de verscheurde broek van de katholieke koorzanger
Blijf op de hoogte en volg akke
01 Oktober 2013 | Italië, Firenze
Waarom de broek van de katholieke koorzanger aan flarden ging
Vandaag is er regen voorspeld. En inderdaad als we een poosje lopen begint de hemel te lekken. De een na de ander hijst zich in regenpak of hult zich in regencape. Het is de eerste regen sinds we lopen. We bewonderen elkaars outfit, mopperen op het weer dat ons in de steek laat en gaan. Alles loopt voorspoedig.
Tot de afslag. Het bospad door de vallei. Normaal een mooie etappe. Smalle paadjes. Aarde, stenen, omhoog en omlaag. Maar met de regen verandert De Weg in een glad modderpad. Op vlakke stukken best te doen. Op hellingen is het slippen en glijden.
We komen onder in de vallei. Met een trap dalen we af, steken een watertje over en weer omhoog met een trap. Die gaat over in een pad opwaarts. Een glad pad opwaarts. Een glijpad met glibberige modder. Een glijbaan en dan ophoog. Zoiets. Steun is er nauwelijks.
Voor mij worstelt de katholieke koorzanger van het bisdom van Breda. Opeens valt hij. Op de knieën. Hij blijft liggen. Komt niet meer overeind. Link. Riskant. Ik probeer wat stuntelig te helpen en adviezen te geven als: ga staan. Doe rustig, kleine pasjes.
Het helpt nix. Hij blijft op de knieën liggen en bij een sta-op-poging valt hij terug. Tegen mij aan en bijna storten we gezamenlijk de berg af.
Het is echt glad en glibberig en eigenlijk ook riskant. Lopen lukt nauwelijks. Gevaarlijk is het goede woord. De koorzanger zit nog steeds op de knieën. Langzaam kruipt hij omhoog. Het lijkt de enige mogelijkheid. Hij hijst zich op aan graspollen en struikgewas. Ik coach hem van onderen. De spotter staat boven aan het traject en coacht vanboven. Als de koorzanger ernstig glibbert en terugglijdt plant ik mijn sticks achter zijn schoen als steun. Hij doet denken aan een boeteling die kruipend op de knieën zijn schuld probeert te af te kopen. Op weg naar Lourdes blijken degelijke taferelen te aanschouwen. Ernstige zaken. Met bloed. Opzettelijk.
Als de koorzanger uiteindelijk de top van de helling opkruipt, is daar nog de protestantse geestelijk verzorger. Ze staat onderaan de helling te glibberen. Ze valt zelfs een paar x. Plop, zomaar ineens. Om. Help! Glad!
De remonstrantse pastor heeft een touw voor dit soort glijtrajecten. Alleen vandaag ligt dat in de bus. Daar hebben we dus nix aan.
Ook de protestantse geestelijk verzorger wordt gecoacht en ondersteunt. We creëren het treintje. Dat is een nieuw begrip binnen het berglopen.
Wij, franciscanen, zijn daarvan de bedenkers.
-Het treintje-
Zo gebeurde het: De spotter staat bovenaan de helling en houdt zich aan een boompje vast. Aan zijn stick hang ik, een paar meter lager op de helling. Mijn stick steek ik vervolgens weer uit naar de protestantse geestelijke verzorger, die gestickt en gecoacht is door de remonstrantse pastor, tot halverwege opwaarts. Zodra de protestantse geestelijk verzorger mijn stick te pakken heeft, trekken we haar langzaam omhoog de spekgladde helling op. Met verrassend resultaat. Ze komt boven! Wij komen allemaal boven!
Uiteindelijke behalen we het hele traject en de finish! We zitten onder de bagger. Een paar franciscanen soppen in de schoenen. De broek van de koorzanger is aan flarden.
Maar wat een samenwerking!
Wat een verbinding.
Voldoening!
Het is avontuur!
Vandaag is er regen voorspeld. En inderdaad als we een poosje lopen begint de hemel te lekken. De een na de ander hijst zich in regenpak of hult zich in regencape. Het is de eerste regen sinds we lopen. We bewonderen elkaars outfit, mopperen op het weer dat ons in de steek laat en gaan. Alles loopt voorspoedig.
Tot de afslag. Het bospad door de vallei. Normaal een mooie etappe. Smalle paadjes. Aarde, stenen, omhoog en omlaag. Maar met de regen verandert De Weg in een glad modderpad. Op vlakke stukken best te doen. Op hellingen is het slippen en glijden.
