Samen slapen

Er is een groot verschil tussen de camino voor Porto en de Camino na Porto.
Gister heb ik bijvoorbeeld gekookt, voor het eerst tijdens de tocht. Voor Porto zou ik daar niet aan denken. Nu vind ik het leuk.
En vandaag kom ik bij een albergue in Portela. Er zijn geen dekens. Alleen kale matrassen overdekt met plastic hoezen. Ooit besloot ik geen slaapzak mee te nemen, vanwege het gewicht. Nonchalant ging ik uit van dekens op bedden.
Het is even slikken als de albergier me het kale bed laat zien.

Een medepelgrim legt even later uit dat hoe noordelijker, hoe kouder, hoe minder kans op dekens. Ik vind het een twijfelachtig systeem en een vooruitzicht die inventiviteit vereist.
Misschien krijg ik het koud vannacht, maar wie weet valt er wat te regelen. Als pelgrim moet je creatief zijn.
Ik bespreek het ontbreken van dekens met medepelgrims.
Dat is ook een verschil. Voor Porto viel er nix te bespreken met medepelgrims, want er waren geen medepelgrims. Na Porto loopt de ene pelgrim na de andere pelgrim over de wegen en allemaal stromen ze de albergues binnen.

Van de Canadese pelgrims uit het vorige hostel hoor ik dat ze ook geen slaapzak hebben.
Bij elkaar kruipen om warm te worden, stelt een Australiër voor. Ik vind het een goed plan. Waarschijnlijk zijn er meer pelgrims zonder slaapzak. Dan maken we er een slaapfeestje van.
De Canadese pelgrims stellen zich voor als Margaret 4 en Margaret 5. Dat is een familietraditie vertellen ze. Ik moet gelijk denken aan Bertha 24 en Bertha 25. Dat is in Nederland een aardige gewoonte binnen agrarische bedrijven.

De albergues aan deze kant van Porto zijn goedkoop, nieuw, kaal en vooral hygiënisch. Nergens kan een beest zich verschuilen. Zelfs geen bacterie komt ongezien binnen. Bij de voordeur staan emmers, dweilen en schoonmaakmiddelen. Dat is voor de meeste pelgrims een geruststellend gezicht, maar ik geef er niet zo om. Een paar beesten meer of minder zal me een zorg zijn. Ik heb liever een gezellig vloerkleed, oude plafonds, planken met kieren, naden en dekens.
Maar de overdaad aan pelgrims bevalt me. Trouwens als iets onhygiënisch is zijn het de pelgrims zelf. Beesten en stank. De douches raken verstopt. En ga es boven een verse doorwerkte pelgrimsschoen hangen. Je valt ter plekke in zwijm.

De afgelopen nacht lag ik heerlijk temidden van alle pelgrims op een slaapzaal. Normaal heb ik oordoppen om alle geluiden een beetje buiten te houden. De afgelopen nacht had ik dat niet. Al die geruststellende geluiden van slapende en zacht snurkende pelgrims klonken als slaapliederen in mijn oren. Het werd een heerlijke nacht. De volgende morgen werd ik gewekt door zacht schuifelende pelgrims, die uit hun bedden kropen en heen en weer liepen. Uitgeladen rugzakken werden weer ingeladen. Vanuit de keuken drongen de geuren door van een engels ontbijt. Eieren en worst gebakken door Margaret 4 en Margaret 5. Normaal kan ik die geur niet verdragen, nu ging ik erbij staan om lindebloesemthee te zetten en even later schoof ik gezellig aan de keukentafel.
Ik nam er een achtergelaten broodje bij.
Een half uurtje later loop ik.

Het is een prachtige dag. Licht bewolkt met een meeschuifelende zon.
Vlak voor Porto dacht ik nog dat alleen lopen echt mijn voorkeur heeft. Vandaag denk ik dat nog steeds. Het verschil zit in de albergues.
De aanwezigheid van al die pelgrims. Tips en ervaringen uitwisselen. Samen koken, samen eten en samen slapen. Voor de warmte ;)
Ik vind het heerlijk