De bus naar Porto

Zaterdag 4 oktober:
Ik heb mascara gekocht. Die had ik niet bij me omdat het 14 gram weegt.
Maar vandaag kan het gewicht niet op tegen het voordeel.
Als mijn dochter in de knel zit, knippert ze met volle wimpers. Ze bereikt er altijd wat mee.
Ik pas het truckje ook regelmatig toe, met wisselend effect.
Vandaag maak ik plannen om morgen met de bus naar Porto te gaan. Dat is me een mascara van 14 gram waard.

Ik ben in Albergeria A-Velga. Een suf en slaperig dorpje. Als ik hier nog een dag zou moeten blijven val ik in slaap om nooit meer wakker te worden. (tenzij de prins... na 100 jaar....)
Morgen wil ik naar Porto. Dat is 2 eindeloze dagetappes lopen en daarom besloot ik tot de trein of de bus.
Toen ik hierover informeerde bij het reisinformatiecentrum, vertelde de man achter het loket dat er morgen om 10 over 10 een bus naar Porto gaat. Daar heb ik echter een ticket voor nodig. Die had ik tot 4 uur kunnen kopen, maar omdat het nu kwart over 4 is kan dat niet meer. En omdat ik geen ticket heb kan ik morgen misschien niet met de bus. Maar misschien ook wel, dat hangt van de chauffeur af . Soms laat hij of zij iemand zonder ticket meegaan. De kans is fifty / fifty.
Ik probeer het te begrijpen. De taal is een probleem, de loketbeambte spreekt een paar woorden Engels en ik een paar woorden Portugees. Het is een moeizaam gesprek. Wat en waarom blijft vaag. Ik vind het een onbegrijpelijk systeem en nogal on-Europees, maar ik ben afhankelijk. Dat begrijp ik inmiddels. Ik kan het beter tactisch aanpakken.

Dus neem ik voorzorgsmaatregelen. Mascara. Knipperen met volle wimpers ;) Ik was mijn haar. Zoek de leukste kleren uit het rugzakje, keus is er niet. En ik hoop op een man als chauffeur. Bij een vrouw moet ik een andere strategie inzetten en die moet ik nog bedenken. Het blijft een gokje.

Zondag 5 oktober
Op het laatste moment bedenk ik me dat de vertrektijd van de bus ook 10 voor 10 kan zijn. Ik ren naar het busstation en daar heb ik geluk mee. Als ik arriveer zit de bus vol reizigers en de chauffeur wil instappen en vertrekken.
En dan gebeurt het: ik mag niet mee, want ik heb geen ticket.
De chauffeur probeert me uit te leggen waarom ik niet meekan en ik probeer uit te leggen waarom ik echt mee moet.
De bus wordt onrustig. Een paar reizigers gaan tolken. Ze bemiddelen tussen mij en de chauffeur. Ze vertellen dat de chauffeur wel wil maar niet kan. Het Portugees rolt door de bus. In het Engels zeg ik dat ik heel graag mee wil en verder ook niet weet hoe het hier werkt. Ik knipper een paar x met mijn wimpers naar de chauffeur en de passagiers.
Wat er dan precies gebeurt ontgaat me, maar opeens applaudisseert de bus. En dat betekent dat ik mee mag!!!!
Ik mag mee!! Echt ik mag mee!! Met de bus naar Porto!!
Ik ben ontzettend blij, gooi mijn rugzak in het laadruim en spring in de bus. Ik moet me beheersen anders zou ik de chauffeur omhelzen en de passagiers erbij. Ik vind het zo leuk dat het is gelukt! Dat ik het geprobeerd heb!
Ik mag mee!!! Ik knal ervan uit elkaar!!!
Ik ga naar Porto. Met de bus!!
Yes!!!!