Alle pelgrims zijn op

Ik ben kapot, stuk, gesloopt.
Het is heet. Het is asfalt. Het is pelgrimloos.
Vandaag was de beloofde 32 % off-road vervangen door 100 % keiharde hete asfaltweg.
De afstanden zijn enorm.
Dinsdag liep ik van half 7 in de morgen tot half 7 in de avond.
Vandaag loop ik van half 7 tot 4. Een korte route dat is duidelijk. Morgen wordt het langer.
Ik verheug me er nu al op.

Ik kom erachter dat ik iets niet helemaal goed doe.
Dinsdag was een slopende tocht, ik kreeg mijn benen op het laatst niet meer voor elkaar. Ik sleepte mezelf over het asfalt. Volgens de gids was er een cafe om bij te tanken, maar die verscheen niet. Het leek of ik achteruit liep.
Uiteindelijk na een zoveelste frustrerende bocht lag daar.. als een fata morgana.. een cafe.
Direct werden mijn passen vrolijker en zo strompelde ik over de drempel.
Ik heb me daar volgeladen met zoete drankjes. Een perensapje, een flesje water met gas en een litertje roze drank die gierde van de zoetigheid en de kleurstof.
Het gevolg was dat ik daarna nog uren heb kunnen lopen. Mijn rugzak sneed in mijn rug, de kilometers regen zich aaneen. Het asfalt was heet. De zon was een vuurbal. Ik deed het, ik kon het en ik bereikte het Colegio da Inmaculada Conceicao.
Een ontzettend aardige cafeuitbater in Alvorge had me die morgen geadviseerd een paar kilometertjes verder te lopen naar het Colegio. Het was echt de moeite van het lopen waard zei hij. Omdat hij zo aardig was geloofde ik hem.

Ik ben niet de enige die klaagt. Hoewel ik dat inmiddels niet weet, want pelgrims kom ik niet meer tegen. Ik vermoed dat ik de enig overgebleven pelgrim ben. Niemand trekt dit. Alleen ik. Die gedachte beurt me op.
Halverwege de tocht van vandaag zeeg ik uitgeblust neer voor een kerk in Santa Lucia. De deuren werden speciaal voor mij opengezet. Het was er koel. Heerlijk. Even later kwam er een oude vrouw die me aan moeder Theresa deed denken. Ze legde een hand op mijn schouder en sprak me toe in het Portugees. Ik begreep de vriendelijke bedoeling en werd opgewekt. Even later kwam ze met een grote kruik water. Ze vulde mijn lege flessen. Een indrukwekkend en oeroud beeld.

Ik kom erachter dat een tocht als dit niet zomaar eventjes te lopen is. Ik weet nog dat Diego regelmatig stukken banaan at en een speciale eigenhandig gemixte notenmix had, waarvan hij mij ook handjes uitdeelde. Zelf neem ik af en toe een slok water en als het cafe brood heeft neem ik brood met kaas en koffie en na afloop de dagtocht bier. Bier tijdens de tocht zakt in de benen, daar waag ik me niet aan. Mijn benen zijn zonder extra zwaarte al zwaar genoeg. Inmiddels heb ik Erik een noodkreet gestuurd. Hij is de expert op slopende 2 x 24 uurs adventuretracks en wat ik al vermoedde, hij adviseert: zoete snacks, zoete drankjes, snoepjes enz.

Vandaag ben ik beland bij een bijna onvindbare Albergue Peregrinos in Mealhada.
De Albergue beheerders zijn erg vriendelijk en beloven minder warmte.
Samen met wat zoetigheid hoop ik op betere tijden.