Het geschenk van Jacobus

Die avond gebeurt het.
Er ligt een pakje in mijn brievenbus.
Oud bruin pakpapier en mijn naam en adres in blokletters.
Meestal kan ik wel raden wat en wie. Nu niet. Ik ben nieuwsgierig als ik met het pakje door de gang van Weltevreden loop.

In het bruine papier zit een boek.
Het is een boek van Anselm Grun: 'Wijsheid van pelgrims.'
Er zit een oud kaartje bij, een beetje aangetast door de tand des tijds. Er staat een prachtig beeld op, met engelse tekst. En er is een brief, getikt. Groeten van een medepelgrim.
Geen naam, geen afzender.
Even later denk ik dat ik het weet. Ik stuur een bedankje. Dat bedankje levert wel een afspraak op, maar geen dader.
Als ik in bed lig komen er meer mogelijkheden langs. Ze zijn het allemaal net niet.
En dan beland ik bij Jacobus...

De volgende dag blader ik door het boek en lees:
'Als we mens willen worden, moeten we in contact staan met het archetype van de pelgrim. Als het archetype van de pelgrim in ons tot leven komt, is het tijd om te vertrekken en het bekende en alles wat we bereikt hebben achter ons te laten. Anders verstarren we van binnen en verspillen we onze energie door ons vast te klampen aan de status-quo en er angstvallig voor te waken dat alles bij het oude blijft. Om te blijven leven moeten we de pelgrim in onszelf toelaten. Alleen dan blijven we onderweg, zowel innerlijk als uiterlijk.
Maar tegelijkertijd komt iedere pelgrim voor innerlijke en uiterlijke hindernissen te staan. Velen zijn bang om te vertrekken omdat ze de eenzaamheid vrezen als ze zich losmaken van hun vertrouwde wereld. De pelgrim voelt dat zijn wereld hem vreemd geworden is en dat hij op weg wil gaan, maar hij weet niet wat hij op zijn weg kan verwachten. Sinds mensenheugenis worden in sprookjes en mythen de vele gevaren beschreven die de pelgrim op zijn weg ontmoet. Maar tegelijkertijd leren deze verhalen ons dat wie de reis durft aan te gaan, ook beschermers en gidsen tegenkomt. Dat kunnen feeën zijn of dieren, een boswachter of een jager die in het bos woont. Dit zijn beelden die uitdrukken dat, vanuit zijn onbewuste, krachten naar de pelgrim toestromen die hem voeden, beschermen en de weg wijzen.'

Ja, bedenk ik, zo is het gegaan. Ik wilde niet stilstaan en verstarren in mijn leven.
Ik wilde gaan, het onbekende tegemoet. Met angst en vrezen, maar ook vol vertrouwen, met lef en durf. Ik trad de eenzaamheid tegemoet, en ontdekte ook de vreugde van het alleen-zijn. Tevreden zijn met mezelf. Vrede met mezelf.
Ik liet het vertrouwde en bekende achter me, om te ontdekken en te ervaren dat vreugde en verdriet, angst en veiligheid beginnen bij... mij.

Die nacht viel ik in slaap om uren later wakker te worden met een droom.
Het boek, de kaart en de brief zijn een geschenk van Jacobus, die oeroude pelgrim, die begraven ligt in de Kathedraal van Santiago de Compostela en soms verschijnt aan pelgrims op de weg.
Jacobus, die op een avond verscheen aan mij, in een cafe, om te drinken en te praten.
Het was een wonderlijke droom. Ik weet nog dat ik glimlachte en vrolijk werd.
Een wonderlijke droom. Wonderen, volgens Mirador de Atalaya gebeuren ze.
Daarna viel ik weer in slaap.

Bedankt Jacobus... voor dit geschenk
Een kaart, een brief, een boek en vooral: .....een geheim....