nonchalant op reis

Ik ga op reis en neem mee..
Weinig tot bijna niets.

Opeens besef ik dat dat een hele klus is. Ik kan zomaar het belangrijkste vergeten.
De pepperspray bijvoorbeeld. Ik dacht er niet aan, maar het is essentieel voor een gebied waar veel berovingen en andersoortige overvallen kunnen voorkomen. Jeweetmaarnooit.

Tijdens een looptraining kom ik een stelletje mannen tegen, ergens op een verlaten plekje in het bos. Ze kijken nogal vreemd en ze praten. Dan denk ik aan de pepperspray die mij altijd redde in dergelijke situaties. Niet dat er veel gebeurde.. hoewel.. ik denk aan gebeurtenissen uit de tijd van voor de pepperspray. Na tig ternauwernood goed afgelopen buitengewoon riskante avonturen besloot ik tot pepperspray. Daarna had ik nooit meer last. Dat klinkt als magie en waarschijnlijk werkt het ook zo. Magische bescherming. Met pepperspray voel ik me zeker, zonder pepperspray zwalk ik de gevarenzone binnen.
De mannen in het bos attenderen mij op de pepperspray. Dat doen ze niet letterlijk, met woorden. Mannen in een bos zijn gevaarlijk, dat weet iedereen en alleen het zien van al dat gevaar, brengt me bij de pepperspray.

Als ik mijn backpack inpak op basis van dergelijke confronterende gebeurtenissen, dan is dat een klus waarbij nonchalance niet past. Alert en associërend doorloop ik de weken voorafgaand aan de reis.

Op een duistere avond rijd ik naar huis. Na een tijdje snelweg meldt zich een alarmerend rood icoontje in de display van het dashboard. Ik geef extra gas om snel thuis te zijn. Even later verschijnt er weer een rood icoontje. Help! Het is laat, ik wil naar huis. Daarna springt een flikkerend rood stopbord in beeld, gevolgd door de tekst: doorrijden levensgevaarlijk.
Ik rijd toch maar de snelweg af naar een viaduct en bel de hulpdienst.
Daar heb ik geluk mee. Mijn hulpdienstservice was verlopen en nonchalant dacht ik : nooit nodig gehad, laat maar. Tot ik een paar dagen tevoren opeens een visioen kreeg van verkreukelde auto's, deuren die spontaan afhaakten, haperende wielen en stokkende motoren. Terstond belde ik de hulpdienst en regelde alles. Het visioen werd gereset en die duistere nacht reed ik met een gerust gemoed de snelweg af en regelde hulp. Vanwege de wisseling van geruststelling en spanning moest ik plassen. Ik sloot de auto af en plaste in een duister hoekje op het asfalt onder het viaduct. Even later stopte er een sleepwagen, mijn hulpdienst was gearriveerd en vroeg mij de auto te starten.
Ik pakte de sleutel, althans.. ik maakte de beweging om de sleutel te pakken en greep.. een hand vol lucht. ..mijn sleutel, de sleutel van de auto.. weg. Zoek.. uhmm.. onvindbaar.
Onmiddellijk denk ik aan plassen in het duistere hoekje en vertel de man van de hulpdienst en de sleepwagen over de sleutel en plassen op het asfalt. Hij luistert geduldig, knikt, haalt een zaklantaarn en samen zoeken we de plasplek en mijn sleutel. Uiteindelijk vinden we een donkere plek op het alfalt met een speciale geur (zoetig verwarmd asfalt ). Geen sleutel. We zoeken het terrein af. De man van de hulpdienst is behulpzaam. Hulpverlenen is een vak. Dat is overduidelijk.
Uiteindelijk vind ik de sleutel in een dashboardkastje. Gelukkig. De auto gaat op de sleepwagen en even later word ik afgeleverd bij vervangend vervoer. Even mijn bril pakken, dan zie ik alles weer scherp als ik strax naar huis rijdt. Een momentje later is mijn bril kwijt. Dat gebeurt vaker, ik kijk er niet van op. De man van de hulpdienst ook niet, hij heeft zijn zaklantaarn nog in aanslag en we doorlopen het terrein.
Heerlijk wat een gezelligheid. Ik denk aan kaarsjes en spelletjes. (hier en nu een zaklantaarn en het zoek-de-bril-spel)
De bril ligt op straat, ongeschonden. ..ondanks een auto.. net op een haar..
De man van de hulpdienst denkt nu dat ik wel vaker wat vergeet of kwijt ben. Dat zou best kunnen. Ik ben nogal nonchalant. Maar met wat hulp en geluk komt alles goed.
Die mix is belangrijk, anders gaat het fout.

Inmiddels vraag ik me af hoe ik deze verhalen ga verbinden met: ik ga op reis en neem mee.
Ik bedenk me dat ik reizen iedere x weer ervaar als een sprong in het duister. En zonder nonchalanche zou ik die sprong niet durven wagen. Tegelijk is geluk en hulp nodig anders blijven sleutels onvindbaar, raken brillen geschonden en zijn mannen gevaarlijk.

Opeens weet ik wat zeker in de backpack gaat:
Nonchalance, geluk en magie. Dat is een mooie combi om een reis mee te ondernemen. Ik stop ze in het bovenste vakje. Als ze nodig zijn is het een kwestie van vakje openritsen en de 'hulpdiensten' springen tevoorschijn.
Maandag vertrek ik naar Lissabon in Portugal om vandaar te lopen naar Santiago de Compostella in Spanje. Het is een pelgrimstocht en ik ben goed voorbereid ;)
Zeshonderdvijftig kilometer met een lichtgewicht backpack-je als enige gezelschap.
Pepperspray onder handbereik..
En hier en daar een beetje hulp.