blij dat je in een groep zit!
Lachen in het stilteklooster zie de film al voor me! En dan stilte vragen voor het eten ha ha....
WC zoeken en bijna bij de koorzanger in bed belanden....
Sterkte met je benen lieverd en be carefull!!
Lfs-xxx- -
29 September 2013 - 20:38
Renze:
Hey Akke
geen goede berichten over je been...
ook ik weet helaas wat het is om beperkt te zijn...
ik wens je een goed en snel herstel toe!
Wie weet is stilte wel n goed medicijn...geniet ervan evenals van de
broeders....Hartelijke groet
xxx Renze -
30 September 2013 - 07:33
Akke Kuipers:
Lieverds ik loop weer als een tierelier. Wat dat ook is. Regen is het volgende struikelblok. Maar ook dat mag niet deren. We glibberen en glijden er wel overheen.
Xxx -
30 September 2013 - 12:16
Frank:
Hoi Akke -
goed om te lezen dat je weer normaal kan lopen!
Het is ook nu een mooi verslag geworden, ronduit, de aardige gebeurtenissen en de tegenvallers - ik moet zeggen dat het onwennig aandoet om jou in een afhankelijke rol te zien...
...ja en dat verblijf in dat stilteklooster heeft wel wat slapstick-achtige elementen erin. Zo in de fantasie lijkt het voor mezelf een hele opgave om daar in je rol te blijven... wie weet overkomt het mezelf ook nog eens.
Dank voor het relaas en ik zie alweer uit naar de volgende episode.
Liefs, Frank. -
30 September 2013 - 14:22
Grietje:
Ben blij dat het lopen weer goed gaat, houden zo. Jij valt wel van de ene in de andere gebeurtenis, maar ik denk, dat je na afloop over veel dingen nog een hele hoop plezier zult hebben en dat is dan weer genieten ondanks de stress die je nu soms voelt, maar volgens mij hoort dat een beetje bij jou.
Wij horen nog wel of je voor straf buiten bent gezet of dat je het fatsoenlijk hebt gehouden , lieve Akke weer bedankt voor jou leuk berichtje en we wachten weer op de volgende liefs Grietje. -
01 Oktober 2013 - 13:18
Akke Kuipers:
@Frank: een stilteklooster, bijzondere ervaring!
@Grietje: Ik heb de nacht buiten moeten doorbrengen. maar dat hoort er allemaal bij.
Ik zit nu in Assisi.
Morgen verlaat ik de groep en loop alleen verder. zoals het er nu uitziet
xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
