Een spijkerbed en andere meevallers

IJzeren spiralen dringen mijn lijf binnen. De eerste nacht meende ik nog dat het lekker lag. Nu meen ik dat niet. Ze prikken in mijn knie, ze prikken in mijn rug. Ze komen dwars door het matras naar buiten. Het is dat het donker is, ik zie ze niet, maar ik voel ze wel. Ik wilde dat het andersom was, wel zien, niet voelen. Dan deed ik mijn ogen dicht en ging slapen. Nu denk ik dat ik op een spijkerbed lig als ik mijn ogen dicht doe. En daarna bedenk ik dat ik morgen ga lopen en dat al die spijkers van de nacht het lopen er niet beter op maken. Ik heb al last van mijn knie als ik kleine stukjes door Lissabon zwalk. Mijn rug is ook niet wat het wel eens was. Ik ben me te buiten gegaan aan een heleboel dingen de weken voor vertrek en de training is erbij ingeschoten. Dat is nogal nonchalant en die nacht op het spijkerbed overdenk ik die dingen. Nonchalance in de nacht is een opgave. Overdag heeft nonchalance een ander gewicht en een andere kleur.

De gids adviseert de metro. Het eerste deel van de camino vanaf De Kathedraal in Lissabon gaat vooral langs huizen, steen, beton en wijken met fabrieken. Ik vind het een advies die ik niet naast me ga neerleggen. Ik pak de bus, dat scheelt een stuk sjouwen over asfalt. Als ik uitstap probeer ik de route te pakken. Ik loop en zoek en stuit op 2 lopende zoekende mannen met rugzak en bergschoenen. Van verre herken ik de pelgrim. Zij herkennen mij ook, het zijn Italiaanse mannen. Wow daar heb ik mazzel mee. We lopen en zoeken samen. Dat is anders dan alleen lopen en zoeken. Meestal lukt het samen beter en even later lopen we door de velden rond Lissabon op de gemarkeerde route (gele pijlen naar Santiago, blauwe naar Fatima)

Halverwege doen we het cafe en de mannen blijven hangen. Ze zijn niet gestart met de metro of de bus en stoppen voortijdig. Ik heb nog energie en nu ik dat schrijf weet ik weer dat mijn benen en rug het doen. Ze doen waarvoor ze gemaakt zijn op De Camino naar Santiago.
Ik loop door en door en raak de weg kwijt. Een aardig Portugees meisje (20-min) die engels spreekt brengt me naar het station. De man achter het loket op het station wijst me het voetpad richting Alverca. Ik loop weer. De weg blijft af en toe vaag en ik beland in een stad. Niemand weet er een slaapzaaltje. Ik wordt geadviseerd de trein te pakken naar Vilafranca de Xira. Daar zijn bedden zat, zegt een meisje die engels kent (nog een 20-minner).

Zeven uur lopen op dag 1. Ik ben er klaar mee. Uitgeblust en moe pak ik de trein.
De snelheid doet me goed. Stap in, stap uit en naast het station ligt hostel Ribatejana.
Soms wordt ik verrast en de man van het hostel is zo'n verrassing. Ik krijg een kamer alleen omdat het zo uitkomt, voor de prijs van een bed in de slaapzaal. Hij wast mijn kleren en er is een bad. In no time lig ik erin. Even later regelt de hostelbeheerder, hij heet Mariano (Maria + no, legt hij uit) een vegetarisch maal in het tegenovergelegen restaurant. Met chocoladedessert!
Heerlijk, ik zie het helemaal zitten.