We komen onder in de vallei. Met een trap dalen we af, steken een watertje over en weer omhoog met een trap. Die gaat over in een pad opwaarts. Een glad pad opwaarts. Een glijpad met glibberige modder. Een glijbaan en dan ophoog. Zoiets. Steun is er nauwelijks.
Voor mij worstelt de katholieke koorzanger van het bisdom van Breda. Opeens valt hij. Op de knieën. Hij blijft liggen. Komt niet meer overeind. Link. Riskant. Ik probeer wat stuntelig te helpen en adviezen te geven als: ga staan. Doe rustig, kleine pasjes.
Het helpt nix. Hij blijft op de knieën liggen en bij een sta-op-poging valt hij terug. Tegen mij aan en bijna storten we gezamenlijk de berg af.
Het is echt glad en glibberig en eigenlijk ook riskant. Lopen lukt nauwelijks. Gevaarlijk is het goede woord. De koorzanger zit nog steeds op de knieën. Langzaam kruipt hij omhoog. Het lijkt de enige mogelijkheid. Hij hijst zich op aan graspollen en struikgewas. Ik coach hem van onderen. De spotter staat boven aan het traject en coacht vanboven. Als de koorzanger ernstig glibbert en terugglijdt plant ik mijn sticks achter zijn schoen als steun. Hij doet denken aan een boeteling die kruipend op de knieën zijn schuld probeert te af te kopen. Op weg naar Lourdes blijken degelijke taferelen te aanschouwen. Ernstige zaken. Met bloed. Opzettelijk.
Als de koorzanger uiteindelijk de top van de helling opkruipt, is daar nog de protestantse geestelijk verzorger. Ze staat onderaan de helling te glibberen. Ze valt zelfs een paar x. Plop, zomaar ineens. Om. Help! Glad!
De remonstrantse pastor heeft een touw voor dit soort glijtrajecten. Alleen vandaag ligt dat in de bus. Daar hebben we dus nix aan.
Ook de protestantse geestelijk verzorger wordt gecoacht en ondersteunt. We creëren het treintje. Dat is een nieuw begrip binnen het berglopen.
Wij, franciscanen, zijn daarvan de bedenkers.
-Het treintje-
Zo gebeurde het: De spotter staat bovenaan de helling en houdt zich aan een boompje vast. Aan zijn stick hang ik, een paar meter lager op de helling. Mijn stick steek ik vervolgens weer uit naar de protestantse geestelijke verzorger, die gestickt en gecoacht is door de remonstrantse pastor, tot halverwege opwaarts. Zodra de protestantse geestelijk verzorger mijn stick te pakken heeft, trekken we haar langzaam omhoog de spekgladde helling op. Met verrassend resultaat. Ze komt boven! Wij komen allemaal boven!
Uiteindelijke behalen we het hele traject en de finish! We zitten onder de bagger. Een paar franciscanen soppen in de schoenen. De broek van de koorzanger is aan flarden.
Maar wat een samenwerking!
Wat een verbinding.
Voldoening!
Het is avontuur!
-
01 Oktober 2013 - 17:27
Ellen :
Ja Akke .. Wat een avontuur, beslist niet saai zo' n wandeling met een clubje gelovigen! En de kreupelen konden weer lopen, haha, de wonderen hebben de wereld dus toch nog niet verlaten? Mooi verhaal, zou zo met je willen ruilen ( zelfs als het weer niet meezit). Of zou ik hier toch maar op je blijven wachten voor een lekker biertje met verhaal? Verheug me vast. XXX -
01 Oktober 2013 - 18:47
Frank:
Ha lieve Akke -
je weet het weer plastisch neer te zetten, hoor! Zoals Ellen zegt: geen saaie vrome bedoening, daar... je schrijft het filmisch op, inleefbaar, met mooie terzijdes.
Ik hoop op enig moment ook uit je eigen mond nog meer te horen over je belevenissen daar; je hebt er voldoening van, en ik vermoed dat dat geworstel ook louterend werkt (maar jij bent daar so wie so ervaren in, die tochten met het nodige afzien bedoel ik).
Je hebt kennelijk iets met katholieke koorzangers... ;)
XXX Frank. -
04 Oktober 2013 - 17:11
Karen:
lieve akke, wat grappig!! warm en droog binnen zittend is dit genoegelijke leeskost. liefs, karen -
21 November 2013 - 18:31
Kitty:
hai akke
wat kan jij dit mooi omschrijven,
ja zo ging het echt,
ik beleef het weer opnieuw xxkitty
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
