Pelgrimsdrugs

Het is heet en lang.
Wegen en paden strekken zich voor me uit. Er komt geen einde aan. Na 10 uur in de morgen wordt het echt heet en daarmee worden de wegen eindeloos.

De eerste dag op de Camino Finisterra besluit ik om 12 uur 's middags door te lopen naar de volgende overnachting.
Om 4 uur strompel ik totaal versleten de albergue in Vilaserio binnen.
'You are in paradise,' zegt een pelgrim die al achter een biertje zit. Hoe treffend verwoord. Ik zie aan hem dat hij heeft ervaren wat ik net doorgemaakte. Maar ook dat het biertje die ervaring in een mild en humorvol licht zet.
In een flits begrijp ik waarom al die liters drank door de kelen van duizenden pelgrims vloeien. Het gaat om het verzachten van de harde werkelijkheid. Het is een soort verdoving. Ik zou zeggen: het gaat om pelgrimsdrugs.

Bij mij gebeurt het volgende:
Tijdens deze laatste heftige dagen lopen naar Finisterra, komen de herrineringen aan de Camino Portugues. Acht maanden geleden liep ik daar. Het waren hete dagen. Uren lopen in de brandende zon.
Als ik zo door de hitte naar Finisterra loop, komen die ervaringen scherp boven. En had ik toen niet besloten dat ik niet geschikt ben voor hete wegen? Ben ik dat echt vergeten?

Ik zie een fietspelgrim in de volle middagzon naast zijn omgekeerde fiets. Hij plakt een band. Naast hem zie ik direct de schaduwplek. Uitnodigend en verlokkend, maar de fietspelgrim staat rustig in de hitte zijn fiets te repareren. Hij kan het, denk ik dan. Op dat moment besluit ik dat ik ongeschikt ben voor pelgrimeren over hete wegen.
Nooit ga ik weer looptochten ondernemen bij temperaturen boven 20 graden. De Via de la Plata? Dwars door de hete binnenlanden van Spanje? Heb ik dat serieus overwogen?

Als ik even later gedoucht met een biertje in de schaduw zit verzuipt de stelligheid. Ik relax en ontspan. Verzet mijn stoel naar een zonnig plekje en even later weer naar de schaduw. Heel ontspannen. Ik maak links en rechts een praatje met medepelgrims. Gewone dingen, maar samen met het biertje en al die kilometers in de benen, heel bijzonder. Tegen 7 uur doe ik een pelgrimsmenu inclusief het standaard flesje wijn. Die weet zijn weg wel te vinden.
Na het flesje zie ik de dag van morgen in een dartele, roze wolk voor me zweven. Ik besluit vroeg op te staan en te gaan lopen. Rugzak op. Lekker wat kilometertjes maken.
Geen zorgen voor de dag van morgen.

Misschien ben ik al verslaafd.
Aan pelgrimeren
((all inclusive))